Yorktown науқаны - Yorktown campaign

Yorktown науқаны
Бөлігі Американдық революциялық соғыс
Лорд Корнуоллиске тапсыру.jpg
Лорд Корнуоллистің тапсырылуы
арқылы Джон Трумбуль, ағылшындардың француз (сол жақта) және американдық (оң жақ) әскерлерге берілуін бейнелейді.
Кенепте май, 1820.
Күні1781 ж. Маусым - қазан
Орналасқан жері
Бірінші кезекте Вирджиния
Нәтиже

Шешімді франко-американдық жеңіс

  • Соғыстағы кең ауқымды ұрыстың аяқталуы
  • Бейбіт келіссөздердің басталуы
Соғысушылар
 АҚШ
 Франция

 Ұлыбритания

Командирлер мен басшылар

АҚШ Джордж Вашингтон
Франция корольдігі Жан-Батист Донатьен де Вимейр, Рохамбо конті
Франция корольдігі Франсуа Джозеф Пол, Конт де Грассе
АҚШ Гилберт дю Мотье, Маркиз де Лафайетт
АҚШ Энтони Уэйн
Франция корольдігі Чарльз Рене Доминик Сошет, Шевалье дестуктары
Франция корольдігі Жак-Мельчиор, Бар-Сен-Лорань контенті

Франция корольдігі Клод-Анн-Монблеру, Маркиз де Сент-Симон

Ұлыбритания Корольдігі Сэр Генри Клинтон
Ұлыбритания Корольдігі Чарльз Корнуоллис  Берілді  (Тұтқындау)
Ұлыбритания Корольдігі Бенедикт Арнольд
Ұлыбритания Корольдігі Уильям Филлипс
Гессен Август фон Войгт(Тұтқындау)
Ұлыбритания Корольдігі Marriot Arbuthnot
Ұлыбритания Корольдігі Сэр Томас Грэйвс

Ұлыбритания Корольдігі Томас Симондс  (Тұтқындау)
Күш

Американдық құрлық әскерлері: 5500, алпыс зеңбірек
Француз құрлық әскерлері: 9500, тоқсан зеңбірек
Француз әскери-теңіз күштері: 36 кеме

Францияның әскери-теңіз күштері: 20–22,000[1]

Корнуоллис құрлық әскерлері: 7000
Клинтонның құрлықтағы күштері: 7000[2]
Нью-Йорк флоты: 25 кеме[2]

Йорктаун флоты: 63 шағын кеме[3]
Күштің күшті жақтары - Йорктаунды қоршау кезінде және одан көп ұзамай.

The Йоркаун немесе Вирджиниядағы науқан кезіндегі бірқатар әскери маневрлер мен шайқастар болды Американдық революциялық соғыс шешуші кезеңмен аяқталды Йоркаун қоршауы 1781 жылдың қазанында. Науқанның нәтижесі Британ армиясы генералдың күші Чарльз Эрл Корнуоллис, тікелей бейбіт келіссөздердің басталуына және соғыстың ақыры аяқталуына алып келген оқиға. Науқан Ұлыбритания басшыларының келіспеушіліктерімен, шешілмегендігімен және қате қарым-қатынастарымен және француздар мен американдықтардың бұйрықтарын бұза отырып, кейде бірлескен шешімдердің керемет жиынтығымен өтті.

Науқанға құрлық пен теңіз күштері қатысты Ұлыбритания және Франция, және құрлық әскерлері АҚШ. Британдық күштер жіберілді Вирджиния 1781 жылдың қаңтары мен сәуірі аралығында және кеңейтілген солтүстіктен келген мамыр айында Корнуоллис армиясымен қосылды науқан оңтүстік штаттар арқылы. Бұл күштерге алдымен Вирджиния милициясы әлсіз қарсылық көрсетті, бірақ генерал Джордж Вашингтон бірінші жіберілді Маркиз де Лафайет содан соң «Жынды» Энтони Уэйн бірге Континенттік армия Британдықтар рейдерлікке және экономикалық бүліншілікке қарсы тұру үшін әскерлер шығарды. Біріккен американдық күштер саны жағынан Ұлыбританияның біріккен күштеріне қарсы тұру үшін жеткіліксіз болды және бұл генерал Сэрдің бірқатар даулы бұйрықтарынан кейін ғана болды Генри Клинтон, Корнуоллис көшкен британдық бас қолбасшы Йоркаун шілдеде қорғаныс позициясын құрды, ол ол кезде құрлық әскерлеріне қарсы мықты болды, бірақ теңіз блокадасы мен қоршауына ұшырады.

Британ әскери-теңіз күштері Солтүстік Америкада және Батыс Үндістан Францияның біріккен флотына қарағанда әлсіз болды Испания және кейбір маңызды шешімдер мен британдық әскери-теңіз қолбасшыларының тактикалық қателіктерінен кейін француз флоты Пол де Грассе бақылауға ие болды Чесапик шығанағы, Корнуоллисті әскери-теңіз күштерінен блоктау және оны құрлықта қоршау үшін қосымша құрлық күштерін жеткізу. The Корольдік теңіз флоты бұл бақылауға таласуға тырысты, бірақ адмирал Томас Грейвс кілтпен жеңілді Чесапик шайқасы 5 қыркүйекте сыртта жаппай жиналған американдық және француз әскерлері Нью-Йорк қаласы тамыздың аяғында оңтүстікке қарай жылжи бастады және қыркүйектің ортасында Йоркаунға жетті. Олардың қозғалысы туралы алдау Клинтонның Корнуоллиске қосымша әскер жіберу әрекетін сәтті кешіктірді.

Йорктаунды қоршау 1781 жылы 28 қыркүйекте басталды. Қоршауды қысқартқан қадамда Корнуоллис өзінің сыртқы қорғанысының бөліктерін тастап кетуге шешім қабылдады, ал қоршаушылар оның екі өзгерісіне сәтті шабуыл жасады. Оның позициясы сенімсіз екендігі белгілі болған кезде, Корнуоллис 17 қазанда келіссөздерді бастап, екі күннен кейін тапсырылды. Жаңалық жеткенде Лондон, үкімет туралы Лорд Солтүстік құлап, келесі Рокингем министрлігі бейбіт келіссөздерге кірісті. Бұлар Париж бейбіт келісімі 1783 жылы, онда Король Георгий III тәуелсіз деп таныды Америка Құрама Штаттары. Клинтон мен Корнуоллис науқандағы рөлдерін қорғайтын сөздердің қоғамдық соғысына кірісті және Ұлыбритания әскери-теңіз қолбасшылығы әскери-теңіз флотының жеңіліске әкелген кемшіліктерін де талқылады.

Егер бұл кездейсоқ оқиғалардың бәрі алдын-ала келісу мен алдын-ала жоспарлаудың нәтижесі болса, онда олар әскери жылнамалар параллель келтірмеген жалпылықты көрсетеді.

— Тарихшы Пол Аллен[4]

Фон

1780 жылдың желтоқсанына қарай Американдық революциялық соғыс Келіңіздер Солтүстік Америка театрлар өте маңызды нүктеге жетті. The Континенттік армия жылдың басында ірі жеңілістерге ұшырады, оңтүстік армиялары тұтқынға алынды немесе тарады Чарлстонның жоғалуы және Камден шайқасы оңтүстігінде, ал Джордж Вашингтон және ағылшындар Солтүстік Америка үшін бас қолбасшы, Сэр Генри Клинтон бір-бірін бақылап отырды Нью-Йорк қаласы солтүстігінде.[5] The ұлттық валюта алтыншы жыл басталғалы тұрған соғысты қоғамдық қолдау азая бастады, ал әскер әскерлері жалақы мен жағдайларға байланысты мылжыңға айналды.[6] Американдықтардың пайдасына, Лоялист оңтүстіктегі кадрларды қабылдау қатты соққымен тексерілді Патшалар тауы қазан айында.[7]

1781 жылға арналған француз және американдық жоспарлау

Вирджиния 1779 жылға дейін әскери ескертуден айтарлықтай қашып құтылды, ол кезде а рейд штаттың кеме жасау қабілетінің көп бөлігін жойды және үлкен көлемін басып алды немесе жойды темекі, бұл американдықтар үшін маңызды сауда-саттық болды.[8] Вирджинияның жалғыз қорғанысы жергілікті көтерілген милиция компанияларынан тұрады және а теңіз күші 1779 жылғы рейдте іс жүзінде жойылды.[8] Милиция континенталды армия генералының жалпы басшылығымен болды Барон фон Стюбен, ол тамаша бұрғы шебері болғанымен, бағыныштыларды ғана емес, штат губернаторымен де қиын қарым-қатынаста болған, Томас Джефферсон. Стюбен жылы оқу орталығын құрды Честерфилд жаңа континентальдық армияға және «зауыт» үшін Вестхэм қару-жарақ пен оқ-дәрілерді өндіруге және жөндеуге арналған.[9]

Француз әскери жоспарлаушылары 1781 науқанына бәсекелес талаптарды теңестіруге мәжбүр болды. Американдықтармен ынтымақтастық туралы сәтсіз әрекеттерден кейін (сәтсіз шабуылдарға әкеліп соқтырды) Ньюпорт, Род-Айленд және Саванна, Джорджия ), олар Солтүстік Америкаға неғұрлым белсенді қатысу қажет екенін түсінді.[10] Алайда, олар өз әрекеттерін үйлестіруі керек еді Испания, онда британдық бекініске шабуыл жасауға ықтимал қызығушылық болды Ямайка. Испандықтар Ямайкаға қарсы операцияларды Британдықтардың күшейтуге деген талпынысымен айналысқаннан кейін ғана қызықтырмады. қоршауға алынған Гибралтар, және тек қозғалыстары туралы хабардар болғысы келді Батыс Үндістан флот.[11]

Comte de Grasse

Француз флоты жолға шығуға дайындалып жатқанда Брест наурыз айында бірнеше маңызды шешімдер қабылданды. Басқарған Вест-Индия флоты Comte de Grasse, операциялардан кейін Желді аралдар, Кап-Францияға баруға бағытталды (қазіргі кезде) Кап-Хайтиен ) испандық операцияларға көмектесу үшін қандай ресурстар қажет болатындығын анықтау. Көлік жетіспеушілігінен Франция да алты миллионға уәде берді ливр қосымша әскер берудің орнына американдық соғыс әрекеттерін қолдау.[12] Ньюпорттағы француз флотына жаңа командир берілді Бартас Comte. Де Баррасқа британдық кеме қатынасын қудалау үшін Ньюпорт флотын алуға бұйрық берілді Жаңа Шотландия және Ньюфаундленд және Ньюпорттағы француз армиясына Нью-Йорктен тыс Вашингтон армиясымен біріктіру бұйырылды.[13] Генерал Вашингтонмен әдейі толық бөліспеген бұйрықтарда Де Граске Кап-Францайда тоқтағаннан кейін Солтүстік Американың операцияларына көмектесу тапсырылды. Француз генералы Рохамбо комтасы Вашингтонға де Грасске айту тапсырылды мүмкін ешқандай міндеттеме алмай, көмектесе білу.[14] (Вашингтон одан сабақ алды Джон Лоренс, орналасқан Париж, сол де Грасстың солтүстікке келу қалауы болған.)[15]

Француз флоты 22 наурыз күні Бресттен жүзіп шықты. Британ флоты Гибралтарды қамтамасыз етуге дайындықпен айналысып, кетуге қарсы тұруға тырысқан жоқ.[16] Француз флоты жүзгеннен кейін пакеттік кеме Конкорде Ротжамбенің тапсырыстары мен алты миллион ливрге несиелерін алып, Нью -портқа барды, Конт-Барраста.[12] Кейін жіберілген бөлек диспетчерде де Грассе екі маңызды сұраныс жасады. Біріншісі, оған Кап-Францайда Солтүстік Америкадағы жағдай туралы хабарлау, ол ол жақтағы операцияларға қалай көмектесе алатындығын шешуі үшін;[14] екіншісі, оған 30-ны беру керек болды ұшқыштар Солтүстік Америка суларымен таныс.[16]

1781 жылға арналған британдық жоспарлау

Жалпы Сэр Генри Клинтон

Генерал Клинтон 1781 жылдың алғашқы айларында британдықтардың алдағы науқандық маусымда қандай мақсаттар қоюы керектігі туралы ешқашан дәйекті көзқарас білдірген жоқ.[17] Оның проблемасының бір бөлігі Нью-Йорктегі теңіз әріптесі, қартайған вице-адмиралмен қиын қарым-қатынаста болды Marriot Arbuthnot. Екі адам да қыңыр, ашуланшақ және мінездері тікен болатын; бірнеше рет қақтығыстардың салдарынан олардың жұмыс қатынастары толығымен бұзылды. 1780 жылдың күзінде Клинтон өзін немесе Арбутнотты кері шақыруды сұрады; дегенмен, Арбутнотты қайтарып алу туралы бұйрықтар маусым айына дейін келген жоқ. Оған дейін, тарихшы Джордж Биллиастың айтуынша, «Екі адам жалғыз әрекет ете алмады және бірге әрекет ете алмады».[18] Арбутноты ауыстырды Сэр Томас Грэйвс, онымен Клинтон біршама жақсырақ жұмыс жасады.[19]

Британдықтардың оңтүстігінде болуы қатты нығайтылған порттардан тұрды Саванна, Джорджия және Чарлстон, Оңтүстік Каролина, және сол екі штаттың ішкі бөлігіндегі форпосттар тізбегі.[20] Патриоттық милициялардың шабуылдауынан ең күшті форпосттар салыстырмалы түрде иммунитетке ие болғанымен, олардың осы мемлекеттердегі жалғыз ресми оппозициясы болды, бірақ кішігірім заставалар, сондай-ақ жеткізу конвойлары мен мессенджерлері көбінесе милиция командирлері сияқты нысанаға алынды. Томас Самтер және Фрэнсис Марион.[21] Портсмут жақында 1780 жылы қазан айында генерал-майордың қолбасшылығымен күшпен басып алынды Александр Лесли, бірақ генерал-лейтенант Чарльз, Граф Корнуоллис Ұлыбританияның оңтүстік армиясын басқарып, оларды қараша айында Оңтүстік Каролинаға бұйырды.[22] Портсмуттағы генерал Леслидің орнына генерал Клинтон генералдың қол астында 1600 әскер жіберді Бенедикт Арнольд (жақында Британ армиясына бригадир ретінде тағайындалды) дейін Вирджиния желтоқсанның аяғында.[23]

Вирджиниядағы британдық рейдерлік

Бенедикт Арнольд

Генерал Арнольд пен оның әскерлері бар флоттың бір бөлігі келді Чесапик шығанағы 1780 жылы 30 желтоқсанда.[24] Арнольд қалған көліктердің келуін күтпестен, кемемен жүрді Джеймс өзені және 900 әскерді түсірді Вестовер, Вирджиния, 4 қаңтарда.[25][26] Түнгі мәжбүрлі жорықтан кейін ол Ричмондқа шабуыл жасады, штат астанасы, келесі күні, тек минималды милициялардың қарсылығына тап болды. Осы ауданда тағы екі күндік рейдтен кейін олар қайықтарына оралып, Портсмутқа бет алды.[27] Арнольд сол жерде бекіністер орнатып, өз адамдарын рейдтік және азықтық экспедицияларға жіберді. Жергілікті милиционерлер шақырылды, бірақ олардың саны аз болды, сондықтан Ұлыбританияның болуы дауласуға болмады. Бұл кейбіреулер сияқты рейдтік экспедициялардың оппозицияға түсуіне кедергі болмады Уотерс Криктегі атыс наурызда.[28]

Арнольдтың қызметі туралы жаңалық Джордж Вашингтонға жеткенде, ол жауап беру керек деп шешті. Ол француздардың Ньюпорттағы базасынан әскери-теңіз экспедициясын жіберуін қалады, бірақ командир-адмирал, Шевалье қиратады, 22 қаңтарда британдық флоттың бір бөлігіне дауылдың қатты зақымданғаны туралы хабарлама келгенге дейін кез-келген көмектен бас тартты.[29] 9 ақпанда капитан Арно де Гардер де Тилли Ньюпорттан үш кемемен жүзіп өтті (желі кемесі Эвель және фрегаттар Бақылау және Басқа ұлт).[30][31] Төрт күннен кейін ол Портсмуттан шыққан кезде, Арнольд француздардан гөрі таязырақ кемелері бар кемелерін алып кетті. Элизабет өзені, онда де Тилли жүре алмады.[29][32] Де Тилли жергілікті милициялардың Арнольдтың позициясына шабуыл жасау үшін «мүлдем жеткіліксіз» екенін анықтағаннан кейін Ньюпортқа оралды.[33] Жолда ол HMS-ті басып алды Ромулус, оның қозғалысын тергеу үшін ағылшындар Нью-Йорктен жіберген фрегат.[32]

The Маркиз де Лафайет

Конгресс 20 ақпанда Вирджинияға континентальды күштердің отрядын жіберді. Вашингтон экспедицияға командалық етті Маркиз де Лафайет, кім кетті Пикскилл, Нью-Йорк сол күні.[34] Оның саны 1200-ге жуық, Нью-Джерси мен Жаңа Англиядан континенттік полктерге тағайындалған әскерлерден тартылған үш жеңіл полк болды; бұл полктерді Джозеф Восе басқарды, Фрэнсис Барбер, және Жан-Джозеф Турбадер де Гимат.[35] Лафайеттің күші Елктің басына жетті (қазіргі кезде) Элктон, Мэриленд, Чесапик шығанағының кеме жүретін солтүстік шекарасы) 3 наурызда.[36] Оның әскерлерін тасымалдауды күткен кезде Аннаполис, Лафайет оңтүстік бағытта жүріп, жағдайды бағалау үшін 14 наурызда Йорктаунға жетті.[37]

Американдықтардың қорғаныс әрекеттері

Де Тилли экспедициясы және істі басу үшін Ньюпортқа барған генерал Вашингтонның қатты жігерленуі Дестоушты үлкен міндеттеме қабылдауға сендірді. 8 наурызда ол бүкіл флотымен жүзді (желінің 7 кемесі және бірнеше фрегаттар, соның ішінде жақында қолға түскендер де) Ромулус), француз әскерлерін Вирджиниядағы Лафайеттің әскерлерімен бірге алып жүру.[36] Адмирал Арбутно өзінің кететіндігін ескертіп, 10 наурызда Арнольдқа француз қозғалысының диспетчерлік ескертуін жібергеннен кейін жүзіп кетті.[36] Arbuthnot, оның мыспен қапталған кемелер Destouches кемелеріне қарағанда жылдам жүзе алады Кейп Генри 16 наурызда, француз флотының алдында. The келесі шайқас шешімі болмады, бірақ Арбутнотқа еркін кірді Линхавен шығанағы және Чесапик шығанағына кіруді бақылау; Дестучтар Ньюпортқа оралды.[38] Лафайет британдық флотты көріп, бұйрықтарға сәйкес өз әскерлерін Нью-Йорк ауданына қайтаруға дайындық жүргізді. Сәуір айының басында ол Эльктің басшысына оралды, ол Вашингтоннан Вирджинияда қалуға бұйрық алды.[39][40]

Адмирал Marriot Arbuthnot

Ньюпорттан Destouches флотының кетуі генерал Клинтонды Арнольдке қосымша күш жіберуге мәжбүр етті.[41] Арбутноттың жүзуінен кейін ол генералдың басшылығымен шамамен 2000 адам мінген көліктер жіберді Уильям Филлипс Чесапиге. Олар Арнольдқа 27 наурызда Портсмутта қосылды.[42] Филлипс аға қолбасшы ретінде күшті өз қолына алып, Петербург пен Ричмондты нысанаға алып, рейдті қайта бастады. Осы уақытқа дейін барон фон Штубен және Питер Мухленберг, Вирджиниядағы милиция командирлері өз әскерлерінің төмен күштеріне қарамастан, моральдық жағдайды сақтау үшін тұру керек деп ойлады. Олар Петербургке жақын Бландфордта қорғаныс шебін құрды (Бландфорд қазір Петербург қаласының бөлігі) және тәртіпті, бірақ жеңіліске ұшыраған әрекетке қарсы күресті 25 сәуірде. Фон Стубен мен Мухленберг Филлипстің ілгері жылжуына дейін шегінді, олар Ричмондқа тағы да шабуыл жасайды деп үміттенді. Алайда, Лафайет бірқатар мәжбүрлі шерулер жасады және Ричмондқа 29 сәуірде, Филлипстен бірнеше сағат бұрын жетті.[43]

Корнуоллис пен Лафайетт

Жалпы Чарльз, Граф Корнуоллис

Каролинадағы ағылшындардың қауіп-қатеріне қарсы тұру үшін Вашингтон генерал-майорды жіберді Натанаэль Грин, оның ең жақсы стратегтерінің бірі, Америка армиясын қайта құру Солтүстік Каролина Камдендегі жеңілістен кейін.[44] Генерал Корнуоллис, оңтүстіктегі британдық әскерлерді басқарып, онымен күресіп, штатты бақылауға алғысы келді.[45] Грен армиясының бір бөлігін астына жіберіп, өзінің төменгі күшін бөлді Дэниэл Морган at британдық постқа қауіп төндіру Ninety Six, Оңтүстік Каролина. Корнуоллис жіберді Банастр Тарлетон қаңтарда Тарлетонның бұйрығын жойып жіберген Морганнан кейін Cowpens шайқасы және бұл процесте Тарлетонды басып алды.[46] Бұл әрекеттен кейін «Дэнге нәсіл» деп аталып, онда Корнуоллис Морган мен Гринді күштерін біріктірместен ұстап алу үшін қуып жіберді. Грин сәтті өткен кезде Дан өзені Вирджинияға кірді, Корваллис, өзінің армиясын көптеген жүктерінен айырды, ол қуғыншылықтан бас тартты.[47] Алайда, Грин қосымша күштер мен материалдар алып, Дэнді айналып өтіп, қайтып оралды Гринсборо, Солтүстік Каролина Корнуоллиспен ұрыс жүргізу.[48] Граф шайқаста жеңіске жетті, бірақ Грин әскерін сақтай отырып шегіне алды, ал британдықтар жеткілікті мөлшерде шығынға ұшырады, сондықтан Корнуоллис шегінуге мәжбүр болды Уилмингтон күшейту және қайта жабдықтау үшін.[49][50] Содан кейін Грин Оңтүстік Каролина мен Джорджияның көп бөлігін бақылауды қалпына келтіруге көшті.[51] Корнуоллис бұйрықтарды бұза отырып, сонымен бірге генерал Клинтонның маңызды стратегиялық бағыты болмағандықтан, 25 сәуірде Вирджинияға 1400 адамнан тұратын армиясын кіргізуге шешім қабылдады; сол күні Филлипс пен фон Стубен Бландфордта шайқасты.[52]

Филлипс, Лафайетт оны Ричмондқа ұрғаннан кейін, сол жақтағы әскери және экономикалық нысандарды жоюды жалғастыра отырып, шығысқа қарай бұрылды.[53] 7 мамырда Филлипс Корнуоллистен жіберілді, оған Петербургке өз күштерінің түйісуін жасауды бұйырды; үш күннен кейін Филлипс Петербургке келді.[54] Лафайет британдықтардың позициясын қысқа мерзімде зеңбіректен шығарды, бірақ шабуыл жасауға күші жетпеді.[55] 13 мамырда Филлипс безгектен қайтыс болды, ал Арнольд күштің бақылауына ие болды.[56] Бұл Арнольдты ерекше құрметтемегендіктен, ерлер арасында реніш тудырды.[57] Корнуоллисті күткен кезде Арнольд пен Лафайеттің күштері бір-бірін бақылап отырды. Арнольд маркиздермен (Вашингтоннан Арнольдты іліп қою туралы бұйрығы бар) байланыс ашуға тырысты, бірақ маркиздер оның хаттарын ашпай қайтарды.[58] Корнуоллис 19 мамырда Санкт-Петербургке келді, нәтижесінде 1000 континенталь мен 2000-ға жуық милицияны басқарған Лафайетт Ричмондқа шегінуге мәжбүр болды.[59][60] Басқарған британдық қосымша күшейту Ансбахер Полковник фон Войгт көп ұзамай Нью-Йорктен келді, Корнуоллис армиясының санын 7000-нан асып жетті.[61][62]

Подполковник Банастр Тарлетон

Корнуоллис генерал Арнольдты Нью-Йоркке жібергеннен кейін генерал Клинтонның Филлипске берген соңғы бұйрықтарын орындауға бет алды.[63][64] Бұл нұсқаулар Вирджинияда шыңдалған база құру және көтерілісшілердің әскери-экономикалық нысандарын басып алу туралы болды.[63] Корнуоллис бірінші кезекте Лафайеттің қауіп-қатерімен күресу керек деп шешті, сондықтан маркизге ұмтылды. Лафайеттің саны басым екендігі анық, жылдам шегінді Фредериксбург сол жерде маңызды жабдықтау қоймасын қорғау үшін,[65] фон Штубен шегінді Шанышқы нүктесі (бүгінгі күн Колумбия, Вирджиния ), онда полиция мен континентальды армия тыңдаушылары жиналған британдықтар шабуылдан бұрын артқа тартылды. Корнуоллис Ганновер округі 1 маусымда сот ғимараты және Лафайеттен кейін өзінің бүкіл әскерін жіберудің орнына, Банастр Тарлетонды және Джон Грэйвз Симко жеке рейдтік экспедицияларда.[66]

Тарлтон, оның Британдық легион Каупенстегі қиындықтармен азайтылды, аз күшпен жылдам жүрді Шарлоттсвилл, онда ол Вирджиния заң шығарушы органының бірнеше мүшесін басып алды. Ол губернатор Джефферсонды да тұтқындады, бірақ Джефферсонның үйінен бірнеше бөтелке шараппен қанағаттануға мәжбүр болды Монтичелло.[65] Симко Фон Стубенмен және жабдықтау қоймасымен жұмыс істеу үшін Пойнт Форкке барды. Жылы 5 маусымда болған қысқа қақтығыс, фон Штубеннің әскерлері, олардың саны 1000-ға жуық, 30 адам шығынға ұшырады, бірақ олар жабдықтың көп бөлігін өзеннен алып тастады.[66][67] Тек 300-ге жуық адамы бар Симко, содан кейін көптеген от жағу арқылы өзінің күшінің мөлшерін асыра көрсетті; бұл фон Штубенді Форк Пойнттан кетуге мәжбүр етті, ал келесі күні Симко материалдарды жояды.[66][67]

Бұл арада Лафайетт көптен бері созылып келе жатқан қосымша күштердің жақында келуін күтті. Бригада генералы басқарған Пенсильвания континентальдарының бірнеше батальондары Энтони Уэйн ақпанда Вирджиниядағы қызметке Конгресстен рұқсат алған болатын.[29] Алайда, Уэйн салдардың салдарымен күресуге мәжбүр болды бүлік қаңтарда бұл дерлік жойылды Пенсильвания сызығы жауынгерлік күш ретінде, және ол майданды қалпына келтіріп, Вирджинияға жорықты бастағанға дейін.[68] Сол кезде де Уэйн мен оның адамдарының арасында үлкен сенімсіздік болды; Уэйн керек-жарақтан басқа оқ-дәрілерді құлып пен кілт астында ұстауға мәжбүр болды.[69] Уэйн 19 мамырда шеруге шығуға дайын болғанымен, бөлімшелер құнсызданған континентальдық доллармен төленгеннен кейін жаңа көтеріліс қаупі туындағандықтан күштің кетуі бір күнге кешіктірілді.[68] Лафайетт пен Уэйннің 800 адамы Ракон Фордта күш біріктірді Раппаханнок өзені 10 маусымда.[70][71] Бірнеше күн өткен соң, Лафайетті қолбасшылығымен 1000 милиция күшейтті Уильям Кэмпбелл.[72]

Подполковник Джон Грэйвз Симко

Симко мен Тарлетонның сәтті рейдтерінен кейін Корнуоллис Рафмонд пен Вильямсбургке қарай шығысқа қарай жүре бастады, оның қозғалыстарында Лафайетті менсінбестен дерлік елемеді. Лафайетт, оның күші шамамен 4500-ге дейін өсті, сенімділікке ие болды және графтың армиясына жақындай бастады. Корнуоллис 25 маусымда Вильямсбургке жеткенде, Лафайетт 16 шақырым қашықтықта, Құс Тавернасында болды. Сол күні Лафайетт Симконың екенін білді Queen's Rangers британдықтардың негізгі күштерінен шығарылды, сондықтан Лафайет оларды ұстап алу үшін бірнеше атты және жеңіл жаяу әскер жіберді. Бұл тұнбаға айналды Спенсердің қатардағы қақтығыс мұнда әр тарап бір-біріне өзінің негізгі армиясының шеңберінде болады деп сенді.[73]

Одақтастардың шешімдері

Лафайетт, Арнольд және Филлипс Вирджинияда маневр жасаған кезде, одақтастар Вашингтон мен Рочамбо олардың мүмкіндіктерін қарастырды. 6 мамырда Конкорде Бостонға келді, екі күннен кейін Вашингтон мен Рочамбо де-Баррастың келуі, сондай-ақ өмірлік маңызы бар жөнелтулер мен қаржыландыру туралы хабардар болды.[74] 23 және 24 мамырда Вашингтон мен Рочамбо конференция өткізді Ветерсфилд, Коннектикут онда олар бұдан әрі қандай қадамдар жасау керектігін талқылады.[75] Олар оның бұйрығына сәйкес Рочамбо өз армиясын Ньюпорттан континентальды армия лагеріне ауыстырады деп келісті. Ақ жазықтар, Нью-Йорк. Олар сондай-ақ де мүмкін болатын іс-қимылдың екі бағытын көрсете отырып, де-Грассеге жөнелтімдер жіберуді шешті. Вашингтон Нью-Йоркке шабуыл жасау идеясын қолдаса, Рочамбо Вирджиниядағы іс-қимылды қолдады, онда британдықтар онша қалыптаспаған. Вашингтонның де Граске жазған хатында осы екі нұсқа көрсетілген; Рохамбо жеке жазбасында де Грассеге өзінің қалауы туралы хабарлады.[76] Ақырында, Рохамбо де Баррасты өзінің флотын өзінің тапсырысы бойынша солтүстікке экспедицияға шығармай, кез-келген операцияға көмектесуге дайын ұстауға сендірді.[77] The Конкорде Ньюпорттан 20 маусымда Вашингтон, Рочамбо және де Баррастан, сондай-ақ де Грассе ұшқыштары жіберген жүктермен жүзіп келді.[16] Француз армиясы Ньюпорттан маусым айында кетіп, Вашингтон әскеріне 7 шілдеде Нью-Йорктегі Доббтың Ферриінде қосылды.[78] Сол жерден Вашингтон мен Рохамбо Нью-Йорктегі британдық қорғаныс аймағын инспекциялық экскурсияға шығарды, олар де Грасстен сөз күтті.[79]

The Рохамбо комтасы

Де Грассе Вест-Индияда сәтті науқан өткізді. Оның күштері сәтті Тобагоны басып алды маусымда а кішігірім келісім британдық флотпен.[80] Одан тыс, ол және британдық адмирал Джордж Бриджес Родни маңызды келісімді болдырмады.[81] Де Грассе 16 шілдеде Кап-Францияға келді, онда Конкорде оны күтті.[82] Ол бірден испандықтармен келіссөздер жүргізді. Ол оларға солтүстікке жүзу ниеті туралы хабардар етті, бірақ солтүстікке жүзіп бара жатқанда испандықтардың мұқабасына айырбастау үшін қарашаға дейін испандық операцияларға көмектесуге уәде берді.[83] Олардан ол француз коммерциясы мен территорияларын қорғауға уәде берді, осылайша ол өзінің бүкіл флотын, 28 кемені солтүстікке жеткізе алды.[84] Оның флотынан басқа ол қолбасшылығымен 3500 әскер қабылдады Маркиз де Сент-Симон, және испандықтарға жүгінді Гавана Рохамбо әскерлерін төлеуге қажет қаражат үшін.[83][85] 28 шілдеде ол жіберді Конкорде Ньюпортқа қайта оралып, Вашингтонға, Рохамбого және де Баррасқа Чесапикке тамыз айының соңында келеді деп күтіп отырғанын және қазан айының ортасына қарай кетуі керек екенін хабарлады.[82] Ол 5 тамызда Кап-Францадан жүзіп өтіп, солтүстікке қарай аз пайдаланылатын канал арқылы солтүстікке қарай әдейі баяу бағытты бастады. Багам аралдары.[86][87]

Британдық шешімдер

Француз армиясының Нью-Йорк аймағына көшуі генерал Клинтонды қатты алаңдатты; Вашингтон Клинтон ұстады деп жазған хаттарда одақтастар Нью-Йоркке шабуыл жасауды жоспарлап отыр деген болжам жасалды. Маусым айынан бастап ол Корнуоллиске шатасатын және даулы жиынтықтар, ұсыныстар мен ұсыныстардан тұратын бірнеше хат жазды, оларда тек кейде нақты және тікелей бұйрықтар болатын.[88][89] Бұл хаттардың кейбіреулері Корнуоллиске жету кезінде едәуір кешіктіріліп, екеуінің арасындағы алмасуды қиындатты.[89] 11 және 15 маусымда, Нью-Йоркке төнген қатерге реакция ретінде, Клинтон, Корнуоллистен Йорктоунды да, Уильямсбургті де нығайтуға және кез-келген әскерін Нью-Йоркке жіберуді сұрады.[90] Корнуоллиске бұл хаттар 26 маусымда Вильямсбургте келіп түсті.[89] Ол және инженер қорғаныс жағынан жеткіліксіз деп тапқан Йорктаунды тексерді. Ол Клинтонға солтүстікке әскерді сол жақтағы көліктермен жіберу үшін Портсмутқа көшетінін көрсететін хат жазды.[91]

Бригада генералы Энтони Уэйн

4 шілдеде Корнуоллис өз әскерін кең жолдан өту үшін Джеймстаун паромына қарай жылжыта бастады Джеймс өзені және Портсмутқа қарай жүру. Лафайеттің барлаушылары бұл қозғалысты бақылап отырды, және ол британдық күш өткел кезінде осал болатынын түсінді. Ол өз әскерін әскери бөлімге дейін алға тартты Жасыл көктем плантациясы Өткелде тек британдық тыл сақшысы қалды деген ақпараттарға сүйене отырып, 6 шілдеде генерал Уэйнді оларға шабуыл жасау үшін алға жіберді. Тек жүктерін және оларды күзету үшін бірнеше әскерді кесіп өтіп, ол Лафайетке жағдай туралы жалған хабарлау үшін «дезертирлерді» жіберді. Ішінде Жасыл көктем шайқасы, Генерал Уэйн тұзақтан құтыла алды, бірақ айтарлықтай шығындармен және екі далалық бөліктен айрылуымен. Содан кейін Корнуоллис өзеннен өтіп, өз әскеріне қарай жүрді Суффолк.[92]

Корнуоллис Вирджинияның орталық бөлігіне шабуыл кезінде Тарлетонды қайтадан бөліп алды. Тарлетонның шабуылы генерал Гринге бара жатқан материалдарды ұстап қалуға болатын ақпаратқа негізделген. Тарлетонның күші төрт күнде 190 миль жүріп өткен рейд сәтсіз болды, өйткені жабдықтар ауыстырылған болатын.[93] (Осы рейд кезінде Тарлтонның кейбір адамдары а кішігірім қақтығыс бірге Питер Франциско, Гилфорд Корт Хаусының американдық кейіпкерлерінің бірі.)[94] Корнуоллиске генерал Клинтон Суффолкте болғанда, 20 маусымда, басқа күштер Филадельфияға қарсы шабуылға жұмсалуы керек деген хат алды.[95]

Лафайетке дайындалған 1781 жылғы француз картасынан егжей-тегжейлі Вильямсбург / Джеймстаун аймағы және Лафайетт пен Корнуоллис қозғалысы бейнеленген. Спенсердегі қақтығыс «le 26 Juin» белгісімен, ал Green Spring-те «le 6 Juillet» жазуы бар.

Корнуоллис Портсмутқа жеткенде, Клинтонның бұйрығына сәйкес әскерлерін бастады. 20 шілдеде кейбір көліктер жүзуге дайын болған кезде, бұрынғыларға қарсы келетін жаңа тапсырыстар келді. Тікелей сөзбен айтқанда, Клинтон оған армиясының көп бөлігін қажет деп санап, нығайтылған терең су айлағын құруды бұйырды. Клинтон мұндай шешімді теңіз флоты Нью-Йоркте теңіз базасы ретінде көптен бері наразы болғандықтан қабылдады, біріншіден, құм барлар Гудзон өзеніне кіруге кедергі жасап, үлкен кемелердің корпусына зиян келтірді; екіншіден, өзен қыста мұз болып қатып, айлақтың ішіндегі кемелерді түрмеге жапты. Арбутнот жақында ауыстырылды және осы дамуға өзінің қанағаттанғандығын көрсету үшін, Клинтон Корнваллистің Чесапиктің ашық шығанақтары мен кеме жүретін өзендері кез-келген база «әрдайым француздардың кенеттен шабуылына ұшырайды» деген ескертуіне қарамастан, Әскери-теңіз күштерінің өтінішін қабылдады. Бұл Клинтонның сот шешімінің қателігін дәлелдеуі керек еді, өйткені жаңа қондырғыны қорғау қажеттілігі Корнуоллиске кез-келген қозғалыс еркіндігін жоққа шығарды. Соған қарамастан, Портсмутты тексеріп, оның Йорктаунға қарағанда онша қолайлы еместігін анықтағаннан кейін, Корнуоллис Клинтонға Йорктаунды нығайтатыны туралы хат жазды.[96]

Лафайетке 26 шілдеде Корнуоллис өз әскерлерін бастап бара жатқандығы туралы ескертілді, бірақ олардың түпкілікті баратын жері туралы ақпарат жетіспеді және кейбір ықтимал қону нүктелерін жабу үшін әскерлеріне маневр жасай бастады.[97] 6 тамызда ол Корнуоллистің Йорктаунға қонғанын және оны нығайтып жатқанын білді Глостер-Пойнт дәл қарсы Йорк өзені.[93]

Йорктаунға жақындау

Адмирал Родни де Грассе өзінің кеме флотының ең болмағанда бір бөлігін солтүстікке алып кетуді жоспарлап отырғаны туралы ескертілді.[98] Оның бүкіл флотын алуға болатын бірнеше белгілері болғанымен (ол, мысалы, де Грасенің қанша ұшқыш сұрағанын білген), ол де Грассе француздар колоннасынан Кап-Франсада кетпейтін болады деп ойлады. оның флоты оны адмирал Гуйчен былтырғыдай Францияға дейін жеткізетін еді.[99] Родни өзінің бейімделуін Солтүстік Америкадағы флоттың ықтимал талаптарын Ұлыбританияның жеке сауда конвойларын қорғау қажеттілігімен теңестіре отырып жасады. Оның он алты әскери кемесінің он алтысы Гудпен бірге Нью-Йоркке барар алдында Чесапикке де Грассты қуып жету керек. Ауырған Родни осы арада тағы үш әскери кемені Англияға алып кетті, екеуі саудагерлердің эскорты ретінде, қалған екеуін жөндеуге қойды. Гуд бұл келісімдерге жақсы қанағаттанды және әріптесіне «оның флоты жаудың кез-келген жобасын жеңуге толық тең келсін, де Грасс Баррасқа көмек ретінде қанша кеме әкелсін немесе жіберсін» деп айтты. Родни де, Гуд та білмеген нәрсе - де Грасстың өзінің бүкіл флотын Солтүстік Америкаға алып кету туралы соңғы минуттағы шешімі, осылайша француздардың әскери кеменің күші бойынша үштен екісіне дейін артықшылығын қамтамасыз ету. Бұл дамудан қуанышсыз хабардар болған Гуд ақыры Антигуадан 10 тамызда, де Грасстан кейін бес күн өткенде жүзіп кетті.[100] Саяхат кезінде оның американдық ұшқыштар туралы барлау мәліметтерін жеткізетін кішігірім кемелерінің бірін жекеменші қолға түсірді, осылайша Нью-Йорктегі британдықтарды құнды мәліметтерден айырды.[101] Гудтың өзі тікелей маршрут бойынша жүріп, 25 тамызда Чесапиге жетіп, шығанаққа кіруді бос деп тапты. Содан кейін ол Адмиралмен кездесу үшін Нью-Йоркке бет алды Сэр Томас Грэйвс, Арбутно кеткеннен кейін Нью-Йорк станциясының командирі.[82]

Джордж Вашингтон

14 тамызда генерал Вашингтон де Грасстың Чесапикке жүзу туралы шешімі туралы білді. Келесі күні ол Нью-Йоркке шабуыл жасау идеясынан құлықсыз бас тартып, «дағдарысқа және шешуші жоспарға келген қайраткерлер міне, мен ... Нью-Йоркке шабуыл жасау туралы барлық ойлардан бас тартуға мәжбүр болдым» деп жазды. ... «[102] Біріккен француз-американ армиясы 19 тамызда Клинтонды өздерінің ниеттері туралы алдау үшін бірнеше тактикамен айналысып, оңтүстікке қарай жылжи бастады. Кейбір күштер Нью-Джерси жағалауы бойымен маршрутқа жіберіліп, Статен Айлендке шабуылға дайындалып жатқандай лагерьге дайындық жүргізуді бұйырды.[103] Армия сонымен қатар идеяға веримилиттілік беру үшін десантты қондырғыларды алып жүрді.[102] Вашингтон Корнуоллистің Солтүстік Каролинаға оралуына жол бермеу үшін Лафайетке бұйрық жіберді; ол Корнуоллистің 30 тамызға дейін Йорктаунға барғанын білген жоқ.[104] Екі күннен кейін әскер Филадельфиядан өтіп бара жатты; ақы төленгенше қаламыз деп қорқытқан әскерлерге қаражат сатып алу кезінде тағы бір бүлік алдын алды.[105]

The Чесапик шайқасы

Адмирал де Баррас 25 тамызда француздардың қоршау жабдықтарын алып Ньюпорттан флотымен жүзіп келді.[106] Ол британдықтармен кездеспеу үшін оны әдейі жағалаудан алып тастайтын маршрутпен жүзді.[107] Де Грассе Чесапикке Гудтан бес күн өткен соң, 30 тамызда жетті. Ол Корноллисті блоктауға Лафайетке көмектесу үшін дереу флотынан әскерлерді шығарып салды және Йорк пен Джеймс өзендерін қоршау үшін бірнеше кемелерін орналастырды.[108]

Де Баррастың жүзуі туралы жаңалықтар Нью-Йоркке 28 тамызда Гравс, Клинтон және Гуд кездескен жерде жетті[109] Ньюпорттағы француз флотына шабуыл жасау мүмкіндігін талқылау үшін, өйткені француз армиясы оны қорғау үшін қазір жоқ болатын.[110] Клинтон Вашингтонның оңтүстікке қарай жүріп бара жатқанын әлі түсінбеді, мұны ол 2 қыркүйекке дейін растаған жоқ.[111] Олар де Баррастың кететінін білгенде, олар дереу Грессті Чесапикке бағыттау керек деген шешімге келді (бірақ оның күші туралы әлі де білген жоқ). Бейіттер Нью-Йорктен 31 тамызда желінің 19 кемесімен жүзді;[112] Клинтон Корнуоллиске Вашингтонның келе жатқанын ескерту үшін жазды және ол 4000 қосымша күш жіберетінін айтты.[113]

Огюст Коудердің Вашингтон мен Рочамбоның алдында нұсқау беріп жатқан суреті Йоркаун қоршауы

5 қыркүйекте британдық флот Чезапиктің аузына келіп, француз флотының сол жерге бекінгенін көрді. Адамдарды жағаға шығарған Де Грассе кабельдерін кесіп тастауға мәжбүр болды және флотын британдықтармен қарсы алу үшін шығарды. Ішінде Чесапик шайқасы, де Грассе тар тактикалық жеңіске жетті.[114] Шайқастан кейін екі флот бірнеше күн бойы оңтүстік-шығысқа қарай жылжыды, британдықтар шайқастан қашып, екі флот та жөндеу жұмыстарын жүргізді. Бұл ішінара де Грасстың ағылшындардың де Баррастың келуіне кедергі жасамауын қамтамасыз ету үшін жасаған амалы болды.[115] 9 қыркүйекте шығанаққа шығатын флот алыстан байқалды; де Грасс келесі күні ерді.[116] Грейвс өзінің кемелерінің бірін айдап өтуге мәжбүр болып, Нью-Йоркке жөндеуге оралды.[117] Содан кейін француз флотынан кішігірім кемелер француз-американ әскерін Чесапиктен Йорктаунға жеткізіп, Корнуоллис қоршауын аяқтады.[118]

Йоркаун

Йорктоун жорығы кезіндегі континенттік армия.

6 қыркүйекте генерал Клинтон Корнуоллиске хат жазып, оған қосымша күштер күту керектігін айтты. Received by Cornwallis on September 14, this letter may have been instrumental in the decision by Cornwallis to remain at Yorktown and not try to fight his way out,[119] despite the urging of Banastre Tarleton to break out against the comparatively weak Lafayette.[120] General Washington, after spending a few days at Вернон тауы for the first time in years, arrived in the camps outside Yorktown on September 17.[121] That same day, the British military leadership in New York held a council, in which they agreed that Cornwallis could not be reinforced until they had regained control of the Chesapeake. Historian Richard Ketchum describes the decision of the council as leaving Cornwallis "dangling in the wind."[122] One day earlier, Cornwallis wrote a desperate plea for help: "I am of the opinion that you can do me no effectual service but by coming directly to this place."[123] Before dispatching the letter on the 17th, Cornwallis added, "If you cannot relieve me very soon, you must prepare to hear the worst."[123]

Map of the eastern seaboard showing naval movements prior to the siege

Washington, Rochambeau, and de Grasse then held council aboard de Grasse's flagship Ville de Paris to finalize preparations for the siege; de Grasse agreed to provide about 2,000 marines and some cannons to the effort.[124] During the meeting, de Grasse was convinced to delay his departure (originally planned for mid-October) until the end of October.[125] Upon the return of the generals to Williamsburg, they heard rumors that British naval reinforcements had arrived at New York, and the French fleet might again be threatened. De Grasse wanted to pull his fleet out of the bay as a precaution, and it took the pleas of Washington and Rochambeau, delivered to de Grasse by Lafayette, to convince him to remain.[126]

Қоршау formally got underway on September 28.[127] Despite a late attempt by Cornwallis to escape via Gloucester Point, the siege lines closed in on his positions and the allied cannons wrought havoc in the British camps, and on October 17 he opened negotiations to surrender.[128] On that very day, the British fleet again sailed from New York, carrying 6,000 troops. Still outnumbered by the combined French fleets, they eventually turned back.[129] A French naval officer, noting the British fleet's departure on October 29, wrote, "They were too late. The fowl had been eaten."[130]

Салдары

"Sir,—I have the mortification to inform your excellency that I have been forced to give up the posts of York and Gloucester, and to surrender the troops under my command, by capitulation on the 19th instant, as prisoners of war to the combined forces of America and France."

— Cornwallis to Clinton, October 20, 1781[131]

Disposition of the British army

The negotiations for surrender were complicated by two issues. When American forces surrendered at Charleston in 1780, they were not granted customary terms of capitulation that included flying colors and the playing of an enemy tune. Washington insisted that these terms be applied to the surrender of the British army at Yorktown, his negotiators pointing out that the defenders had in both instances acted with valor.[132] The second issue concerned the disposition of Loyalists in the British camp. This issue was finessed with the addition of a clause to the terms that allowed one British vessel, the sloop Бонетта, to be sent without any sort of inspection to carry dispatches from Cornwallis to New York;[133] Americans, suspecting that either runaway slaves or Loyalists might be aboard, were prevented from searching the vessel.[134]

When the British garrison marched out of their positions on October 19 to surrender, it was with colors cased, possibly playing the British tune "The World Turned Upside Down".[135] Cornwallis, claiming illness, did not attend the ceremony, sending his deputy General O'Hara to deliver his sword. O'Hara at first sought to deliver it to a French officer, but he was finally directed to one of Washington's officers, Бенджамин Линкольн, the defeated commander at Charleston.[132] Lincoln briefly held the proferred sword and then returned it to O'Hara.[136]

French engraving depicting the surrender

Over the following weeks, the army was marched under guard to camps in Virginia and Maryland.[137] Cornwallis and other officers were returned to New York and allowed to return to England on parole. The ship on which Cornwallis sailed in December 1781 also carried Benedict Arnold and his family.[57]

Disposition of the allies

The local militia that supported the siege were dismissed from service. Some of the American Continental forces were returned to the New York City region, where Washington continued to stand against the British presence until the end of the war; others were sent south to assist in General Greene's efforts in the Carolinas.[138] Issues of pay and condition were an ongoing problem until the war ended,[139] but Washington fought no more battles.[140]

The French forces that came with de Grasse were reembarked, and he sailed for the West Indies, with the fleet of de Barras, in early November.[141] After recapturing a number of British-held targets there, de Grasse was preparing to join with the Spanish for an assault on Ямайка when Admiral Rodney defeated him in the April 1782 Әулиелер шайқасы, capturing him and his flagship.[141] The forces of General Rochambeau wintered in Virginia, and marched back to Rhode Island the next summer.[142]

Реакциялар

General Washington's aide, Lieutenant Tench Tilghman, was dispatched to deliver the news to Congress. Arriving in Philadelphia on October 22, he was two days behind the first notice of the surrender, which had been expressed from Baltimore ahead of him.[143] The news electrified Congress and the populace. Church bells pealed, and the Liberty Bell was reportedly rung,[144] actions that were repeated as the news traveled through the colonies.[145] Some Congressmen introduced a resolution calling on General Washington to arrest and hang General Cornwallis; after "[t]he debate continue'd several Day's", the resolution was voted down.[146]

The news put British-occupied New York City into mourning. At first met with some skepticism, the news was finally confirmed on October 27, although the city still awaited news of Clinton's abortive relief effort.[147] Clinton was recalled to London, and left the city in March 1782.[148] He was replaced by General Гай Карлтон, who was under orders to suspend offensive operations.[149]

Ұлыбритания премьер-министрі Лорд Солтүстік

When the news reached London on November 25, Lord Germain described the reaction of Lord North to the news: "he would have taken a ball on his breast. For he opened his arms exclaiming wildly as he paced up and down the apartment, during the few minutes, 'Oh God! It is all over!'"[150] King George was reported to receive the news with calmness and dignity,[151] although he later became depressed as the news sank in, and even considered тақтан бас тарту. The king's supporters in Parliament were depressed, and the opposition elated. A resolution calling for an end to the war was introduced on December 12, and failed to pass by a single vote.[152] Lord Germain was dismissed in early 1782, and the North administration fell shortly afterward.[153] Peace negotiations followed, and the war was formally ended with the signing of the Париж бейбіт келісімі on September 3, 1783.[149]

General Cornwallis, despite being the commander who surrendered, was not blamed for the defeat. He was well-received on his return to London, and one writer echoed a common sentiment that "Lord Cornwallis's army was сатылды."[154] General Clinton spent the rest of his life defending his own reputation; he was "laughed at by the rebels, despised by the British, and cursed by the loyalists."[154] 1783 жылы ол а 1781 жылғы Солтүстік Америкадағы науқан туралы әңгімелеу онда ол 1781 жылғы науқанның сәтсіздігіне генерал Корнуоллиске кінә тағуға тырысты. Мұны Корнуоллис қоғамдық пікірмен қарсы алды, ол Клинтонға өзінің сын-ескертпелерін айтты. The highly public debate included the publication of much of their correspondence.[155]

Admiral Graves also did not suffer due to his defeat by de Grasse; he was eventually promoted to full admiral and given a peerage.[156] However, many aspects of the Battle of the Chesapeake have been the subject of both contemporary and historical debate, beginning right after the battle. On 6 September, Admiral Graves issued a memorandum justifying a confusing use of signals, indicating that "[when] the signal for the line of battle ahead is out at the same time with the signal for battle, it is not to be understood that the latter signal shall be rendered ineffectual by a too strict adherence to the former."[157] Hood, in commentary written on the reverse of his copy, observed that this eliminated any possibility of engaging an enemy who was disordered, since it would require the British line to also be disordered. Instead, he maintained, "the British fleet should be as compact as possible, in order to take the critical moment of an advantage opening ..."[157] Others criticise Hood because he "did not wholeheartedly aid his chief", and that a lesser officer "would have been court-martialled for not doing his utmost to engage the enemy."[158]

The Comte de Rochambeau dispatched two messengers to deliver the news to Париж in a move that had unusual consequences in French military politics. The Дук де Лаузун және Comte de Deux-Pontes, both of whom had distinguished themselves in the siege, were sent on separate ships to bring the news.[159] Deux-Pontes was accompanied by a favorite of the French naval minister the Marquis de Castries, the Comte de Charlus, who Lauzun had urged Rochambeau to send in his stead for political reasons.[160] Людовик XVI and his ministers received the news warmly, but Castries and the snubbed Charlus ensured that Lauzun and Rochambeau were denied or delayed in the receipt of rewards for the success.[161] Deux-Ponts was rewarded with the Сент-Луис ордені and command of a regiment.[162]

Талдау

French Marine Minister the Marquis de Castries made important strategic decisions before the campaign began.

Historian John Pancake describes the later stages of the campaign as "British blundering" and that the "allied operations proceeded with clockwork precision."[163] Naval historian Jonathan Dull has described de Grasse's 1781 naval campaign, which encompassed, in addition to Yorktown, successful contributions to the French capture of Tobago және Spanish siege of Pensacola, as the "most perfectly executed naval campaign of the age of sail",[12] and compared the string of French successes favorably with the British Annus Mirabilis of 1759.[164] He also observes that a significant number of individual decisions, at times against orders or previous agreements, contributed to the success of the campaign:[10]

  1. French ministers Монморин және Вергенес convinced the French establishment that decisive action was needed in North America in order to end the war.
  2. The French naval minister Castries wrote orders for de Grasse that gave the latter sufficient flexibility to assist in the campaign.
  3. Spanish Louisiana Governor Бернардо де Галвес released ships and troops to cover French territories while de Grasse sailed north with most of the French military establishment in the West Indies.
  4. Spanish Cuban colonial official Francisco Saavedra cooperated in the decision-making that enabled de Grasse's northward expedition.
  5. General Rochambeau and Chevalier Luzerne both urged de Grasse to decide on the Chesapeake.
  6. Admiral de Barras violated his orders to operate off Newfoundland, making possible the timely delivery of the French siege train to Yorktown.
  7. George Washington decided against an attack on New York and instead embarked on a risky march to Virginia.
  8. Admiral De Grasse agreed to overstay his planned time in the Chesapeake, understanding the importance of the undertaking there.

Of de Grasse's negotiations with the Spanish that secured the use of his fleet and his order to the economic fleet to remain in the West Indies, Royal Navy Captain Thomas White, in his 1830 analysis of the 1781 campaign, wrote that "[i]f the British government had sanctioned, or a British admiral had adopted such a measure, [...] the one would have been turned out, and the other would have been hung: no wonder they succeeded and we failed."[84]

Мұра

The principal points of commemoration of the events of this campaign are managed by the Ұлттық парк қызметі ішінде Отаршылдық ұлттық тарихи саябағы. In addition to the battlefield at Yorktown,[165] the park includes the Кейп Генри мемориалы, where the French naval victory by de Grasse is remembered.[166]

Сондай-ақ қараңыз

Ескертулер

  1. ^ Ларрабе, б. 281
  2. ^ а б Ларрабе, б. 233
  3. ^ Грин, б. 466. Greene notes that 32 of these ships were unserviceable and sunk by the French after the surrender, and that only six were armed.
  4. ^ Ларрабе, б. 249
  5. ^ Кетчум, б. 92
  6. ^ Ketchum, pp. 8,12
  7. ^ Кетчум, б. 99
  8. ^ а б Уорд, б. 867
  9. ^ Lockhart, p. 238
  10. ^ а б Dull, pp. 247-248
  11. ^ Dull, pp. 220–221
  12. ^ а б c Түтіккен, б. 329
  13. ^ Каррингтон, б. 614
  14. ^ а б Түтіккен, б. 241
  15. ^ Грейнгер, б. 40
  16. ^ а б c Түтіккен, б. 242
  17. ^ Грейнгер, б. 29
  18. ^ Billias, pp. 267–275
  19. ^ Billias, p. 277
  20. ^ Кетчум, б. 95
  21. ^ Ward, pp. 661–662
  22. ^ Lockhart, p. 236
  23. ^ Уорд, б. 868
  24. ^ Кетчум, б. 126
  25. ^ Рэндалл, б. 582
  26. ^ Lockhart, p. 239
  27. ^ Randall, pp. 582–583
  28. ^ Maxwell, pp. 24–27, 200
  29. ^ а б c Каррингтон, б. 584
  30. ^ Linder, p. 10
  31. ^ Кэмпбелл, б. 717
  32. ^ а б Linder, p. 11
  33. ^ Lockhart, p. 245
  34. ^ Carrington, pp. 584–585
  35. ^ Уорд, б. 780
  36. ^ а б c Каррингтон, б. 585
  37. ^ Клари, б. 295
  38. ^ Уорд, б. 870
  39. ^ Клари, б. 296
  40. ^ Каррингтон, б. 586
  41. ^ Fortescue, б. 353
  42. ^ Lockhart, p. 247
  43. ^ Russell, pp. 254–255
  44. ^ Кетчум, б. 73
  45. ^ Ketchum, pp. 119–125
  46. ^ Wickwire, pp. 254–268
  47. ^ Wickwire, pp. 274–284
  48. ^ Wickwire, pp. 285–291
  49. ^ Кетчум, б. 129
  50. ^ Wickwire, pp. 311–315
  51. ^ Russell, pp. 232–250
  52. ^ Wickwire, pp. 321–325
  53. ^ Рассел, б. 255
  54. ^ Джонстон, б. 34
  55. ^ Кэмпбелл, б. 721
  56. ^ Кэмпбелл, б. 722
  57. ^ а б Randall, p. 585
  58. ^ Клари, б. 302
  59. ^ Клари, б. 305
  60. ^ Кэмпбелл, б. 726
  61. ^ Wickwire, б. 326
  62. ^ Report on American Manuscripts, б. 273
  63. ^ а б Рассел, б. 256
  64. ^ Каррингтон, б. 595
  65. ^ а б Клари, б. 306
  66. ^ а б c Morrissey, p. 39
  67. ^ а б Клари, б. 307
  68. ^ а б Spears, 178
  69. ^ Нельсон, б. 133
  70. ^ Клари, б. 308
  71. ^ Wickwire, б. 334
  72. ^ Уорд, б. 874
  73. ^ Hallahan, p. 135
  74. ^ Ketchum pp. 138–139
  75. ^ Грейнгер, б. 38
  76. ^ Кетчум, б. 139
  77. ^ Грейнгер, б. 41
  78. ^ Кетчум, б. 146
  79. ^ Кетчум, б. 148
  80. ^ Ларрабе, б. 150
  81. ^ de Grasse, pp. 50–56
  82. ^ а б c Linder, p. 14
  83. ^ а б Dull, pp. 243–244
  84. ^ а б Ларрабе, б. 156
  85. ^ Грейнгер, б. 46
  86. ^ Кетчум, б. 177
  87. ^ Түтіккен, б. 245
  88. ^ Wickwire, б. 337
  89. ^ а б c Грейнгер, б. 44
  90. ^ Грейнгер, б. 43
  91. ^ Wickwire, pp. 339–340
  92. ^ Clary, pp. 309–312
  93. ^ а б Клари, б. 321
  94. ^ Francisco, p. 217
  95. ^ Wickwire, б. 347
  96. ^ Middleton, War of American Independence, pp. 279-81. Wickwire, pp. 349–351
  97. ^ Клари, б. 319
  98. ^ Моррилл, б. 179
  99. ^ Ларрабе, б. 174
  100. ^ He had at this point, however, only fourteen of his allotted sixteen battleships, the Торбай және Ханзада Уильям having been diverted by Rodney to protect a Jamaica trade convoy. They only joined Hood five week after the battle off the Virginia Capes, Middleton, "Naval Resources," pp, 31-37. Грейнгер, б. 45
  101. ^ Middleton, "Naval Resources," p. 38. Larrabee, p. 177
  102. ^ а б Кетчум, б. 151
  103. ^ Моррилл, б. 178
  104. ^ Ketchum, pp. 151, 159
  105. ^ Кетчум, б. 163
  106. ^ Linder, p. 15
  107. ^ Ларрабе, б. 221
  108. ^ Клари, б. 326
  109. ^ Ларрабе, б. 182
  110. ^ Billias, p. 279
  111. ^ Ларрабе, б. 254
  112. ^ Wickwire, б. 358
  113. ^ Кетчум, б. 204
  114. ^ Linder, pp. 15–17
  115. ^ Hallahan, pp. 159–160
  116. ^ de Grasse, p. 158
  117. ^ Hallahan, p. 160
  118. ^ Джонстон, б. 101
  119. ^ Wickwire, б. 362
  120. ^ Кетчум, б. 205
  121. ^ Ketchum, pp. 181–185
  122. ^ Кетчум, б. 209
  123. ^ а б Кетчум, б. 208
  124. ^ Кетчум, б. 210
  125. ^ Hallahan, p. 164
  126. ^ Hallahan, p. 165
  127. ^ Кетчум, б. 214
  128. ^ Кетчум, б. 239
  129. ^ Кетчум, б. 241
  130. ^ Ларрабе, б. 235
  131. ^ Джонстон, б. 181
  132. ^ а б Ларрабе, б. 269
  133. ^ Грин, б. 288
  134. ^ Грин, б. 306
  135. ^ Definitive reference that this tune was played only first appeared in secondary accounts of the surrender in the 1820s. Грин, б. 296
  136. ^ Грин, б. 296
  137. ^ Джонстон, б. 157
  138. ^ Кетчум, б. 259
  139. ^ Кетчум, б. 276
  140. ^ Ларрабе, б. 267
  141. ^ а б Кетчум, б. 271
  142. ^ Кетчум, б. 275
  143. ^ Hallahan, pp. 215–216
  144. ^ Hallahan, p. 217
  145. ^ Hallahan, pp. 245–246
  146. ^ Hallahan, p. 218
  147. ^ Hallahan, p. 233
  148. ^ Hallahan, p. 245
  149. ^ а б Грин, б. 325
  150. ^ Hallahan, p. 249
  151. ^ Hallahan, p. 250
  152. ^ Hallahan, p. 251
  153. ^ Larrabee, pp. 279–280
  154. ^ а б Ларрабе, б. 278
  155. ^ Грин, б. 322
  156. ^ Ларрабе, б. 274
  157. ^ а б Ларрабе, б. 275
  158. ^ Ларрабе, б. 276
  159. ^ Hallahan, p. 210
  160. ^ Hallahan, pp. 210, 252
  161. ^ Hallahan, p. 253
  162. ^ Hallahan, p. 252
  163. ^ Құймақ, б. 226
  164. ^ Түтіккен, б. 247
  165. ^ "Colonial National Historical Park". Ұлттық парк қызметі. Алынған 2010-11-05.
  166. ^ "Cape Henry Memorial". Ұлттық парк қызметі. Алынған 2010-11-05.

Библиография

Әрі қарай оқу

Сыртқы сілтемелер