Массачусетта - Massachusett

Массачусетта
Массачусетта^[1]
Muhsachuweesut^[2]

Жаңа Англияның оңтүстігіндегі Массачусет пен туыстас халықтардың орналасуы.
Жалпы халық
Жалпы халық ~ 150 80 Понкапоаг Массачусетта (2011)[3] 50 Natick Massachusett-Nipmuc (2013)[4]
Популяциясы көп аймақтар
АҚШ: Массачусетс
Тілдер
Ағылшын, бұрын Массачусет тілі.
Дін
Христиандық, дәстүрлі түрде Альгонкиандық дәстүрлі дін.
Туыстас этникалық топтар
Нипмук, Wampanoag, Нарраганасетт, Могеган, Пекот, Покомтук, Монтаукетт және басқа да Алгонкиан халықтары

The Массачусетта болып табылады Американың байырғы тұрғыны адамдар және этникалық топ ішінде АҚШ Массачусетс достастығы, көбінесе қазіргі заманның көп бөлігін қамтитын дәстүрлі отанын мекендейді Үлкен Бостон. Адамдар өздерінің аттарын Альгонкианнан алады, бұл «ұлы шыңда» дегенді білдіретін тайпалық термин. Көк төбелер оңтүстіктен Бостон айлағына қарау - бұл аймақ халқы үшін салтанатты және қасиетті аймақ болды.

Еуропалық зерттеушілермен және ағылшын колонизаторларымен байланыс орнатқан алғашқы адамдардың кейбіреулері ретінде Массачусет және басқа жағалаудағы халықтар эпидемия басталғаннан қатты жойылды лептоспироз шамамен 1619, өлім-жітім осы аудандарда 90% -ке дейін болды. Одан кейін жойқын әсерлер пайда болды тың топырақ эпидемиясы сияқты шешек, тұмау, скарлатина және жергілікті тұрғындар табиғи иммунитетке ие болмағандар. Олардың аумақтары неғұрлым құнарлы және тегіс жағалауларда, жағалаудағы ресурстарға қол жеткізе отырып, көбінесе ағылшын отарлаушыларының қолына өтті, өйткені Массачусетта ешқандай тиімді қарсылық көрсетуге саны аз болды.

Миссионердің басқаруымен Джон Элиот, Массачусеттің басым бөлігі христиан дінін қабылдап, қоныстанды 'Намаз оқитын қалалар Конвертацияланған түпнұсқа американдықтар отарлық заңдарға бағынып, ағылшын мәдениетінің кейбір элементтерін қабылдап, дәстүрлі діндерінен бас тартуға мәжбүр болған, бірақ олардың тілдерін қолдануға рұқсат етілген жерде құрылды. Делдалдар арқылы Элиот тілді үйреніп, тіпті a Інжілдің аудармасы. Басқа тілге қатысты тіл Шығыс Альгонки тілдері бірақ нақтырақ айтсақ, оңтүстік Англияның аймақтық тілдері баяу жоғалып, 1750 жылдарға қарай Массачусет қауымдастығының негізгі тілі қызметін тоқтатады және бұл тіл ХІХ ғасырдың алғашқы жылдарында жойылып кетуі мүмкін. Массачусет тілі аймақтағы бірнеше басқа халықтармен бөлісті, ал Wampanoag 1890 жж. Соңғы сөйлеушісі қайтыс болғанға дейін олардың диалектісін сақтады.

Олардың соңғы ортақ жерлері ХІХ ғасырдың басында сатылды, бұл Массачусет отбасыларын біріктірген қоғам мен әлеуметтік байланыстарды босатты, ал Массачусеттің көп бөлігі ағылшын көршілерінің арасында қоныстануға мәжбүр болды, бірақ негізінен қалалардың кедей бөліктерін қоныстандырды. олар болды бөлінген бірге Қара американдықтар, жақында келген иммигранттар және басқа американдық индейлер. Массачусетт негізінен ассимиляцияға ұшырады және айналасындағы қауымдастықтарға біріктірілді.

Массачусетстің екі тобы Үндістан істері жөніндегі Массачусетс комиссиясын құрғаннан кейін мемлекеттік тануға ие болды. Понкапоаг Массачусет, Понкапоагтың дұға ететін үндістерінің ұрпақтары, қазіргі аумақтың айналасында шоғырланған Кантон, Массачусетс, және Natick Massachusett-Nipmuc. Natick Nipmuc отбасыларының айтарлықтай үлесінен құрылғандықтан және Nipmuc қауымдастықтарымен тығыз байланыста болғандықтан, Natick Massachusett-Nipmuc олардың қатысуы арқылы Nipmuc тайпасы ретінде танылады. Nipmuc Nation.

Этнонимдер

Эндонимдер

Кішкентай Көк төбенің Ұлы Көк төбеден көрінісі. Түпнұсқа аты Массачусетта, 'Big Hill Place', жергілікті индейлер өздері үшін және өз тілі үшін қабылданды, ал кейінірек колония үшін ағылшын қоныс аударушылары қабылдады, ал кейінірек Массачусетс штатында.

Массачусет өздерін осылай атады Массачусей / mahsatʃəwiːsiː / дара және Массачусеук (Muhsachuweeseeak) / mahsatʃəwiːsiːak /. Вампаноаг диалектісі қайта жандана бастаған колониялық емле мен қазіргі емле арасындағы келіспеушілік ішінара кішірейтілген қосымшасы болғанымен, синхрондау мүмкіндігін берген диалектке негізделген отарлық емлеге байланысты. -ее (-ее) / мен / көбіне тек қысқартылды -лар (-лар) / с / көптеген диалектілерде және жылдам сөйлеуде. Пішін Массачусей (Мухсачувис) сөз модификаторы ретінде де, Массачусет халқына да, тілге де байланысты екенін көрсетті. Мысалы, ағылшындар Массачусет тіліндегі аударманы атады Псальтер ретінде Массачусет Псалтері ал Массачусет мәтінді «деп атайды Massachusee Psalter.

'Массачусет' - сөзбе-сөз Отанның атауы Массачусеук сонымен қатар Массачусей. Орналасқан жер - бұл түпнұсқа атауы Ұлы Көк Шоқысы ол Бостон айлағы мен Массачусетс шығанағының жағалауының көп бөлігін немесе төбенің айналасын елемейді. Үлкен Көгілдір төбе жергілікті халықтар үшін қасиетті орын болды, онда бақсылар белгілі бір рәсімдер мен аймақ басшыларының кездесулеріне жиналды. Атаудың бөлінуі төмендегі кестеде келтірілген:

Ағылшын отарлаушыларының ықпалына байланысты Массачусик сияқты өздерін атауға келді Массачусетта әсіресе кейінгі отарлау көздерінде, бірақ үндістердің өз жазбаларында сирек кездеседі. Жергілікті халықтар да өздерін осылай атай бастады Үнді, ол да көрсетілген Индианак (Индианак) немесе Индиансог (Индисанак) көпше түрде. Массачусет тіліндегі 'Praying Indian' терминінің аудармасы болды Peantamwae үнді (puyôhtamwôee үнді) / päjãhtamwãiː /.^[10][11]

Экзонимдер

Аймақтағы алғашқы француз зерттеулері Жаңа Англияның оңтүстік жағалауларын «деп атайды Альмукикуа немесе Армукикуа, мүмкін, белгілі емес солтүстік Алгонкиан тілінің галлицирленген нұсқасы, мысалы, 'ит адамдарына' сілтеме жасайтын пежоративті сөз.^[12] Кейінгі деректерде француздар Жаңа Англия тұрғындарын жалпы ретінде атайды Луптар, 'Қасқырлар'.^[13]

Ағылшын зерттеушілері мен алғашқы қоныстанушылар жергілікті халықтарды «Үндістер «ішінара олар тайпалар арасындағы саяси шекараны білмегендіктен, кейінірек олар жағалаудағы барлық халықтар екенін түсінген кезде Массачусетс бірдей тілді және ұқсас мәдениетті бөлісті.^[14] Ағылшындар бұл терминді қабылдады Массачусет немесе Массачусетта адамдар үшін, артық », бұл атау кейінірек колонияның өзіне қатысты қолданылды Массачусетс колониясы кейінірек ол 1692 жылы Плимут колониясымен Массачусетс провинциясына біріктірілді, Ұлыбританиядан тәуелсіздік алғанға дейін Массачусетс Достастығының предшественниги. Алғашқы ағылшын отаршылдық жазбаларында 'Masichewsetta', 'Masstachusit', 'Masathulets', 'Masatusets' ', Massachussett' және т.б. сияқты бірнеше нұсқалары бар емлелер анықталған. Moswetuset Hummock жылы Куинси, Массачусетс. Бұл атау 'Үлкен Кішкентай Вигвамды' білдіреді, мүмкін оның пішініне қатысты хоммок кішкентай сияқты вету және бұл көбінесе жергілікті тұрғындардың үйі болды сахем, сонымен бірге аймақ басшылары үшін маңызды кездесу орны болды. Бұл атау этимологиялық тұрғыдан 'Массачусетке' ұқсайды, тек «тауды» білдіретін '-achu' элементі вету (weetyuw) / wiːtʲəw /.^[15]

Үндістер христиандыққа көшіп, 'Намаз оқитын қалалар, 'тұрғындары' ретінде белгілі болды 'Үнділерге сиыну. ' Әр түрлі тайпалар мен халықтар мен қоныстардың бірігуі этникалық сәйкестікті әлсіретті, өйткені жаңа қауымдастықтар қауымдастықпен көбірек сәйкестене бастады. Мысалы, қазіргі Куинсидің айналасындағы непонсет тайпасы түрлендіріліп, қазіргі Кантондағы дұға етуші Понкапоаг қаласына қоныстанды, оларға жергілікті Массачусет тайпаларының бірнеше мүшелері қосылды және белгілі болды. Понкапоагтың сиынатын үнділері ретінде. Бастапқыда Массачусет халқының негізін қалаған Намик пен Понкапоаг сияқты дұға ететін қалалар әлі де Массачусет халқына жатқызылды.^[14]

Орналасқан жері

Дорчестердегі Непонсет өзені. Сарқырамалар мен шапшаңдар Массачусетке жиналатын орындар болды, өйткені олар балық аулау кезінде аулады уылдырық шашу лосось, форель, әйел, майшабақ және жылан сияқты кептірілген және ысталған.

Массачусет олардың территориясын атады Wompanohkeit^[16][17] (Вопанахкиут)^[18][19] / wãpanahkiːət /, 'шығыс елі' немесе 'таңғы жер'. Бұл термин батыстағы ішкі тайпаларға қатысты шығысқа байланысты қолданылғандықтан, бұл терминнің туыстастары болған. Мысалы, әр түрлі Абенакия халықтары олардың конфедерациясын осылай деп атады Вабанаки бастап Вобанакиак, туыстық Wompanohkeit. Терминді түсінумен шатастыруға болмайды Wompanohkeit (Вопанахкиут) Массачусет тілінің диалектісінде сөйлейтін Вампаноаг қолданған. Массачусетке, Wompanohkeit өз халқы үшін немесе Нутохкемминнит^[17] (Нутахкеемунут)^[17][19] / nətahkiːmənət /, 'біздің жеріміздің орны', атап айтқанда, аймақ болды Массачусетта, Ұлы төбенің көрінісі бойынша. Бұл қазіргі кездегі Бостон қаласына сәйкес келеді, Үлкен Бостон, шығыс MetroWest, оңтүстік Солтүстік жағалау, Оңтүстік жағалау және Бостон Харбор аралдары.

Солтүстік қауым шіркеуі, Мидлборо, Массачусетс. Титикут. Дұға оқып жатқан үнділер Джеймс Томас, Стивен Дэвид және Джоб Ахантон 1746 жылы шіркеуге жер сыйлады.

Солтүстіктен оңтүстікке қарай Массачусет елді мекенімен байланысты ірі су бөлгіштерге мыналар жатады Мистикалық, Чарльз, Непонсет, Weymouth Fore және Солтүстік өзендер құлау сызығына дейін. Мистикалық өзеннің солтүстігінде Павакет адамдары болды, олар Массачусет диалектісінде сөйлейтін, бірақ Абенакиямен тығыз саяси қарым-қатынаста болған. Пеннакук адамдар. Қазірдің оңтүстігінде Пемброк және Бриджуотер, Массачусет солтүстік тайпалармен байланысқа түсті Wampanoag Павакет сияқты олар да Массачусет диалектісінің сөйлеушілері болды. Құлау сызығының батысында үй тұрды Нипмук тайпалар. Нипмуктар туыс адамдар болды, бірақ өзара түсінікті, бірақ Массачусеттен бөлек тілде сөйледі. Массачусет халқының көпшілігі бүгінде өздерінің дәстүрлі отандарын мекендеуді жалғастыруда Үлкен Бостон, Стутон, Кантон, Мансфилд, Фрамингем және Бриджуотер қауымдастықтарындағы ерекше концентрациямен.^[20]

Патша Филипптің соғысының бұзылуына байланысты Массачусеттің алыстағы ата-тегі кейбір 'Мохавкте' болуы мүмкін (Қара үндістер ) Дэвид аралынан, Бермуд аралдары, Стокбридж-Мунси (Muhheakanneuw-Munsíiw) және Ағайынды (Eawawittoowauconnuck) of Висконсин, Абенаки (Альнобак) солтүстік Жаңа Англия мен Квебек, Schaghticoke батыс Коннектикут және басқа Англияда қалған тайпалық топтарда.^[21]

Массачусетс шығанағы колониясындағы Натик пен Понкапоаг және Плимут колониясындағы Титикут пен Маттакейзетт Массачусет халқы үшін ресми Сыйынатын қалалар ретінде құрылды. Осы қауымдастықтардан басқа, Массачусетс шығанағы колониясы Коват, Магаэхнак және Пекиммид қауымдарын дұға оқып жатқан үнді аудандары деп таныды, бірақ олардың дұға ететін қалаларға айналуы керек пе немесе жай намазхан үнділердің спутниктік қауымдастығы ретінде танылды ма, ол белгісіз. ХІХ ғасырдың басында Филипп патшаның соғысы мен жерді жоғалтуына байланысты Массачусетта Натик пен Понкапоаг қана болды. Массачусет тайпаларының барлық қазіргі мүшелері осы екі қауымдастықтың біреуінің де үнділерінен тарайды.^[20]

Массачусет елді мекендері^[20]

Дәстүрлі бөлімдер және ұйымдастыру

Массачусеттің тайпалық бөліністері туралы аз мәлімет бар, бірақ бірнеше топ алғашқы отарлық дереккөздерде жазылған, бірақ олардың көпшілігі тек өздерінің аттарымен белгілі сахем. Бұл бөліністер алғашқы дерек көздерінде жазылған, тек олардың басшыларының аты-жөнімен белгілі.^[20]

• Чикатав, сахем оңтүстігіндегі көптеген жерлер Чарльз өзені дейін Понкапоаг. Оның ұлы, Вомпатак, деп болжайды сахемПемброк маңындағы Маттакесет тайпасының үстіндегі кеме.
• Nanepashemet, сахем Павакет халықтарының солтүстігінде Чарльз өзені. Павакет Массачусет топтары болды, олар туыстық және Массачусеттің әлсіреуі арқылы ықпалға көшті. Пеннакук Басқаратын конфедерация Пеннакук Мерримак бойымен қазіргі Нью-Гэмпширдің орталық және оңтүстігінде. Потакет аумағын номиналды басқару кейін оның жесіріне бөлінді Мистиктің Сква Сахемі және оның үш ұлы:
  • Уонохакуам, Сагамор Джон деп те аталады, айналаны басқарды Виннисиммет және Саугус.
  • Монтовампат, сондай-ақ Сагамор Джеймс ретінде белгілі, басқарды Массебекаш жағалауына Линн.
  • Венепойкин Сагамор Джордж, Виннепуркетт және Джордж Румни Марш деп те аталады, Бостон Харбор аралдары мен қазіргі жерді басқарды. Уинтроп. Ол 1633 жылғы шешек эпидемиясына қарсы інілері қайтыс болғаннан кейін Павакеттің негізгі жетекшісі болды.
• Манатахуа, сондай-ақ Қара Уильям ретінде белгілі болды Нахант және Swampscott. Ол 1631 жылы Уильям Багналлдың өліміне кек қайтару үшін өлтірілді, дегенмен оның Багальмен ешқандай байланысы болған жоқ және Багальды өлтіру кезінде Мэнде болған жоқ.
• Катон, сондай-ақ Гудман деген атпен белгілі, Мускетакуид аймағын басқарды Конкорд және Садбери. Катон 1649 жылы өз жерлерінің көбін ағылшын қоныс аударушыларына сатты. Кейде Нипмук тізіміне енеді.
• Нахатон, айналасында Натик және Шерборн. Нахатон ұрпақтары Понкапоагқа қосылып, әйгілі отбасыға айналды, дегенмен көптеген адамдар Ахавтон, Нахантон, Ахантон, Ахахтон немесе Хахатон сияқты есімдердің нұсқаларын қолданған.
• Кутшамекин, айналасындағы непонсет тайпасының көсемі Маттапан, Сквант және Монатикот. Кутшамекин өз адамдарын дұға етуші Понкапоаг қаласына қоныстандыруға бастап барды, бірақ жағалау бойындағы тайпалық жерлерді колонияларға сату арқылы өз халқының ашу-ызасын тудырды. Чиктатавтың ағасы және Вомпатуктың ағасы.

Тіл

1919 жылғы Элиоттың үндістерге уағыздауы. Элиот жазбаша тілді дамытуда және үндістерді христиандық пен сауаттылыққа баулуда, тілді сақтауда, бірақ дәстүрлі мәдениеттің аспектілерін жоюда басты рөл атқарды.

Массачусет тілі Алгиялық тілдер отбасы кең көлемде Альгонкиан солтүстік Калифорниядағы өте жақын екі тілден басқа барлық алжик тілдерін қамтитын бөлім. Algonquian ішінде Массачусетта Оңтүстік Жаңа Англия Algonquian (SNEA) тармағында орналасқан Шығыс Альгонкиан алгонкиан тілдерінің тармағы. SNEA тілдері бір-бірімен өте тығыз байланысты, оларды бір-бірінің диалектісі деп санауға болады және негізінен * прото-алгонквиан ретрофлекстерін емдеуде ерекшеленеді *θ ол Массачусетте / n /, Нипмукта, / j / Наррагансеттте және / r / Quiripi-де пайда болды, бұл схемада Массачусет SNEA n-диалектісі ретінде жіктелді. Массачусет тілінің ең жақын туыстары - бұл басқа SNEA тілдері, алгонквиандық басқа тілдермен.^[22]

Тілді бірнеше халықтар бөлісті. Бұған дәстүрлі аумағына қазіргі жер кіретін Массачусет те кірді Бостон және жақын маңда Оңтүстік жағалау Массачусетс шығанағын батысқа қарай созып жатыр құлау сызығы; Нью-Гэмпширдің жағалауындағы ең оңтүстік Мэндегі Павтакет Солтүстік жағалау және төменгі Мерримак өзені суайрық; Массачусетстің барлық оңтүстік-шығысын, әсіресе Кейп-код пен аралдарды және Род-Айлендтің солтүстік-шығыс бөлігін қамтитын Вампаноаг; Кейс кодтың Наусет, мүмкін Вампаноаг тобы, Бас өзенінің шығысы мен Род-Айлендтің солтүстігіндегі Ковесет. Наррагансетт кейде диалект деп саналады, бірақ ол д-диалект болғандықтан, оны әдетте тіл мамандары ерекше қарастырады.^[23]

Жаратылыстың индексі мен бірінші беті, Элиоттың Інжілді аударуынан 1663 жылы Масачусеттің Натик сөйлеген сөзіне, Mamusse Wunneetupanatamwe Up-Biblum Құдай.

Бұл тілді әсіресе қолданған Джон Элиот Америкада басылған алғашқы Інжілде. Элиот бұл тілді үнділік аудармашылар мен аудармашылардың көмегімен, көбінесе Натиктен үйреніп, сол кездегі ағылшын конвенцияларына негізделген орфография ойлап тапты. Кейінірек Элиот үндістерге қолмен жазылған катехизмдерді қолданып оқу мен жазуды үйрететін болды. Үндістанның миссиясы үшін қаражат бөлінді, бұл Элиотқа бірнеше аударманы шығаруға мүмкіндік берді, нәтижесінде ол осыған дейін басталды Mamusse Wunneetupanatamwe Up-Biblum Құдай Бұл сөзбе-сөз аударғанда 'Бүкіл Қасиетті Оның Інжіл Құдайы' деп аударылады, ол 1663 жылы аяқталды. 1651 жылдан бастап 1747 жылға дейін созылды, Массачусетс тілінде отызға жуық аударма және басқа оқу құралдары шығарылып, Массачусетс үндістеріне таратылды. Бей және Плимут колониялары. Натикте мектеп құрылды, онда үнді еркектері оқу мен жазуға және христиандық теологияға машықтанды және кейінірек іс жүргізушілер, министрлер, диакондар, администраторлар, аудармашылар және жаңадан құрылған констабльдер қызметін атқарды.Намаз оқитын қалалар 'Eliot құрды. Үндістер сауаттылыққа ие бола отырып, олар басқаларға сауатты жазуға үйретіп, осылайша оны кеңінен қолданды. Метакомет бүлігі басталғанға дейін үнділіктердің үштен бірі Элиот алғашқы үнділерге сабақ бергеннен кейін жиырма жыл ішінде сауатты болды.^[24] Натиктің сөйлеуін нақты қолдану диалект теңестіруге алып келді және ХVІІІ ғасырдың басында Массачусет тілдес халықтардың көпшілігі, сондай-ақ Нипмук пен Пеннакуктың кейбір қауымдастықтары Натиктің Массачусет диалектісінде сөйлей бастады. көптеген қауымдағы Натиктің немесе Натиктің өз оқушылары. Массачусетс сауаттыларының есімдері Понкапоагта уағыздаушы болған Уильям Ахатон мен Аарон Помхам сияқты отарлық дереккөздерде аталады; Элиотқа да, Мэйхевтер отбасына да үнді аудиториясына арналған шығармаларды аударуда көмектескен Натик Джон Ниснуммин; Джон Симонс Титикут пен Джеймс Шпен, Натик үндістандық, кейінірек Пакачоагтың Нипмук үндістеріне уағызшы болды (қазір Оберн, Массачусетс ).^[25]

1750 ж.-да Массачусет қауымдастығында бұл тілдің қолданысы жоғала бастады, соңғы сөйлеуші ​​1798 жылдан кейін қайтыс болуы мүмкін. Вампаноаг диалектісі 1770 жж. Дейін Вампаноагтың негізгі тілі ретінде айтыла берді, бірақ соңғы сөйлеушілер бір кездері қайтыс болды. ХІХ ғасырдың соңында Марта жүзім алқабында, бірақ бұл тілді есте сақтаушылар 1920 жылдарға дейін сақталды. Басшылығымен Джесси Литл До Бэрд Вопанак тілінің мелиорациясы жобасын бастаған Вампаноаг диалектісі қазіргі уақытта Хиринг тоғанында, Ассонетта, Машпиде және Аквиннада Вампаноаг тайпаларында екінші тіл ретінде айтылады, бұл ғасырдан астам уақыт ішінде тілдің алғашқы сөйлеушілерін шығарады және жеңілдетілген тілді қолданады, дәйекті орфография.^[26] Қазіргі Массачусет тайпалары қатыспайды және сөйлеушілері жоқ, бірақ колониалды емле мен колониалды аудармаларды қасиетті мәтін ретінде қолдана береді.^[27]

Кеш ағаш кезеңі-байланыс кезеңі мәдениеті

Күнкөріс

Ауыл шаруашылығы

Массачусет, басқа жаңа Англия Алгонкиан халықтары сияқты, қабылдады Үш қарындас әдісі егістік Бұл аймақ Мексика арқылы біздің дәуірімізге дейінгі 1000-шы жылдары енгізілген, бірақ біздің дәуіріміздің 200-ші жылдарына дейін бұл сорттардың түрлері болған weachimineash (weechumuneash) / wiːtʃəmənᵊaʃ /, жүгері (АҚШ, «жүгері»), қысқа вегетациялық кезеңге және Жаңа Англияның суық климатына қолайлы болды. Үнді әйелдері үйінділер мен өсімдіктерді үйіп, үстіне жүгері отырғызды. Жүгері таяқшалары жеткілікті берік болған кезде, азотты бекітетін бактериялармен және әртүрлілігімен олардың топырағын ұрықтандыру үшін үрме бұршақ егіп, топырақты ұрықтандырды сұраңыз (ashk8tasqash) / aʃkuːtaskʷaʃ /, дақылдарды көлеңкелеу және арамшөптердің алдын алу үшін түбіне әртүрлі асқабақ, асқабақ және бақша дақылдарының жиынтық термині отырғызылды.^[28]

Ауылшаруашылығы бұл аймақта бұрын дамыды, үш апалы-сіңлілі келуімен ақырында егіннің ерте дақылдарын ығыстырды Шығыс ауылшаруашылық кешені сияқты қаз табан, батпақты ақсақал, торапты өсіру, кішкентай арпа, майшөп және бұршақтың жергілікті сорттары және сұраңыз, дегенмен, бұл өсімдіктердің көпшілігі жабайы табиғаттан жиналған, ал күнбағыс жағдайында және Иерусалим артишокы, шектеулі өсіруде қалды.^[29]

Азықтандыру

Ауыл шаруашылығы ешқашан дәстүрлі жинау жұмыстарын алмастырмады. Массачусет әйелдеріне батпақтарға, ормандарға, шалғындықтарға және тасты жағалауларға тамақтануды толықтыратын әр түрлі өсімдіктерді жинауға шығу керек, ал егіннің құлдырау жылдары өмір сүру қажеттілігі болды. Өсімдіктер, әдетте, тұқым, майлы тұқым және жаңғақ, түйнек, жасыл, жеміс-жидек және сапс сияқты қолданылуына бөлінді.^[30][31][32]

Тұқымдар

Тұқымдарды жинап, астық ретінде пайдаланды, оны қабықпен қайнатып, сорпа мен бұқтыруға қайнатыңыз, немесе ұнға айналдырып нан жасаңыз немесе қалыңдататын зат ретінде қолданыңыз.

Майлы тұқымдар мен жаңғақтар

Майлы жаңғақтар мен тұқымдарды ұнтақтап қайнатқан, оларды қыста көже мен бұқтыруды консервант ретінде немесе емдік-косметикалық мақсатта лосьондар мен тұздықтар жасау үшін қолданған майды бөліп алуға болатын.

Тамыр көкөністер

Крахмал түйнектері, тамырсабақтары, жер асты сабақтары мен баданалары олар берген энергияға бағаланды, ал егер крахмал жеткілікті болса, оны кептіріп ұнға айналдыруға болады.

Жасылдар

Жапырақтары, өсінділері, сіңірлері мен бүршіктері негізінен көктемде жиналды, бірінші өсу талшықсыз болған кезде немесе өсімдік аз уытты болатын және оны дайындықпен жеуге болатын кезеңдерде. Өсімдік болмаса да, теңіз жағалауындағы халық ретінде теңіз балдырларын кептіруге немесе хош иістендіру үшін сорпаға қайнатуға болатын.

Жемістер мен жидектер

Жазда және күзде пісетін барлық түрдегі тәтті жемістер. Оларды жаңадан жеп, ерекше жағдайларда тәттілеу үшін нанға пісірді немесе кептірді және ішуге арналған судың дәмін келтіруге пайдаланды. Көптеген жемістердің тұқымдары мен шұңқырлары да жеуге жарамды және ұнға айналдырылған.

Сабындар мен сироптар

Жаңа Англияның Альгонкиан халқы сиропты қалай түрту керектігі туралы ағылшын отаршыларына нұсқау берді. Климаттың сәл жылы болуы және жағалаудағы құмды топырақтар әр түрлі жергілікті үйеңкі мен жусан ағаштарының көбеюіне жол бермеді және олардың шырыны үшін бар жерлерде қол жетімді болды, олардың өндірісін едәуір шектеді. Нектармен толтырылған гүлдерді немесе әртүрлі жемістерді сумен қайнатып, оны сироп түзгенге дейін қоюлатып қоюға болады, оны қыста сусындарды тәттілендіруге, еритін шай дайындауға немесе тағамдарды сақтауға пайдалануға болатын.

Аңшылық, аулау, балық аулау және моллюскаларды жинау

Массачусетта көптеген өзен сағалары, көлдері мен тоғандары бар жағалауды мекендегендіктен, балықтар ақуыздың маңызды көзі болды. Балықтар жағадан немесе каноудан тасталған жұмсақ тастар мен сүйектерден ойылып жасалған қармақ ілгектерінің көмегімен ауланды. Терең теңіздегі балықтар салмақты сызықтар арқылы ауланған немесе оларды торға салуға болатын жер бетіне тартуға болатын пумми (ермек) / pəmiː /, 'май', бірақ, әсіресе, май шығару үшін қайнатылған майлы балықтардың қалдықтары, сықырлау.^[52][53] 'Wigwassing-ге бару' - бұл колониялық Жаңа Англияда ағылшын тіліне Массачусеттен бастап жыланбалықты, кальмарды және майшабақты тарту үшін факельдермен түнгі балық аулау үшін қабылданған термин. тарылту (weeqahsum)^[54] / wiːkwɑːhsəm /.^[55] Ең маңызды оқиға - бұл өзен майшабақтары, лосось, теңізде жұмыс жасайтын форель, шамдар және жыланбалықтардың жыл сайынғы уылдырық шашуы, аймақ бойынша адамдарды сарқырамалар мен су ағатын өзендерге тарту. Сияқты балық аулау құралдары Бойлстон көшесі Фишвейр, балықтарды өзендерге жіберу үшін немесе оларды тормен, найзамен немесе жай себеттерге жинауға болатын жерлерде кетіп жатқан ағынмен ұстау үшін салынған. Теңіз сүтқоректілері де ауланды. Итбалықтар жағалауға келіп демалғанда, үлкен киттер индейлермен каноэде жүрген кезде немесе кейде жағада қалып қойғанда ауланған кезде қолға түскен.^[56]

Ер адамдар түрлі аңдар мен суда жүзетін құстарды аулады садақ пен жебе, жалғыз найза немесе найза атлатл немесе көктемгі қақпанға түскен. Ұсақ жануарларды қолмен, тормен және ұсақ тұзақтармен ұстады. Бұғылар көптеген аң терілері мен еттері үшін маңызды аң болды, және бұғыларды айдауда, ер адамдар орманнан бұғы қорқытатын аңшыларға қарап аңшыларға қарай қорқытатын. Қыста қарлар мен иттер аң аулауға көмектесті. Бұғылардың санын көбейту үшін орман учаскелері отпен тазартылды, олар қоректенетін жерлерде шөпті шабындықтарды көбейту үшін.^[57] Жануарлардың бірде-бір бөлігі босқа кетпеді, терілері өңделіп, көрпеге, киім мен аяқ киімге арналған былғары және былғары маталар өңделді; қауырсындар, сүйек моншақтар мен көрпелер зергерлік бұйымдар жасауға және жеке заттарды безендіруге қолданылған; тамақтану, косметика немесе медициналық тұздарға арналған майлар мен майларға айналатын майлар; жылан терісі белбеулерге айналды; тігу үшін кірпіктер мен ұсақ сүйектер пайдаланылды, ал сіңірлер жіптер мен бауларға шайнады.^[58] Майлы қоймалары үшін бағаланған аюларды қоспағанда, үндістер өздерінің діни әдет-ғұрыптарына байланысты ірі жыртқыштар мен жыртқыш құстарды аулаудан аулақ болды.^[59]

Моллюскаларды жинау Массачусет әйелдерінің тағы бір іс-әрекеті болды, оларды тасқыннан тастардан алып тастау немесе құмнан шығару. Моллюскалар диетаның негізгі бөлігі болды, ал Жаңа Англия дәстүрі clambake жергілікті халықтардан мұра болып қалған. Үлкен моллюскалардан жасалған раковиналар қасық, қырғыш, тостаған ретінде қолданылған немесе ауылшаруашылыққа арналған ілмектерге айналған, бірақ оларды ұсақ моншақтарда ойып жасауға болады. вампум.^[60]

Сүтқоректілер

Балық

Моллюскалар

Тарих

Еуропалықтармен байланыс (шамамен 1570–1621)

Бейнелеу Альмукикуа әйел мен ер адам Шамплейн. Альмукикуа Жаңа Англияның оңтүстігіндегі Массачусет тілді халықтар үшін французша термин болды. Самуэл де Шамплейн 1605 жылы Бостон Харбордағы аралдарға және қазіргі Массачусет территориясындағы Веймут пен Кохасет қалаларына түсе отырып, аймақты зерттеді.

Бұл аймақты еуропалық зерттеуге дейін Массачусет халқы туралы аз мәлімет бар. Белгілі болғандай, құнарлы жерлер мен мол моллюскалар көп халықты асырады, ал Массачусет басшылары Павтакет, Нипмук, тайпалардың көпшілігі кіретін халықтардың еркін конфедерациясын ұстап тұра алды. Пионер алқабы және әр түрлі уақытта кейбір вампаноаг тайпалары.^[100]

Ағымдардың бағытына байланысты және Cape Cod Массачусетта XVI ғасырдың аяғында аймақты зерттей бастаған еуропалық саяхатшылар мен балықшылардың көптеген кездесулері сақталды. 1605 жылы, Самуэл де Шамплейн оңтүстікке қарай жүзді Жаңа Франция, әкелу Алгонкин гид және оның Альмукикуа аймақтан шыққан және жергілікті тілде сөйлей алатын әйелі. Шамплейн Бостон аралындағы бірнеше ауылға бару және сауда жасауды тоқтатты, сондай-ақ демалыс уақытына зәкір тастады. Шавмут үндістермен сауданы олардың каноуларынан жүргізу.^[101] Джон Смит, өзінен бұрынғы Шамплейн сияқты, Бостон Харбор аралдарындағы ауылдарды аралап, үндістермен олардың каноуларынан сауда жасау үшін бірнеше жерлерде теңізге зәкір тастаған, бірақ сонымен бірге ол өзінің жергілікті басшыларымен кездескен жерге дейін жеткені белгілі болды. Вессагусетт және Конохассет. Смит бұл аймақты картаға түсіріп, оған 'Жаңа Англия' атауын беріп, бұл ауданды ағылшын отарлауына шақырды.^[102]

Адамдардың өмір сүруі бұл аймақта біздің дәуірімізге дейінгі 17000 жылдан бастап, соңғы мұз дәуірінде мұздықтардың шегінуі кезінде басталған. Понкапоаг маңынан табылған бұл аргиллитті пышақтар біздің дәуірімізге дейінгі 4960-шы жылдарға сәйкес келеді. Архаикалық кезең.

Массачусет, Wampanoag және Nauset сияқты, бағынышты ма, белгісіз қара құс кемелер мен ағылшын балықшылары, бірақ бұл мүмкін. Samoset, қонаққа бару Абенаки қазіргіден бастық Мэн Ағылшын балықшыларымен балық аулауды кептіру үшін жағаға шыққандықтан, қажылармен сөйлесе алды. Скуанто және Эпенов қарақшылық шабуыл кезінде ұрланғаннан кейін құлдықта болған кезден бастап ағылшын тілін алды Томас Хант олардың қашуын жоспарламас бұрын.^[103]

1617 жылы, эпидемия лептоспироз Еуропалық кемелерден шыққан егеуқұйрықтар жергілікті сумен жабдықтауды ластайтын, мүмкін, Массачусеттің отаны сияқты халықтың тығыз қоныстанған жағалауындағы аудандарына өлім-жітім 90% дейін жетті.^[104] Халықтың жоғалуы және қорғаныс қабілетіне ие болу аймақтағы күштер тепе-теңдігін өзгертті, Массачусет пен көршілес жағалаудағы халықтарды дәстүрлі дұшпандардың шабуылдары мен шабуылдарынан ашты. Мохавк (Kanienʼkehá꞉ka туралы Гудзон өзені аңғары және Таразалар үшін отарлық термин Миықмақ (Лнук) of Мэн және Атлантикалық Канада сияқты аймақтық қарсыластар Пекот және Наррагансетт. Павакет халқы, негізінен төменгі Массачусет халқы Мерримак өзені және Кейп Анн бағындырылды және бөлінді, күштілермен саяси қатынастарға мәжбүр болды Пеннакук орталықта орналасқан адамдар Нью-Гэмпшир.^[105]

Ерте отарлау кезеңі

Ер адам ауыр аусыл инфекциясының тыртықтары мен зақымдануларымен жабылған. Many Indians died from smallpox and other diseases brought to the Americas by the Europeans as they had no resistance to them. Those that survived were often physically scarred, blinded or greatly weakened and thus easily succumbed to other diseases.

The Massachusett were introduced to the Pilgrims as early as 1621, when Chickatawbut, sachem of the Massachusett, was introduced to Myles Standish by Squanto. The Massachusett, unlike the Wampanoag under Массасоит, were fearful of the incursions of settlers and began stirring the other tribes in rebellion. Although relations between the Pilgrims and the local Wampanoag were good, some of the Pilgrims and a handful of new settlers established the Вессагуссет колониясы қазірде Веймут, Массачусетс, in the territory of the Massachusett. Relations soured as the Massachusett were already fearful of incursions into their territory and the Wessagussett settlers were ill-prepared for life in New England, thus resorting to stealing from the local Massachusett. The Massachusett were weakened, and the warrior Pecksuot was his men were killed along with a handful of settlers.^[106]

The English began to arrive in large numbers, with twenty thousand arriving between 1620 and 1640 in what was known as the Ұлы көші-қон. As a result of natural increase and the arrival of incoming English Puritans fleeing the religious persecutions in England more than doubled the population. The Europeans brought with them pathogens to which the local Indians had no immunity, thus ravaging as тың топырақ эпидемиясы. A particularly virulent outbreak of шешек lay waste to coastal communities, still recovering from the plague of 1619, as well as the interior tribes in 1634, practically ending any resistance to English settlement. Further outbreaks of smallpox, influenza, scarlet fever, mumps and measles would strike again in 1648 and 1666, but although not as devastating, would continue to inflict heavy tolls well into the nineteenth century. With little to no resistance from dying Indians, the English believed that God Himself had cleared the land for their arrival. By the 1630s, the Indians of New England were already a minority in their own lands.^[107] Final resistance of the Massachusett came with the end of the Пекот соғысы in 1638. The colonists had defeated the Pequot in a bloody defeat, with events such as the brutual Мистикалық қырғын demonstrating the military superiority and the merciless style of the English.^[108]

Depiction of English Puritans in New England. By the 1630s, the English were the majority in New England as a result of migration, natural increase, and several outbreaks that greatly reduced the Native population.

The Massachusett сакемдер awarded many deeds of land to the English settlers, since the English served to rebuff attacks from other tribes. In most cases, it was because the land had already been alienated by English settlement, often because the locals had already died off from disease. The сакемдер began selling land at a price, often with stipulations allowing the Indians to collect, gather, fish or forage, but these arrangements were seldom honored by the English. The English also did not understand the Indian concept of leasing land from the sachem, and instead thought of their arrangements as permanent land sales. As a result of the rapid loss of land, the Massachusett and other local tribes sent their leaders to Бостон for the 1644 Acts of Submission, bringing the Indians under the control of the colonial government and subject to its laws and Christian missionary attempts. By the time of the submission, the Massachusett, a coastal people, had lost access to the sea and their shellfish collection sites.^[109]

The presence of the English was detrimental in several other ways. The English demand for furs as a trade item had extirpated the beaver from coastal New England, forcing the Massachusett deeper into enemy territory to procure beaver pelts, thus leading to retaliatory attacks from the Mahican, armed by the Dutch, and the Abenaki and Tarratine, armed by the French, whereas the English banned the sales of firearms to the local tribes, rendering them defenseless. Пайдалану вампум by the Natives, mainly as a record keeper, sacred or ceremonial gift and at times exchanged for goods was erroneously thought of as currency. As the English were able to mass-produce beads of glass with iron drills, the value of wampum deflated. As the Indians became increasingly dependent on trade items of the English, this led to debts. Alcoholism ran rampant as it was previously unknown to the Indians, but proved a scourge, tearing families apart. Some English even resorted to getting Indians drunk so as to run up credit or so that they would be fined and forced to cede their land, which led to the ban of sales of hard cider and other spirits to the Indians.^[110]

Praying towns and praying Indians (1651–1675)

The Eliot Church in south Natick. The church was built in 1828 where the Indian Church once stood.

John Eliot's success with learning the language with the aid of Indian interpreters, such Джон Сассамон, led him to attempt to preach to the Neponset tribe, led by Кутшамекин, son of Chickatawbut, in 1646 but was rebuffed. A year later, with better language skills and understanding of Native culture, Eliot succeeded in converting the Nonantum tribe led by Waban. Eliot began to petition the General Court of the Массачусетс колониясы to set aside designated lands for the Indians, to prevent future conflicts over land, ensure a space for the Indians and to give the Indians a place separate from the colonists and their unconverted brethren. Natick was officially set aside in 1651, with construction of a school to teach literacy and religion and train new Indian missionaries and a church begun shortly thereafter. Cutshamekin later accepted the mission, and land was granted at Ponkapoag in what is now Canton, Massachusetts, in 1654.^[111] The Plymouth Colony established similar communities of Praying towns, with Mattakeeset, in what is now Pembroke, and Titicut, in what is now Middleborough and parts of Bridgewater, set aside for the Massachusett people. In addition, there were the unofficial Praying Indian districts of Cowate, Magaehnak and Pequimmid, but these communities were never raised to official Praying towns. Twelve additional Praying towns were established in Nipmuc and Pawtucket territory in a defensive ring around the coastal settlements of the English.^[20]

Historical marker standing on the northern boundary of what was once the Praying town of Ponkapoag, now contained in the town of Кантон, Массачусетс.

Life in the Praying towns was an interesting blend of English and Indian culture. The Praying Indians had to adopt the Puritan Christianity of their English neighbors, as well as English assimilatory rules such as patriarchy, as the Massachusett were traditionally a matrilineal society where woman were not restrained, as well as English ideas of decency. The Praying Indians also had to submit to English laws and adopted the administrative practices of the English town in their governance. Otherwise, the daily affairs of administration and the Indian churches was conducted in the Massachusett language. Some of the Praying Indians adopted English-style homes, мал шаруашылығы and clothing. However, the Indians were called to church by traditional drumming and not church bells, many of the Praying Indians continued to live a traditional lifestyle and live in the wetu and retained other aspects of traditional culture not in conflict with the tenets of Praying town life and English law.

The success of the Praying towns was in large part due to the traumatic experiences of European arrival. Devastating epidemics that nearly wiped the people out could not be cured with traditional емдеу practices and spiritual rituals nor were the spirits of the land powerful enough to keep out the European invaders. The promise of guaranteed land recognized by the invaders as untouchable to the onslaught of English colonists was also very promising.^[112] The Native Americans viewed English land sales as жалдау agreements, as rights to land were granted by permission of the local сахем to use until it was no longer needed. Indian land was sometimes just stolen by encroachment, squatting or allowing hungry cattle loose on their planting fields and ruining it. Laws were passed allowing all "unimproved" land to be open to English settlement, opening hunting areas, coastal моллюскалар collection sites to eventual settlement.^[110] With the Praying towns granted official title to their land, the converts were able to continue some aspects of their cultural practices and subsistence patterns and removed some of the major threats to their land base. The Praying Indians, however, often earned the ire of the traditionalist Indians for submitting to the English whereas the English questioned the loyalty of the Praying Indians to the colonial government and the sincerity of their конверсия. In many ways, the grouping of Indians into land bases where they could be civilized of the Praying towns was a predecessor to the Үнді брондау бүгінде бар.^[113]

King Philip's War (1675–1676)

[[File:Soldiers in King Philip's war; being a critical account of that war, with a concise history of the Indian wars of New England from 1620-1677, official lists of the soldiers of Массачусетс colony (14740588836).jpg|thumb|right|Threats to local culture, loss of land, forced acceptance of English rule and culture and abuses of the English led many Praying Indians to take arms against the English, though the vast majority remained neutral and many served to protect the settlers.]]

The truce that had existed between the English settlers of the Massachusetts Bay and Plymouth colonies and the local Native peoples was tested. The submission of the local chiefs to the respective colonial governments and adoption of Christianity allowed the Indians to seek redress in the English court system and removed one of the prejudices against them. The Praying Indians of Natick were brought to court several times by the English settlers of Dedham that claimed some of the land, but with Eliot's assistance, most of these attempts failed. Most of the time, however, the Indians failed, as some of the Indian interpreters and chiefs ceded lands to curry favor from the English to maintain special privileges, such as the Nipmuc John Wampas, who betrayed the Nipmuc and Massachusett people by selling land to the settlers to which he had no claim, but these sales were upheld in later court challenges. The Pawtucket sachem Венепойкин, ұлы Nanepashemet және Squaw Sachem of Mistick, through kinship and family ties laid claim to much of Massachusett territory, and tried several times to petition the courts for lands lost in the turbulence of the 1633 epidemic that took both of his brothers to no avail, with most cases simply dismissed.^[114]

The Массачусетс колониясы passed a series of harsh measures that earned the ire of the Native peoples. All Indians, Christian and traditional religionists, were forced to observe the Христиандық сенбі and were restricted from a wide range of activities, such as hunting, fishing and farming or entering the English towns, and heavy fines were imposed on those caught practicing the shamanic rights or consulting traditional spiritual leaders or healers. Alcohol, firearms and many luxury goods were banned. By this time, the Indians had already integrated into the economic system of the English, but were dealt a heavy blow as laws were passed restricting trade to appointed colonial agents, which gave the colonial government a monopoly on trade with the English and made the Indian farmers less competitive as they were not allowed direct access to English markets. New laws allowed open settlement to any 'unimproved' lands, essentially anything that was not fenced in or with crops grown on it, threatening the wooded areas and meadows cleared by fire that were used for hunting and cultivation areas that were allowed to fallow.^[110]

Deer Island in Boston Harbor. Construction of the wastewater treatment plant angered many local Native peoples for disturbing the remains of all those that died during forcible internment during King Philip's War due to lack of provisions, exposure and starvation.

Waban, leader of the Natick Praying Indians, had long warned the Massachusetts Bay Colony that the Nipmuc in the interior were growing impatient with the loss of their lands and that other tribal leaders were likely agitating for resistance, putting the leaders of the Massachusetts Bay and Plymouth colonies on high alert. Tensions reached a boiling point for Метакомет, also known as Philip, a son of Massasoit. Metacomet's brother, Вамсутта, was arrested and died in custody, likely murdered, for selling land to Роджер Уильямс even though these lands and the Wampanoag tribe that sold the lands were not under the jurisdiction of the Plymouth Colony. As rumors began to fly regarding Metacomet's plans, he ordered the death of his English-language interpreter, John Sassamon, who had earlier assisted Eliot, leading to a court trial in which several of Metacomet's men were charged and hanged for the murder. Metacomet fled soon after, enlisting the aid of other tribes, such as the Nipmuc, Narragansett, Pawtucket, and drawing away some of the Praying Indians. Even notable leaders that had worked with the English, such as Willlymachin, or Black James, сахем of the Praying town of Chaubanakongkomun (Chaubunagungamaug), and Wenepoykin, supported Metacomet's cause.

The Praying Indians mostly stayed neutral, and surrendered their weapons and accepted restrictions to their movements. The Praying Indians endured attacks by their kinsfolk that supported Metacomet. Just before the winter of 1675, colonial militia rounded up the Praying Indians forcibly interned them on Бұғы аралы Бостон Харборда. Similarly, the Mattakeeset were marched to Кларк аралы. With little food and clothing, many of the Indians perished from starvation, exposure and disease. Many of the Praying Indians were recruited to serve as scouts, guides and to fill the ranks of the colonial militia, with a regiment recruited by Даниэль Гукин sent to face Metacomet's warriors at Swansea, but it is known that other Massachusett aided the colonial militias in Lancaster, Brookfield and Mount Hope battles of the war. Despite early victories, Metacomet was weakened by lack of resources and the help of the Praying Indians to the English. Metacomet was later shot by a Wampanoag Praying Indian, Джон Алдерман, who was serving in the regiment of Бенджамин шіркеуі, ending the war.^[115]

Late Colonial Period (1676-1776)

Aftermath of the War (1676-1681)

Three Abenaki women weaving baskets in Odanak, Quebec. Most of the Odanak, although Western Abenaki speaking, were historically an amalgam of several Abenakian tribes with a significant part of their ancestry from the refugees of King Philip's War fleeing southern New England.

The war proved very disruptive to Indian life in New England. The warriors that supported Metacomet were executed in public displays, and like Metacomet's head, were kept on posts outside most major English settlements. Those that were not executed, were gathered and sent to the slave markets in Бермуд аралдары where most would be forced to work on the sugar plantations, although some of the luckier ones, particularly women and children, were forced into servitude locally in English homes. The Praying Indian survivors of internment, any Indians lucky enough to have been pardoned and any survivors regrouped at Natick, where they divided up amongst their old tribal groupings and pressed for a return to their lands. By 1681, the Indians were allowed to return to their respective homes, but continued to face harassment, retaliatory attacks, local killings and abuse to their lands and property by their English neighbors.

Many Indians fled the region, most seeking refuge with the Abenaki in the north or the Mahican to the west, away from English settlement. Those that remained often joined kinsfolk in other tribes and people, leading to considerable internal migration as well. The Wampanoag, such as Mashpee and Aquinnah, were able to hold onto a substantial land base and had better relations with their English neighbors as well as were closer to the whaling ports where Indian men could find employment. It is known that Nohtooksaet and Mankutquet led their own groups of Massachusett to Martha's Vineyard and were eventually absorbed into neighboring Wampanoag tribes of the island.^[116]

Return to Reservations

Wekepeke Brook in Sterling, Mass., once settled as the Praying town of Waushakum. The Нэшавей Nipmuc that inhabited the area sold their lands in 1701, a few staying behind, but most leaving to seek their relatives in Canada or New York or joining Natick. Natick would attract and absorb numerous Nipmuc from the smaller Indian enclaves.

The Indians were allowed to return to their lands after the war. The Indian mission was considered a failure, and the Praying Indians and their Praying towns came to simply be referred to as 'Indians' and their lands as 'reserves' or later, 'reservations.' This was in part because of lack of support of the Indian mission, deemed a failure in the wake of the war. In 1692, Massachusetts Bay and Plymouth colonies merged into the Province of Massachusetts, in part to secure better response to the attacks of the Indians and tighter hold of the English Crown. The English colonists, not eager to see a return of their Indian neighbors, harassed the returning Indians, attacked and murdered and vandalized Indian property or resorted to other means. Natick absorbed many of the surrounding tribes, thus keeping the population balanced despite the large numbers of Indians that continued to leave, seeking their relatives amongst the Abenaki or tribes to the west.

Okommakamesit was sold by the colonial authorities in 1685, as the English courts upheld forged deeds of questionable and sales, forcing most of the Nipmuc and Pawtucket of the community to settle in Natick. Most of the leaders of the Pawtucket sold or deeded off their lands and regrouped in Wamesit, but after experiencing harassment from the local English, most sold their land and joined Воналансет and the Pennacook, but Wenepoykin joined his nephew in Natick. Similarly, the Nipmuc of Magunkaquog were forced away from their community when the last of their lands were sold in 1714 and armed men prevented their return. Disease, outmigration and loss of land shrunk many of the former Indian communities below carrying capacity, and most young people often left for Natick to seek land, spouses and employment.^[117] Most of the young Nipmuc had left Нашоба for Natick for these reasons, leaving behind only an aged woman named Sarah Doublet, or Wunnehhew, as resident at her death in 1736.^[118]

The autonomy of the Indians was eroded by the dismantling of their lands. Natick was able to retain its traditional leadership, with the Natick elite serving the administrative roles of the community and holding the positions of the Indian church with daily affairs conducted in the Massachusett language. This continued until 1721, when record keeping switched to English and Oliver Peabody, a monolingual English speaker, was appointed the minister of the Indian church. Peabody used his position to encourage the Indians to sell land, in part so as to have English company in the Indian enclave. By the 1750s, Natick had ceased to be an Indian town, as it was more a messy patchwork of Indian common lands and English property in between, and the town's governance and church had switched to English and was dominated by English interests, although a few Indians continued to serve the church.^[119] In 1743, the Praying Indians of Titicut donated and sold most of their lands, residing on individual allotments for the handful of Indians that remained. Within a decade, they could no longer support their own church, but despite donating the land and funds for the parish church they shared with their English neighbors, they were forced to sit in segregated pews in the cold upper rows reserved for Black Americans and Indians.^[120]

Суреті Crispus Attucks, the first casualty of the American Revolution. Attucks was believed to have maternal ties to Massachusett-Nipmuc peoples of Framingham and an African father. Numerous Massachusett people served in the various battles of the French and Indian Wars as well as the American Revolutionary War.

Guardianship of the Indians

Instead of being absorbed into the general affairs of the now English town, the colony appointed a commissioner to oversee the Natick in 1743, but commissioners were later appointed for all the extant tribes in the colony. Originally, the commissioner was charged to manage the timber resources, as most of the forests of New England had been felled to make way for farm and pasture, making the timber on Indian lands a valuable commodity. Very quickly, the guardian of Natick came to control the exchange of land, once the domain of the сакемдер, and any funds set up by the sale of Indian products, but mainly land. As the guardians assumed more power and were rarely supervised, many instances of questionable land sales by the guardians and embezzlement of funds have been recorded. The appointment of the guardians reduced the Indians to colonial wards, as they were no longer able to directly address the courts, vote in town elections and removed the power of the Indian chiefs.^[121][122]

Loss of land continued. As forest lands were lost, the Indians could no longer resort to seasonal movements on their land or eke out a living, forcing many into poverty. Land was their only commodity, and was often sold by the guardians to pay for treatments for the sick, care of orphans and debts incurred by Indians, but Indians were also the victims of unfair credit schemes that often forced the land out of their hands. Ponkapoag went from 1,000 acres (404.69 hectares) to only 411 acres (166.33 hectares) in 1757 in part to pay the medical care of its rapidly aging population. In 1763, a damaging winter and the eleven children that became жетім балалар when their father Samuel Mohoo passed led to land being sold in 1769, 1773 and 1776, leaving a small fraction in Indian hands.^[123] Without land to farm or forage, Indians were forced to seek employment and settle in the іс жүзінде бөлінген sections of cities. Although no longer bound to the traditional cycle of the seasons, Indians often were restricted to menial and dangerous professions by нәсілдік алалаушылық. Men were often conscripted to work on vessels of whaling, merchant and fishing vessels in the growing кит аулау cities such as New Bedford or the docks of Boston, or worked in construction or as laborers, which often drew them away from their families for months at a time. Women peddled traditional baskets and herbal medicines, and alongside children, worked as domestics in English homes.^[124]

The French and Indian Wars and the American Revolutionary War

The French in Canada and their Abenaki allies, many of whom refugees of King Philip's War and seeking revenge against the English, raided settlements of the Massachusetts Colony. The English colonists enlisted the help of the men of the Indian communities to fight in engagements such as Король Уильямның соғысы (1689–1699), Королева Аннаның соғысы (1704–1713), Даммер соғысы (1722–1724), Король Джордж соғысы (1744–1748), Әкесі Ле Лотрдың соғысы (1749–1755) and the Француз және Үнді соғысы (1754–1760). As many of the Abenaki allies were New England Indians they had absorbed, some battles pitted kin against kin. Many fought with distinction as guides, interpreters and scouts in units such as Gorham's Rangers, such as Abraham Speen, John Babysuck and Jonathan Womsquam, all of whom had ties to Natick's old families.^[125]

Many Native Americans also died in service of the Американдық революциялық соғыс. (1775–1783).^[126] Massachusett veterans of the Revolution include Joseph Paugenitt, Jonas Obscow, Alexander Quapish of Natick and George, Asa and Wiliam Robinson; Quok Mattrick and John Isaacs of Ponkapoag. A memorial to the Natick Massachusett veterans of the American Revolutionary War was erected in the South Natick.^[127][128]

American Independence (1776) to present

Post-independence and nineteenth century

Memorial to the Praying Indian veterans of Natick that served in the American Revolutionary War.

The official transition from the Colony of Massachusetts to the Commonwealth of Massachusetts, which officially joined the new republic of the United States of America, did not improve the lot of the Indians in the new state. With the exception of the regime change, most of the policies and laws concerning the Indians of the colonial period were adopted unaltered. The Indians became wards of the Commonwealth, as the guardian system remained intact. Соңына қарай Federal Period, the common lands of the Massachusett people were sold off, with a small number of Indians able to buy or were granted lots of land, but most were evicted and forced to eke out an existence in greater society, but were still restricted the right to vote and guardians continued to control payments to the tribes from the final land sales and annuities set up for the old and infirm.^[129]

Аралас неке

Thomas F. Bancroft (1821-1903). A member of the Ponkapoag tribe, Bancroft served in the Massachusetts Fifth Cavalry—a Black regiment—in the Civil War. Like many Indians in the nineteenth century, Bancroft was recorded variably as 'Mulatto,' 'Colored' and 'Indian' in the 1850, 1860 and 1880 U.S. censuses, respectively.^[130]

By the end of the eighteenth century, Indian men seemed to have disappeared. In a letter written to the General Court sometime after the American Revolutionary War, the Natick women write '... almost all that were able did go into the Service of the United States and either died in the service or soon after their return home. We are their widows, there being not one male left now that was then of age to go to war.'^[131] If not lost to battle, most Indian men could only find work in dangerous professions such as crewmen on whaling ships out at sea or were contracted as laborers, bringing them far from the dwindling remains of their communities and also taking numerous Indian lives.^[124]

A staggering gender imbalance was the result, with Indian females outnumbering Indian males. Intermarriage, which had begun as a slow trickle, greatly accelerated by the end of the eighteenth century. Many Indian women took Black slaves as their partners. Slavery was not abolished in Massachusetts until 1781. Although African slave labor did not reach the level in the south, the New England elite often acquired a few slaves to work as servants and laborers, but few women were imported to New England, thus suffering an inverse gender imbalance. As Indian women were often employed as domestics in English households, it increased this type of interaction. As the status of the children were inherited from the mother, the children of such unions were born free, and as long as they maintained social ties with other Indians, were accepted into the community, especially in the traditional матрилинальды және матрилокальды culture of the Massachusett and other Native peoples. Intermarriage with White men was not as common, as the English did not suffer a gender imbalance and anti-miscegenation laws prevented them, but nevertheless, these rates spiked too, often with pariahs and those of lesser means.^[132]

The presence of so many non-Indian spouses was generally not a threat to Indian land and traditions as although they may have been accepted as kin, they were not recognized as Indians and were thus barred from participating in communal affairs and the tribal guardians carefully maintained the distinction between Indian and non-Indian. Tensions arose as Indian men remained were threatened by intrusion of outsiders into their lands and competition for spouses, and several letters of complaint regarding their number and influence over their wives were written to the guardians.^[124]

In the eyes of White neighbors, the mixed-race offspring were no longer considered Indian. This was mainly in part because of the 'бір тамшы ереже ' which made a person designated Black if there was any known or visible African ancestry. The descendants of the English settlers, likely influenced by notions of the 'асыл жабайы ' idealized in works such as Мохикандардың соңғысы and depictions of the newly subjugated and unmixed peoples of the Western Frontier, often believed that the 'real' Indians were gone and that the bi- or tri-racial descendant 'mongrel Indians' no longer had claim to legitimacy because of miscegenation and two centuries of assimilation.^[124] Indians disappear from the record, by the time of the first Federal Census in 1790, the Massachusett and other local peoples are instead listed as 'Black,' 'Mulatto' or 'Colored' in census records, based on guesses of the census taker to the amount of assumed African ancestry.^[133]

End of the reservations

A bog on lands once part of the Praying town of Ponkapoag. Loss of land prevented the Indians from supplementing their diet with foraged foods, such as wild мүкжидек, сиыр және black huckleberries from bogs, that were part of the traditional cuisine. The Ponkapoag Reservation was whittled away until the Indians were evicted and the lands sold by the Commonwealth of Massachusetts in 1827.

The last communal lands of Ponkapoag were sold in 1827. A small plot was not sold until 1840, but the Ponkapoag had already been restricted from its use. The last lands of Natick were sold in 1828 in part to raise funds for the care of the oldest and ill members of the tribe. The loss of land did not remove the restrictions of the guardians.^[134] Still under guardianship, the Massachusett could not vote or participate in local elections and still required the guardians to address the courts.^[135]

The end of the reservations put a final death knell on physical communities where Indians could return after their seasonal and contract jobs were over and could seek land. Many Indians dispersed, settling in the African-American neighborhoods of Boston and other cities or joining other remnant Indian communities. A small handful of Ponkapoag Indians had become proprietors, forming a small hamlet of Indian families on Indian Lane that would last until the early twentieth century. Instead of community, Indian identity and structure was rooted in family relations. For instance, Rebecca Davis, who had lived in Boston her entire adult life, continued to return to Indian Lane to visit family members and friends to stock up on jams, corn and other foodstuffs every autumn until she reached her seventies. Others tried their luck at the few remaining Indian lands, such as the outflow of the Natick Pegan family to Chaubunagungamaug.^[136]

Censuses and Indian Enfranchisement

The Massachusett people were still wards of the state under guardians who handled what funds were left from previous land sales. The Commonwealth of Massachusetts ordered reports on the condition of the Indians, mainly for the purposes of keeping track of the expenses and check up on the guardians, who more or less operated autonomously with little oversight from the General Court. The first was Denny Report of 1848, which was a very preliminary look. The report only found four Ponkapoag and made no effort to determine the number of Natick. A year later, a more detailed report was released, which came to be known as the Briggs Report of 1849, which records 10 Ponkapoag but again does not list any Natick. The most detailed, and last, of the reports conducted by John Milton Earle was started in 1859 and published in 1861, includes even more information, such as surnames, location and profession. Even Earle, who provides the most detailed information, lamented '... the temptations to a race naturally inclined to a roving and unsettled life, are too great to be resisted ... олар қалдырған адамдармен хат алмасуды немесе қарым-қатынасты сақтамай, бір жерден екінші жерге жиі кетеді; Ақыр аяғында олардың тұрғылықты жері достарына белгілі болмай қалады және олардың іздері жоғалады. ' Одан әрі ол оларды іздеудің «кішіпейіл әлеуметтік жағдайы мен өмірдегі түсініксіз бекетінің арқасында қиын болғанын, олар туралы тек кейбіреулер білетіндігін [...] және олар үнділер деп мойындамайтынын, олардың арасында адамдар жиі кездесетінін айтты. тұрыңыз. ' Эрл сонымен қатар оның зерттеулері толық тізім емес екенін білді, өйткені 'Бұл сенімді статистиканың жоқтығы тайпаның көбеюін немесе азайып бара жатқанын көрсету үшін қазіргі санды бұрынғы кезеңдермен салыстыруға мүмкіндік бермейді. '^[137]

Мәртебелі губернатор Джордж Н. Бриггс. 1849 жылы үндістер туралы есеп беруді тапсырған үш комиссар Берд, Грисволд және Уикс сол жылдың соңында өздерінің алғашқы қорытындыларын Бриггске ұсынды, бұл есеп қазір тарихшыларға Бриггс есебі деп аталады.

Есептердің ешқайсысы топтардың қалдық топтары туралы түсінік бермейді Махикан туралы Беркширлер немесе Покомтук және Нипмукке байланысты халықтар Пионер алқабы. Эрл туралы есеп Натик үндістеріне немесе Пембрак үндістеріне қатысты кез-келген ақпаратты ұсынған алғашқы есеп болды (Матакисетт немесе Эрл есебінде, 'Маматакесет'). Эрл Репортажда сонымен қатар Тумпум деп аталатын тағы бір үнді тобы туралы айтылады. Пемброук аз уақыттың ішінде бір-бірімен жиі араласатын екі жақын халықтың шекарасында болғандықтан, Тумпумды Массачусет тобына жатқызуға болатындығы белгісіз, бірақ Тумпумның ұрпақтары қазіргі Вампаноаг қауымдастықтарында көбіне некеге тұрды және олардың ұрпақтары бар. Үш баяндамада азды-көпті үнділік өмірдің қиыншылықтары көрсетілген, өйткені олар Америка Құрама Штаттарының азаматы болып саналмады, өз жерлерінен алыстатылды, негізінен жердің жоқтығынан кедейшілікте өмір сүрді және алалаушылықтың салдарынан лайықты жұмыс орнының болмауы және нәсілшілдік, олардың нәсілдік қоспаларына байланысты үнділік деп танылмады және әлі күнге дейін өздерінің аз қаржылық пайдасын басқаратын қамқоршыларына ие болды, не мемлекет тайпаның үлкені мен науқас мүшесі үшін төленетін рента ретінде немесе рулық қордан есептелген пайыздар ретінде, соңғы резервтегі жерлерді сатудан қаржыландырылады. Сондай-ақ, есептерде үндістердің жалпы маргиналдануы, үнді қауымдастықтарының сынуы және жалпы халықпен салыстырғанда өлім-жітімнің жоғарылығы көрсетілген. Үндістердің көп бөлігі қоршаған қауымдастықтарға сіңісіп, сол шіркеулерге, мектептерде және үлкен қоғамға қатысуда. Эрлдің есебінде Массачусеттің белгілі жұмыспен қамтылғандарының көпшілігі не жұмысшылар, теңізшілер, шаштараздар, тамақтандырушылар немесе фермерлер болғандығы көрсетілген.^[138]

Өсуі Аболиционистік қозғалыс АҚШ-тың солтүстігінде әсіресе сол кезде кең таралды Республикалық басым үкімет. Бостон кеңсе құруға және олардың ісіне қаражат жинауға, сондай-ақ саяси масштабта өсіп келе жатқан көптеген спикерлердің назарын аударатын абсолютизатор жетекшілерді тартатын, көпшілігі Массачусетстен болатын немесе ұзақ уақыт бойы жұмыс істейтін орталық болды. Уильям Ллойд Гаррисон, Мария В. Стюарт, Фредерик Дугласс, Уильям Купер Нелл, Сьюзан Б. Энтони және Роберт Гулд Шоу.^[139] Үндістер азды-көпті абсолютті жағдайды ұятқа айналдырды, өйткені түрлі дәрежедегі африкалық мұраларға ие түрлі-түсті адамдардың аз санды бөлігі азаматтығынан және мемлекет қамқоршылары ретінде дауыс беру құқығынан айырылды. Сонымен қатар, көптеген үнділіктер Қара полкке қатысып, Азамат соғысына қатысты. 1863 жылғы Азаттық жариялау және одан да көп Одақтың жеңіске жетуінің белгілерінен кейін, Массачусетс 1869 жылы Массачусетс конвенциясы туралы заң қабылдады. Акт бұл құқықтарды кеңейтті, сонымен қатар 'дебривализацияланған «үндістер, әсеріне ұқсас Доус туралы заң федералды деңгейде 1887 ж. Бұл үндістерге қамқоршылықты тоқтатты, ал қалған қаражат Эрл есебінде жазылған үнділіктерге немесе олардың белгілі ұрпақтарына берілді және үнді жерін сатуға тыйым салынған барлық қалған тыйымдарды алып тастады. Достастықтың үнділері енді оның қамқорлығында болмады және үндістерге қамқорлық жасау үшін аз ғана қадамдар жасалды, дегенмен Натик пен Понкапоагтың бірнеше бөлігі кәрілікке, ауруға және туыстарының болмауына байланысты мемлекеттік жәрдемақыларды ала берді.^[140]

ХХ ғасыр және қазіргі кезеңнен кейінгі энфранчиземент

1869 жылғы Массачусетс континенттік заңы мен 1974 жылғы заңнамалық акті бойынша Үндістан істері жөніндегі Массачусетс комиссиясын құру арасындағы 105 жыл ішінде Массачусет халқы туралы жазбалар өте аз болды. Жергілікті некрологтар үнділердің көптеген «соңғы» сілтемелеріне сілтеме жасайды. 1852 жылы франфизацияға дейін өткен Мэри Буррдың құлпытасында «Панкапогтың соңғысы» эпитеті бар. Понкапоагтың басқа үнділіктері де атақты алды, мысалы 1860 жылдардың соңында Милтонға қоныс аударған Дэниел Крауд, ол соңғы таза қанды немесе көбіне таза қанды Понкапоагтың бірі болғанын есіне алды.^[144] 1875 жылы Джон Элиоттың ұрпақтарының кездесуі «Натиктің соңғысы» өлімін жариялады, бұл, мүмкін, шыдамдылық Блоджеттке сілтеме жасайды.^[145] 1900 жылы тағы бір Понкапоаг Лемуэль Бурр соңғы деп аталады, дегенмен сол кездегі Кембридж газетіндегі мақала оның анасы мен тәтесін тайпаның соңғысы деп атап, оның ұлы Лемуэль Д.Бур туралы айтады, бірақ әрі қарай қайтыс болған Бурр өзінің нәсілінің соңғысы болған деп мәлімдейді.^[146] Мүмкін, соңғылардың бірі осы ерекше құрметке ие болған Жанетт Роуз Сұлулық Банкрофт Кроуд (не Беррелл) 1928 жылы өткен, қазіргі заманның ұлы әжесі сахем Понкапоаг, Гилл Соломон.^[147]

ХХ ғасырға қарай индейлерге деген көзқарас өзгерді. Манифесттік тағдырдың соңы үнділіктер енді кеңейіп бара жатқан американдық шекараның жауы болмай, керісінше жоғалып бара жатқан жергілікті ландшафттың ажырамас және ерекше бөліктерін білдіреді. Антропологиялық, лингвистикалық және мәдени бағалаудағы өрлеу басталды. Белгілі ирокуа және алгонквян мәдениетінің маманы Фрэн Спек ХХ ғасырдың 20-жылдарында Жаңа Англияға бірнеше сапарлар жасады, тіл, тарих, фольклор туралы ақпарат жинады және үндістермен кездесті, тіпті Мэри Шапельге құрмет көрсетті (не Үндістанның жеке басын табанды түрде жариялаған және тайпаның соңғы дәстүрлі білімдерін сақтаған тобыр). Спец, сонымен қатар антрополог / лингвист Глэдис Тантакиджон, тіпті Маспиус және Аквинна Вампаноаг тайпаларындағы есте сақтаушылар Массачусет тілінде Wampanoag диалектінде болса да шағын сөз тізімдерін жасай алды. Кейбір үнділер жазық үнділік киімдер мен қуаттылықтарды қабылдаумен үнділікті мойындай бастады, өйткені олар үнді мәдениетінің ең танымал белгілері болды және өздерінің білімдерін жинақтап, қайта жинауды мақсат тұтқан үндістандық мәдени кездесулер мен ассоциацияларға қатыса бастады. басқа үндістермен байланыс орнатады.^[148]

Массачусетстегі басқа адамдар тыныш өмір сүрді. Понкапоаг тайпасынан шыққан Альфред Крауд III Екінші дүниежүзілік соғыста Азаматтық соғысқа қатысқан Томастар тұқымынан шыққан Натик Павел Хасгелл сияқты қызмет етті, ал соңғысы әскерден оны «үнді» санатына қосуға тырысты. Джим Кроудың саясаты сол кезде АҚШ армиясында әлі де кең таралған. Көбісі үнді мұрасын сақтап, кең таралған қоғамға қатысты.^[149][150] Массачусетс Үндістан істері жөніндегі комиссияның құрылуымен жағдай өзгере бастады. 1980 жылдарға қарай, Эрл есебінде көрсетілген үндістер ұрпақтарының көпшілігі қайта туып, алыс туыстарымен қарым-қатынас іздеп, қалпына келтіріп, тайпалық үкіметтерді құрып, мемлекет тарапынан танылды. Федеральды түрде мойындалған тайпалардың мемлекет арасындағы қатынастарға құқығы болмаса да, Массачусет өз өнімдерін Американың байырғы тұрғындары өндіргендей сата алады және штаттан шектеулі мөлшерде жеңілдіктер алады, мысалы, жергілікті американдық студенттер үшін оқудан бас тарту.

Қазіргі тайпалар

Понкапоаг Массачусетта

Нонсон тайпасының ұрпақтары, олар кейінірек Понкапоагтың дұға ететін үндістеріне айналды. мемлекеттік тану ретінде Понкапоагтағы Массачусет тайпасы қазіргі басшылығымен Сахем Гил Нанепашмекен ('Айдағы қауырсын') Сүлеймен.^[151] Тайпа мүшелері Массачусеттегі отандарда өмір сүруді жалғастыруда Непонсет өзені су бөлгіш және Бостон және оның айналасы қаланың оңтүстігінде.

2010 жылғы АҚШ-та жүргізілген халық санағында 85 адам Понкапоагтың шыққан тегі туралы мәлімдеді.^[3] Тайпаға мүшелікке Банкрофт, Бурр, Филбрик, Круд, Роббинс, Дэвис, Блэк, Элиша, Хант, Муни, Мур, Майерс, Роби, Смит, Стамберг, Холл, Джексон, Льюис 117 жеке адамдардың ұрпақтары кіреді. , Мануэль, Талбот, Томас, Тони, Уильямс және Фостер отбасылары 1861 жылғы Эрл есебінде бұрынғы броньмен байланысы бар деп жазды.^[152]

Натик Массачусет-Нипмук

Қазіргі Натик Натиктің алғашқы үйлену тойын 340 жылдан бері Үнді шіркеуінің базасында Оңтүстік Натик шіркеуінің ішінде дұға ететін үндістермен тойлайды.

Ұрпақтары Натиктің үнділерін дұға ету қайтадан топтасты, дегенмен тайпа кейде бұл атауды да шатастырып қолданған Натик пен Понкапоаг үндістерін дұға етумүшелікке қарамастан, Понкапоагтың дұға ететін үндістерінің ұрпақтарын қоспағанда. Қосылу тайпаның қазіргі мүшелерінің көпшілігінің орналасқан жеріне сілтеме болуы мүмкін Стутон, Массачусетс, онда жердің көп бөлігі бастапқыда Понкапоаг аумағының бөлігі болды. Басқа мүшелер арасында шашыраңқы жатыр Үлкен Бостон аудан, әсіресе қаланың оңтүстігі мен оңтүстік батысында.

Ағым бойынша Sunksquaw ('әйел сахем ') Росита Қамқор қолдар Naticksqw Эндрюс, 2011 жылы оның мүшелері 50-ден сәл көп болды.^[4] Тайпаға мүшелікке Блоджет, Джеферсон, Пиз және Пеган отбасыларының он екі адамынан шыққан ұрпақтар 1861 жылғы Эрл есебінде көрсетілген, Натиктегі бұрынғы броньмен байланысты деп шектелген.^[153] Көптеген Нипмуктар өздерінің шығу тегі Натиктің ата-бабаларынан бастау алады, ал көптеген Натиктердің Массачусет және Нипмук тегі бар. Осы тығыз байланыстардың нәтижесінде тайпа өздерінің құрметті мүшелері ретінде олардың байланыстары арқылы болса да, мемлекеттік тануға ие болды Nipmuc Nation.^[154] Nipmuc Nation - бұл Графтон үнділері немесе Хасанамиско Нипмук деп аталатын Хассанамессит дұғалаушы қалашығының ұрпақтары үшін өкілетті орган, бірақ оның құрамына Чаубунагунгамаугтың дұға ететін үндістерінің көптеген ұрпақтарын қосады.^[155]

Сондай-ақ қараңыз

• Вету

Әдебиеттер тізімі

Сыртқы сілтемелер

• Понкапоагтағы Массачусет тайпасы, Ресми сайт
• Солтүстік Америка үндістерінің энциклопедиясы: Массачусетта
• «Массачусет», Менотомия журналы