Жапон зираттары саябағы - Japanese Cemetery Park

Сингапур Жапон зираты саябағы
ン ガ ポ ー ル 1981人 墓地 公園
Жапон зираты паркі.jpg
Жапон зираттары саябағына кіру
Жапондық зират саябағы Сингапурда орналасқан
Жапон зираттары саябағы
Орналасқан жері Хуганг, Сингапур
Егжей
Құрылды26 маусым 1891
Жабық9 мамыр 1973 ж
Орналасқан жері
Хуганг, Сингапур
ЕлСингапур
КоординаттарКоординаттар: 01 ° 21′55.50 ″ Н. 103 ° 52′36.40 ″ E / 1.3654167 ° N 103.8767778 ° E / 1.3654167; 103.8767778
ТүріЖапон зираты
Өлшемі30,000 шаршы метр (7,4 акр)
Жоқ қабірлер910
Сингапурдағы Чуан Ху авенюіндегі жапон зираттары саябағының дұға залы

The Жапон зираттары саябағы (жапон: 1981人 墓地 公園; rōmaji: Nihonjin bochi kōen) - бұл жапон зираты және паркі Хуганг, Сингапур. Бұл Оңтүстік-Шығыс Азиядағы ең үлкен жапон зираты, 29,359 шаршы метр, құрамында 910 құлпытас бар, онда мүшелердің қалдықтары бар Сингапурдағы жапон қауымдастығы оның ішінде жапондық жезөкшелер, бейбіт тұрғындар, сарбаздар мен сотталған адамдар бар әскери қылмыскерлер жылы орындалды Чанги түрмесі. Ол болды қарады 1987 жылы Сингапур үкіметі мемориалдық парк ретінде.[1]

Тарих

Жапондық жезөкшелер үйінің иесі Тагаджиро Фукаки өзінің резеңке плантациясының 7 акр жерін (2.8 га) қайтыс болған жас жапон әйелдеріне жерлеу үшін сыйға тартты. жоқшылық. Басқа жезөкшелер иелері Шибуя Гинджи мен Накагава Кикузомен бірге олар рұқсат сұрады және Ұлыбританияның отаршыл үкіметі 1891 жылы 26 маусымда бұл пайдалануға ресми түрде рұқсат берді. Содан бері ол жапон тұрғындарын жерлеу үшін қолданылды. Кезінде Екінші дүниежүзілік соғыс, зират ұрыс даласында немесе аурудан қаза тапқан бейбіт тұрғындар мен сарбаздарды жерлеу үшін пайдаланылды. Ағылшындардан кейін оралман 1948 жылы барлық жапондықтар, бірде-бір жапондар Сингапурға немесе Малайяға өткен соғысынан қорқып қайтып оралмаған. Сингапур үкіметі зиратқа меншік құқығын өз қолына алып, оны пайдалану орнына қалдырды. Сингапурда жапондықтармен өлгендерге қатысты бұл саясат 1951 жылы Жапониямен ресми Бейбітшілік келісіміне қол қойылғанға дейін сақталды. 1952 жылы қарашада Кен Ниномия, соғыстан кейінгі алғашқы жапондықтар Бас консул Сингапурға Жапонияның соғыс тағдырының Сингапурда қалуын білу тапсырылды. Қалдықтардың орнын анықтаған кезде өлгендердің күлін елге қайтару мақсаты қойылды.[1]

Алайда, Жапония үкіметі ақырында жапон соғысында қаза тапқандардың қалдықтарын бөлек зиратқа алып кетпеуге және күлді елге қайтаруға шешім қабылдамады. Себебі, тапсырылған жапондық персонал оны тұрғызуға көп күш жұмсаған мемориал бұрын қаза тапқан жолдастарының зиратында және осылайша мемориалдың өзі қасиетті орынның бір түрі болды, сондай-ақ барлық күлдер бір үйіндіге қойылды, бұл сәйкестендірудің кез-келген түрін мүмкін етпеді. 1969 жылы Сингапур үкіметі зиратқа меншік құқығын зираттың күтіп ұсталуын бақылайтын реформаланған жапон қауымдастығына берді. Жерлеу 1973 жылы Сингапур үкіметі аралдағы 42 зиратты одан әрі кеңейтуге жол бермейтін қаулы қабылдағанға дейін жалғасты.[1]

Көрнекті қабірлер

Ямамото Отокичи

Сингапурдың алғашқы жапондық тұрғыны Отокичидің құлпытасы

Ямамото Отокичи «Джон Мэттью Оттосон» деп те аталады, Оваридің Чита ауданындағы Онура ауылында (қазіргі Михама қаласы) дүниеге келген. Айчи префектурасы ) 1818 жылы. 1832 жылы ол «Ходзюнь-мару» кемесінде теңізші болған. Ise Bay Токиоға. Теңіздегі кеме дауыл кезінде Тобаға ауып кетті. Отокичи апаттан аман қалып, жағалауға шайылып кетті Алава мүйісі бір жыл екі айдан кейін АҚШ-тың батыс жағалауында. Ол ақырында бүкіл әлемді шарлады, бірақ Жапонияның оқшаулау саясаты оның еліне оралуын жоққа шығарды. Өз елінен бас тартқаннан кейін де, ол жапон екендігіне мақтанып, елдің ашылуына ықпал етті. Кейін ол табысты трейдер болды. 1862 жылы Отокичи Шанхайдан қоныс аударып, осындағы алғашқы жапондық резидент болу үшін малай әйелімен бірге Сингапурда қалды. Ол 1867 жылы 49 жасында қайтыс болды.[2]

2004 ж. Ақпанында Леон Фок Менг Сингапур жер басқармасы Көмегімен (SLA) Ұлттық қоршаған ортаны қорғау агенттігі (NEA), Отокичидің қалдықтарын растайтын фактілерді анықтауға көмектесті Чоа Чу Кан Мемлекеттік зираттар. 2004 жылдың 27 қарашасында Леонг Михама Таунмен және Жапон қауымдастығымен бірге Отокичидің сүйектерін Чоа Чу Канг христиан зиратында эксгумациялау туралы бастама көтерді. Кейінірек сүйектер өртеніп, күлдер Жапон зиратының колумбарийінде сақталды. 2005 жылдың 17 ақпанында Михама Таунының 100-ге жуық тұрғындарынан тұратын делегация Сингапурге барып, 173 жылдан кейін Отокичидің сүйектерінің үйге келуін түсініп, Жапонияға Отокичи күлінің бір бөлігін алып келді.[2]

Жапон соғысының ескерткіштері

Жапон соғысының ескерткіштері

1947 жылы оларды репатриациялауға дейін, ағылшындар қолмен жұмыс жасаушы ретінде пайдаланылған, жапондық әскери тұтқындарды тұтқындады, олардың қайтыс болғандарын еске алуды өздеріне алды. Олардың бір тобы зиратты жинап, жинауды шешті Хисаичи Тераучи зираттың шығыс бұрышындағы құлпытас және зираттың батыс бұрышындағы үш ескерткіш:

1945 жылдың қыркүйегі мен 1947 жылдың сәуірі аралығында Сингапурда қаза тапқан армия мен теңіз флоты қызметкерлерінен тұратын жұмыс күшінің рухын еске алу.[1]

Ұлыбритания билігі олардың жұмысын алаңдатпай қалдырды, өйткені олар ескерткіштердегі жапон жазуларын оқи алмады және қаланы қалпына келтірумен әлек болды.[1] Бұл мемориалдың артында 10000 жапон соғысында қаза тапқандардың күлі негізінен қираған Syonan Chureito-дан жиналды (қазір Букит Баток мемориалы ) бетонмен тығыздалған тесікке салынған. Зираттағы Тераучидің құлпытасы мен тағы үш ерекше ескерткіштерін үш жапон әскери тұтқыны - ұста Кунио Хигашитуджи, ал тас қалаушылар Томокатсу Мизуя мен Токиияки Тецука 1947 жылы сәуірде аяқтады.

Ретінде белгілі шағын бетон тіреу бар 135 шейіт болған адамның күліне арналған ескерткішбұл Чанги түрмесінде атылған 135 жапондық офицерлер мен ер адамдардың күлі көмілген жерді белгілейді. Батыстың басқа бұрышындағы ұқсас баған Малайзияда өлтірілген 79 жапондықтың күлі көмілген жерді білдіреді.[3]

Тераучи Хисаичи

Құлпытасы Тераучи Хисаичи.

1879 жылы туған, Тераучи Хисаичи ұлы болды Тераучи Масатаке, 18-ші Жапон премьер-министрі және императордың жақын туысы Хирохито. Ол Жапония әскери академиясына барып, 1900 жылы академияны бітіргеннен кейін жапон армиясының қатарына қосылды. Тераучи Германияда уақыт өткізді және 5-дивизия мен Корея армиясының штаб бастығын басқарғанға дейін әскери академияда оқытушы болып жұмыс істеді. кейінірек Формоза армиясының басшысы ретінде. 1935 жылдың қазанында ол 1937 жылы генерал және соғыс министрі дәрежесіне дейін көтерілді. Тераучи 1941 жылы 6 қарашада Оңтүстік армияның қолбасшысы болғанға дейін Солтүстік Қытай территориялық армиясының қолбасшысы болды - бұл британдықтарға тең жапондық балама. Оңтүстік-Шығыс Азия қолбасшылығы - және стратегияларды құру Исороку Ямамото.[4]

Оңтүстік аймақты жаулап алуды басқарғаннан кейін, ол өзінің штаб-пәтерін Сингапурде құрды. Фельдмаршал дәрежесіне дейін көтеріліп, 1944 жылы мамырда Филиппинге көшіп кетті. Бұл аймақ қауіп-қатерге ұшыраған кезде Сайгонға шегінді. Бирма туралы жағымсыз хабар алғаннан кейін, ол 1945 жылы 10 сәуірде инсульт алды. Осылайша, жапондар Сингапурдағы одақтастар күштеріне бас иді. Луи Маунтбэттен ұсынылды Итагаки Сейширо, 7-ші Армия қолбасшысы, 1945 жылы 12 қыркүйекте. Ресми түрде берілгеннен кейін Тераучи Сингапурға ұшып келді Сайгон оның екеуін таныстыру самурай қылыштары Маунтбэттен қылыштарға ие болғысы келетіндігін айтқанын білген кезде. Тераучи әскери қылмыстары үшін сотталып, түрмеге жабылды Джохор, Малайзия, Ұлыбритания әскери қылмыстарды тергеуді аяқтағанға дейін, 1945 жылдың қарашасында қайтыс болғанға дейін. Оның сүйектері өртеніп, күлінің бір бөлігі саябақта жерленген деп санайды.[4] Оның құлпытасындағы жазу:

1947 жылы сәуірде Оңтүстік әскерлердің жұмыс тобы салған Оңтүстік Әскери Қолбасшы Генерал Тераучи.[1]

Хиномото күзетші құдайы

Негізгі кіреберістің жанында орналасқан бұл мемориал интернат лагерінде қаза тапқан 41 жапондық азаматты еске алуға арналған Джуронг Екінші дүниежүзілік соғыста жапондар тапсырғаннан кейін репатриацияны күткен кезде.[5]

Тани Ютака

Тани Ютака, белгілі Харимао (ハ リ マ オ) жапон тілінде, ол «Харимаудан» алынған (Малай «жолбарыс» үшін), Сингапурдағы ауруханада қайтыс болған жапон әскерінің құпия агенті болған.[6] Оның өмір тарихы романдарда және фильмде бейнеленген Marai no Tora (マ ラ イ の 虎, «Малайя жолбарысы»). «Малайя жолбарысы» - бұл оның Жапониядағы лақап аты ғана. Бұл Сандоканның романдарымен де, Томоюки Ямашитаға да қатысы жоқ (оны Жапонияда «Marai no Tora» деп те атаған). Тани Ютаканың нағыз «Харимау Малайя» немесе «Малайя жолбарысы» екендігі даулы. Томоюки Ямашита.[7][8]

Тани Ютака 1910 жылы Жапонияда дүниеге келген және екі жасында отбасымен Теренгануға көшіп келген. Ол Хулу Теренггануда өзінің жеке дүкені бар жапондық отбасының ұлы[9][10] немесе шаштараз.[11] Бүйірлік жазбада, Сандокан немесе «Малайзия жолбарысы» ойдан шығарылған.

Футбатэй Шимей

Футбатэй Шимей (1864—1909) - алғашқы алып келген жазушы реализм жапон әдебиетіне. Сияқты орыс тілін жетік меңгерген, реалистер жазған кітаптарды тәржімалаған Иван Тургенев, корреспондент ретінде жұмыс істеген кезде жапон тіліне Асахи Шимбун Ресейде.[12] Үйге бара жатқанда, ол кеменің бортында ауырып, жолда қайтыс болды. Құрылымы қабір емес, ескерткіш.

Уеяма Кантарō

Тұңғыш ұлы Уеяма Кантароның қабірі[13] өнертапқышының масалардың катушкасы, Уеяма Эйиичиру - бұл фонарь тәрізді үлкен және ерекше ескерткіш. Ол 1942 жылы, оның ұшағы Сембаванг әуежайында құлаған кезде қайтыс болды.[12]

Нагано Санеоши

Саябақтың тағы бір назар аударарлық тұрғыны - Токиодағы Yamato компаниясының негізін қалаушы Нагано Санеоши. Компания кеңсе тауарларын өндірумен және сатумен танымал.[12]

Караюки-сан

Кезінде Мэйдзи дәуірі, көптеген жапон қыздары кедей отбасылардан 19 ғасырдың екінші жартысында Шығыс Азия мен Оңтүстік-Шығыс Азияға жезөкшелікпен айналысуға апарылды.[дәйексөз қажет ] Бұл әйелдердің көпшілігі Кумамото префектурасының Амакуса аралдарынан шыққан,[дәйексөз қажет ] онда жапондық христиан қауымының үлкен және ұзақ уақыт стигматизациясы болған.[дәйексөз қажет ] Ретінде сілтеме жасалды Караюки-сан (唐 行 き さ ん, сөзбе-сөз «Шетелдегі ханым»), олар жапондық анклавта Хайлам, Малабар, Малай және. бойында табылды Бугис көшелері Екінші дүниежүзілік соғысқа дейін.[14]

Флора

Жапон зираты саябағындағы личи ағашы, ол «мұра ағашы» болып табылады

Ескі личи саябақта табылған ағаш мұра ағашы ретінде белгіленеді Ұлттық парктер кеңесі (NParks).[15] Алайда Сингапурдың климатына байланысты ол жеміс бере алмайды. Саябақтың тағы бір ескі «тұрғыны» резеңке ағашы - бұл саябақ резеңке плантациясы болған кезден қалған мұра ағашы.

Қазіргі жағдай

Зират саябағындағы қабір сақшыларының бөлмелері.

Сингапурдың жапондық қауымдастығы әлі күнге дейін зиратты күтіп ұстауды жалғастыруда, ол содан бері 1987 жылы тарихты бағалағаны және табиғи флорасы мен фаунасы үшін мемориалдық паркке айналды. Жапония мен Сингапур тарихының мұрасы ретінде зират саябағына жапон студенттері, ардагерлер, тұрғындар мен туристер жиі келеді.[1]

Қазіргі қамқоршы - Мани есімді Үндістан азаматы, ол бұрынғы қабір сақтаушысы, марқұм Лим Геок Цидің орнына келді. 2018 жылы өткен Лим зиратта және Жапон қауымдастығында 50 жылдан астам уақыт жұмыс істейді. Лим 1938 жылы дүниеге келген және өмірінің көп бөлігін зиратта өткізген. Лимнің асырап алған әкесі Венг, ол Сингапурға Қытайдан алғаш келген кезде жұмыс таба алмай қиналған, бірақ көп ұзамай оны Жапон зиратындағы қабір ұстаушы ретінде жұмысқа шақырған. Лим зиратта өсті, зиратта денесіне әкесіне көмектесіп, зиратқа жерлеуді ұйымдастырды. Жас Лим кәмелетке толған кезде, ол басқа жұмыс түрлерін іздестіруге тырысты, бірақ 1960 жылы әкесі ауырып қалды және оның қабір күзетшісі ретінде өз міндеттерін орындауын өтінді. Осылайша, 20-дағы жас жігіт екінші ұрпақ қабір сақтаушысы болу үшін әкесінің міндеттерін алды. Әкесі сияқты, Лимге де жұмыс үшін ең аз жалақы төленді, бірақ оған ақысыз жатақхана мен көлік берілді. Табиғатында үнемшіл болғандықтан, ол өз отбасын құра алды және отбасы саны өскенде өзінің тұрғын үйін кеңейтті. 1973 жылы жаңа жерлеуге рұқсат берілмеген, сондықтан Лимнің негізгі міндеттері жапон зиратына қарау және күтіп ұстау, сондай-ақ Жапониядан келген қонақтарға зиратқа басшылық ету болды.[16]

Сондай-ақ қараңыз

Әдебиеттер тізімі

Ескертулер

  1. ^ а б c г. e f ж Бозе, «Жапон соғысы өлімі», 53—59 бб.
  2. ^ а б «Жапон зираттары саябағы: Отокичиді еске алу» (Ақпарат сайттағы ақпарат тақтасынан алынды)
  3. ^ Шинозаки, б. 123.
  4. ^ а б Ли, «Жапон ойыншылары: фельдмаршал граф Тераучи Хисаичи», б. 76.
  5. ^ «Жапон зираттары саябағы: Хиномото қамқоршысының құдайы» (Ақпарат мұражайдан алынған)
  6. ^ «Жапон зираттары саябағы: 'Харимау' Тани Ютака» (Ақпарат мұражайдан алынған)
  7. ^ [1] Мұрағатталды 29 сәуір 2012 ж Wayback Machine
  8. ^ Пемуда Ини Адалах Кетуа Якуза ди Теренггану. Hasrulhassan.com (2011 ж. 21 наурыз).
  9. ^ Роджак Пунья: Тани Ютака, Харимау Малайясы. Rojakpunya.blogspot.com (22 тамыз 2011 жыл).
  10. ^ http://www.jas.org.sg/magazine/yomimono/jinbutsu/tani/taninew.htm
  11. ^ 実 在 し た 少年 時代 ヒ ー ロ ー ・ ハ リ マ マ オ. Yorozubp.com.
  12. ^ а б c Цанг, «Жапон зираты», б. 92
  13. ^ DAINIHON JOCHUGIKU Co., Ltd. ресми сайт. Kincho.co.jp.
  14. ^ «Сингапурдың жапондық жезөкшелік дәуірі аяқталды». Japan Times. Алынған 28 мамыр 2007.
  15. ^ «Сингапурдағы мұралардың тізілімі» (PDF). Ұлттық парктер кеңесі. Архивтелген түпнұсқа (PDF) 2007 жылғы 13 маусымда. Алынған 28 мамыр 2007.
  16. ^ Эр, Вей (2007). «Қабір сақтаушылар туралы әңгімелер». A (Ai) журналы. Сингапур (78).

Библиография

  • Бозе, Ромен (2005). Кранжи - Достастық зираты және өлілер саясаты. Сингапур: Маршалл Кавендиш. ISBN  981-261-275-0.
  • Шинозаки, Мамору (1982). Syonan - Менің тарихым: Сингапурды жапондардың басып алуы. Сингапур: Times Books International. ISBN  981-204-360-8.
  • Джеок Бой, Ли (2005). Синон жылдары - 1942 - 1945 жылдардағы жапон ережесі бойынша Сингапур. Сингапур: Сингапурдың ұлттық мұрағаты. б. 76. ISBN  981-05-4290-9.
  • Цанг, Сюзан (2007). Сингапурды ашыңыз - қаланың тарихы мен мәдениеті қайта анықталды. Сингапур: Маршалл Кавендиш. ISBN  981-261-365-X.

Сыртқы сілтемелер