Антония Бруха - Antonia Bruha

Антония «Тони» Бруха
Туған
Антония Спат

1 наурыз 1915
Вена, Австрия-Венгрия империясы
Өлді26 желтоқсан 2006 ж
Вена, Австрия
КәсіпШаштараз
Лингвист
Анти-нацистік қарсыласу белсендісі
Автор
БелгіліРавенсбрюктен аман қалды
ЖұбайларИосиф Бруха
БалаларСоня Бруха

Антония «Тони» Бруха (Антония Спат дүниеге келген; 1915 ж. 1 наурыз - 2006 ж. 27 желтоқсан) Австриялық қарсылық белсендісі. Кейін соғыс ол аудармашы және автор болды.[1][2][3]

Прованс және алғашқы жылдар

Антония Спат дүниеге келді Вена пайда болғаннан кейін көп ұзамай Бірінші дүниежүзілік соғыс.[2] Өмірінің алғашқы алты жылында ол үлкен апасымен бірге аталары мен әжелерінде өсті Богемия өйткені олардың ата-аналары оларды тамақтандыруға мүмкіндіктері болмады.[4] Венада, қыздардың ата-аналары үшін қаржылық жағдай жақсарған кезде, ол анасын өте қатал деп тапты.[5] Ол неміс және чех тілдерінде екі тілде өсті, кейінірек өзінің репертуарына орыс тілін де қосты.[6] Оның әкесі, ан Эрдберг вагоншы,[6] өзі шебер-сыра қайнатушы болып жұмыс істеген Ottakringer Brewery,[5] оның қатысуын қадағалады Коменский (яғни чех тілі) мектебі және ол қуғыншы болғысы келді Славянтану жоғары деңгейде, бірақ бұл жолы анасының ымырасыз консервативті сенімі басым болды.[7]

Ақырында ол Джозеф Шиндлермен бірге шаштараз және сұлулық терапевті ретінде тағылымдамаға кірісті.[4] Ол Шиндлермен а Quaker Жастар тобы. Оның ресми оқушылығымен қатар, Quaker тобы қамтамасыз етті Ағылшын сабақтар. Қайта, ол Quaker тобын құруды жоспарлаған әріптестеріне сабақ берді Прага, Чех. Ол квакерлер қабылдаған пацифистік көзқарастарды қатты қызықтырды: олардың олармен үйлесімді екенін анықтады социалистік сол кездегі саяси белсенді болған әкесінен алған өсиеттері Қос монархия.[5] Кейінгі естеліктері бойынша Антония Спат шаштараз туралы ештеңе білмеген, бірақ ол өзінің оқушылық кезінде Прагаға үш рет барған.[8]

Гимнастика, саясат және неке

Ол а Чех жұмысшыларының гимнастика клубы («Dělnická Tělovýchovná Jednota» / DTJ). Уақыт барған сайын саясаттанып, клубқа мүше болу тек социал-демократтармен шектелді. 1933 жылы Антониа Спат «Vídeňské dělnické listy» («Vídeňské dělnické listy») газетіне өз үлесін қоса отырып, Таня Спатова деген бүркеншік атпен чех тіліндегі жұмысшы қозғалысының баспасөзіне жаза бастады («Вена жұмысшыларының беттері») және «» Mladý dělnik «(«Жас жұмысшы»).[2] Бұл уақытта болды DTJ ол кейінірек үйленген Йозеф Брухамен кездесті.[3] Бруха дарынды гимнаст болды[5] және жұмыспен қамтылған Сименс зауыт мастері ретінде. Ол сондай-ақ бұрын болған Республикалық қорғау лигасы («... Шуцбунд») мүше.[8] 1934 жылы ақпанда ол қатысты тәртіпсіздіктер айналасында кең Рабенхоф (тұрғын үй кешені) және соның салдарынан жұмысынан айырылды.[8] 1935 жылы екеуі үйленгенде, олардың қаржылық жағдайы өте ауыр болды, өйткені Бруха әлі күнге дейін жұмыс таба алмады, ал әйелінің шаштараз ретінде жұмыс жасауы ақылы болды. Соған қарамастан, күйеуі Антония Бруханың қолдауымен 1936 жылы оқуға түскен кезде «өмірлік арманын» орындай алды. университет тілдерді үйрену. Үй ішіндегі кірісті толықтыру мақсатында ол өлеңдер мен әңгімелерді, қазір Тана Брухова деген бүркеншік атпен, чех тіліндегі (және кейінірек неміс тіліндегі) социалистік баспасөзге бере берді.[5] Алайда, ерте зақымдану Германияның Австрияны қосып алуы 1938 жылдың наурызында университеттің фашистер жабылған славянтану факультеті болды.[4] Антониа Бруха ешқашан өз дәрежесін аяқтаған емес.[8]

  • «Біз велосипедпен бардық Прессбург және артқа. Бір рульде мен жұмысшылардың газеттерін алып жүрдім, олар басылып шықты Прессбург - ал екінші жағынан коммунистік парақшалар ».
  • «Wir fuhren mit dem Fahrrad nach Preßburg und wieder zurück. Auf der einen Lenkstange hatte ich die Arbeiterzeitung - Preßburg gedruckt wurde -, auf der anderen kommunistische Flugblätter.»[6]
Антониа Бруха, сұхбаттасқан Мартына Чарновска, 2005 ж

Әрине, шабыттандырылған Германиядағы оқиғалар, 1933 жыл ішінде, Австрия сонымен қатар барған сайын арта түсуде фашистік және диктаторлық дейін де Неміс шапқыншылығы. Йозеф пен Антония Бруха белсенді түрде қарсы тұрды Канцлер Шушнигг үкіметі. Олар бірге шекараға дейін велосипедпен жүретін Чехословакия, жақын орманды аймақта Прессбург Австрияда тыйым салынған социалистік және коммунистік басылымдардың бумаларын жинау үшін жолдастарына қалдырды. Содан кейін олар контрабандалық басылымдарды Венада таратты.[5]

Аншлюс және оппозиция

Кейін қосылу Австрия тез құрамына кірді үлкейтілген Фашистік Германия мемлекеті. Оппозицияның белсенділігі неғұрлым қауіпті және саяси тұрғыдан маңызды болса, жедел болды. Алайда, Брухалар үшін жағдай Иозефтің жұмыс жағдайымен қиындады. Нацистер келгеннен кейін он төрт күн өткен соң оны Сименс өзінің бұрынғы қызметінде бригадир ретінде емес, дивизия бастығы, құрамында 300-400 әйел, екі механик және өзінің машинкасы бар бөлімге қайта жұмысқа алады (әйелінің айтуы бойынша) ). Қаржылық тұрғыдан алғанда, нацистік билік ерлі-зайыптылардың осы уақытқа дейін белгісіз өркендеуіне себеп болды.[7] Брухалар Алоис Худек айналасындағы қарсыласу тобына қосылды. Бастапқыда бұл топ аз ұлттардың өкілдерімен ғана шектелді, бірақ кейіннен олардың құрамына бұрын саяси айналыспаған неміс тілді қауымдастық мүшелері кірді. Тони Бруха үкіметке қарсы болуға шақыратын үнпарақтар жазып, таратты. Топ мүшелері еріп жүрді Еврейлер, қашу дамушы қиындықтар мен қауіптер мемлекеттік мандат антисемитизм, дейін швейцариялық шекара.[7] Мүшелер диверсиялық әрекеттермен де айналысқан. Йозеф Бруха нысанаға шабуыл жасағанда ешкімге зиян тигізбейтініне сенімді болу мүмкін емес деп санады, сондықтан диверсиялық әрекеттерден бас тартты, бірақ оны жіберген уақыт келді Берлин дайындық курсында: Антония өзінің жоқтығын пайдаланып, қатысқан.[7] Ол қатысқан іс-шара өртеуге қатысты - бір ақпарат көзі «жару» - әскер объектілерін қолданады. Ол қазірдің өзінде жүкті болған кезде, жолдастарымен бірге зауыттан заңсыз шығарылған көптеген химиялық заттарды алып бара жатып, әскери киімдер, қару-жарақ пен азық-түлік рациондары бар он әскери қойма блогына барды. Лобау.[6] Ешқандай өмірге қауіп төнген жоқ, кейінірек ол айқын қанағаттануды сақтады.[5]

Чех азшылығының шекарасынан тыс мүшелерді қарсы алу топты инфильтрацияға осал етті, ал 1940 жылдың аяғында гимнаст-жұмысшылар тобына еніп кетті Гестапо тыңшы. Көпшілігі өз іс-әрекеттерін өмірімен төлейтін еді.[8] Тұтқындаулар 1941 жылдың бірінші кезеңінде басталды. 1943 жылға дейін билік алпыс тоғызы тірі қалмаған жүз топ мүшелерін ұстады. Өлгендер, атылған немесе бастары кесілгендер арасында[6] Алоис Худек пен осыған қатысқан Франц Нарковиц Брухамен бірге болған. Лобау «іс-шара».[5]

  • «Менің күйеуім бәрін өртеп жіберді, бәрінен құтылды, мен әрқашан олар мені ұстамайды, баламен бірге мені ұстамайды деп ойладым. Менің заңсыз әрекеттеріме қарамастан, мен сол кезде өте аңғал болдым. балаларға зиян келтіретін ештеңе жоқ ».
  • «Mein Mann hat alles verbrannt, alles weggeräumt, und ich habe mir nur immer gedacht, die werden mich doch nicht verhaften, die werden mich doch nicht verhaften mit dem Kind. Ich war damals trotz der legenen Arbeit so naiv, dass ich geglaubt habe,» die tun den Kindern nichts. «[5]
Антония Бруха, қайтыс болғаннан кейін келтіреді Брижит Халбмайр, 2007

Антониа Бруха әрқашан балалы болуды армандаған, бірақ оның жүктілігі мен қызының дүниеге келу уақыты, 1941 жылдың 5 шілдесінде, жоспарланбаған болатын. Соня туылғаннан кейін көп ұзамай Бруха олардың тобында гестапо информаторы бар екенін білді. Оның өзін және күйеуі мен сәбиін қамауға алу 1941 жылдың 15 қазанында болған.[7] Иозеф Бруха билікке «қызығушылық танытты», өйткені оның бұрынғы қатысуымен болды Республикалық қорғау лигасы. Алайда, олар оның ертерек қарсылық белсенділігіне қатыспағаны туралы өте ерте шешім қабылдағанға ұқсайды (және мүмкін қате) және төрт күннен кейін ол «дәлелдердің жоқтығынан» босатылды.[8] Егер қамауға алынған жерлестер оның қатысы бар екенін білсе, олар бұл туралы үнсіз қалды.[5] Алайда Антония Бруха ұсталды.

Қамауға алынды

Бруха қамауға алынғаннан кейін екі күн бойы Венадағы Метрополь қонақ үйіндегі Гестапо штаб-пәтерінде болған. Морзинплац.[9] Алғашқы екі күн үзіліссіз жауап алу кезеңдерінен тұрды, оны «... таяқпен. Мүмкіндігінше» ұрып-соққан.[7] Жауап алу басталғаннан кейін көп ұзамай нәресте Соняны зорлықпен шешесінен алып тастап, тергеу тобының әйел мүшесі алып кетті. Бруха қызын қайтару үшін көшкен кезде оны жауып тастады, итеріп жіберді, содан кейін оны екі револьвермен ұрып-соғу үшін екі күзетші ұрып тастады.[5] Бір жылға жуық уақыт ішінде анасы, оның анасы тергеушілердің ұрып-соғып жатқанын көргенде, Соняның қатты ашуланғанын есте сақтады.[5] баланың тағдырынан бейхабар болған. Кем дегенде бір рет оған баласының қайтыс болғанын айтты.[6] Тек оны ауыстырғаннан кейін Равенсбрюк концлагері, кем дегенде, бір жылдан кейін, түрмеде отырған адам оған Соняның тірі екенін көре алатын күйеуі жіберген фотосуреттің көшірмесін тапсырады. Содан кейін, 8 қазанда ол ғимаратта сегіз айға жуық камераға қамалды Элизабетпроменадамен қатар онда гестапо төртінші қабатты қолданды.[10] Оның үнемі жауап алу мерзімі шамамен үш айға созылды, осы уақытта оған киім ауыстыруға немесе жууға тыйым салынды.[6] Сабақтарда ауыр соққылар болды, бұл оны жиі ес-түссіз қалдырды.[5] Сессиялар екі-үш күн сайын өтіп жатты. Соңында ол өзінің өлім туралы бұйрығына да, онымен бірге қарсыласу тобында болған жиырма ер адам мен төрт әйелге де қол қоюы керек болды.[7]

Кейінірек, оның анасы Сонядан алынғаннан кейін оны үйге алып кеткен «Вена балаларын беру бөлімі» («Kinderübernahmestelle»). Онда бас медбике ешқандай рұқсатсыз баланы патронаттық отбасына жіберген. Бұл Йозеф Бруханың онымен байланысын сақтай алатынын білдірді. Үшін Гестапо Соня негізінен анасына қысым көрсету құралы ретінде бағаланды, оны қарсылас жолдастарына қарсы куәлік беруге мәжбүр етті. Дереккөздер Бруханың қысымға қарсы болғанын және жауап алу кезеңінде қызының тағдырына сенімсіз болғанымен, ешқашан ешкімді сатпағанын талап етеді.[11]

Равенсбрюк

1942 жылдың қыркүйек / қазан айларында Антония Венадағы түрмеге оралмас бұрын трибуналмен аздап бетпе-бет келді. 1942 жылдың қазанында ол ауыстырылды Равенсбрюк концлагері Берлиннің солтүстігінде ылғалды тегіс ауылда. Ол он үш әйелдің бірі болды Чехия мен Словакияның қарсыласуы бірге Вена аймағынан жіберілді. Олардың бірі - оның досы Ирма Трксак, Лобау командасының мүшесі болған Франц Нарковицтің әпкесі (және оның қатысуы үшін өмірін төлеген).[5] Саяхат бірнеше аптаға созылды.[7] Ол «Rückkehr Unerwünscht» («Қайта жібермеу») өлім жазасын құрайтын нұсқаулық.[8] Hermi Jursa-ның делдалдығымен олар «Саяси блокқа» орналастырылған кезде бірге болды. Роза Джохман «Блок аға» болды («Blockälteste»). Джохманның басшылығы концлагерь өмірінің қасіретін азайту үшін және, ең алдымен, лагерь тұтқындарын қарсылықты үйлестіруді ынталандыру жолымен жүрді. SS персоналы нацистік билік атынан лагерь жүргізу. Сондай-ақ, тұтқындарды саяси тұтқындармен, қарттармен және әлсіздермен практикалық ынтымақтастықты көрсетуге шақырды.[5]

Тони Бруханың өмірбаянына алғысөз жазуға шақырылды (1984), Роза Джохман оның орнына олар бірге болған уақытта Антония Бруханың қосқан үлесін еске алып, хат жазды Равенсбрюк:
  • «Сіз әрқашан Анни, Бертл, Мицци, Гермиді құтқару үшін біздің достарымызбен бірге өз өміріңізді қатерге тіге отырып, дәрі-дәрмектерді алып келдіңіз. Өмірдің көп бөлігі. Сіз жүздеген рет қабірде бір аяғыңызбен тұрдыңыз; бірақ достық керемет болды, сатқындық болған жоқ.Бәрін жасадыңыз және тағы басқаларын жасадыңыз, әрдайым сеніп, біліп отырдыңыз, мұның соңы болуы керек, мұндай сұмдыққа шыдамас едіңіз, сіз ешқашан үмітіңізді жоғалтпадыңыз және сол арқылы сіз оған біраз күш бердіңіз олардың өмір сүруге деген ерік-жігерін қолдау «
  • «Du warst immer da, brachtest Medikamente unter Lebensgefahr auf den Block, rettetest mit den Freundinnen Анни, Бертл, Мицци, Герми сондықтан Лебенді басқарады. ... Hunderte Male standest Du mit einem Fuß im Grab; aber die Freundschaft war wunderbar, es gab Das alles tatest Du und noch viel mehr, immer gläubig, wissend, dass es ein Ende geben musste, dass ein solches Grauen nicht Bestand haben konnte. Du hast niemals die Hoffnung verloren, and dadurch schenktest Du mancher die Kraft zum Weet. Уоллен «[4]

Басында Тони Бруха «Лоре», ауыр жүк машиналарын рельске түртумен айналысты, содан кейін оны «тігінші» шеберханасына жіберді. Лагерьдегі медициналық орталық оның үшінші жұмыс орны болды. Оның бұл жердегі тәжірибесі концлагерьде болған ең қорқынышты оқиғалар болды. Соған қарамастан, оның тілді меңгеруінің арқасында оның бұл жерге баруы оның өмірін сақтап қалуы мүмкін. Лагерьдің дәрігері, Польшадан жаңадан келген 200 тұтқынды тергеу мәселесіне тап болды ілеспе аудармашы. Антониа Бруха бос орынға орналасты. Лагерь коменданты оны «жоюға» жинауға келгенде, дәрігер жарылып: «Мен оны өзім үшін атуға болады. [Дәл қазір] ол маған әлі де керек!». («Erschiessen kann ich sie selber. Ich brauche sie noch!»).[8] Бруха көптеген қатыгез қылмыстарды бастан кешірді «Гинекологтар» ҚС, Рольф Розенталь және Percival Treite: поляк әйелдерінің аяғындағы азапты псевдо-медициналық эксперименттер, мәжбүрлі зарарсыздандыру, жаңа туған нәрестелерді өлтіру және мәжбүрлі жыныстық жұмысқа қабылдау.[5] Дегенмен, ол саяси блоктағы интернаттарға есірткі тасымалдау арқылы және медициналық орталықта индекс карталарын мұқият ауыстыру арқылы өз өмірін қатерге тіге алды.[4] Медициналық орталыққа хабарлама-курьер ретінде Бруха сонымен қатар лагерьдің ішінде жұмыс істейтін мәжбүрлі еңбек режиміне басқа маңызды жолдармен заңсыз халықаралық лагерь комитеті атынан қатыса алды. Мысалы, ол Тони Лерді, Герти Шиндельді және Эдит Вексбергті құтқаруға қатысты. Осы үш еврей коммунистері келді Равенсбрюк бастап Освенцим: олар өліммен бетпе-бет келді. Өлім оларға көмектескен кез-келген тұтқын үшін үлкен қауіп болды. Дегенмен, бірнеше апта бойы SS Персонал оларды түрмедегілердің арасынан табуға тырысты, олар үнемі өзгеріп тұратын жерлерде жасырынды, ал Югославия тұтқыны, сонымен қатар дәрігер Освенцимнен нөмірлерді алып тастау үшін екеуінің қолына операция жасады. (Олардың үшіншісі тым ауырып, осы кезде операция қаупін бастан кешіру үшін Тайфуспен ауырған.) Соңында, үшеуі де лагерь басшылығынан, соғыс аяқталардан аз уақыт бұрын, оларды контрабандалық жолмен алып кеткенге дейін ұсталды. Швецияның Қызыл Крест көлігі.[5]

Ретінде Кеңес әскері шығыстан аяусыз жақындады, «эвакуациялық марштар» деп аталатын кезек Равенсбрюктегі концлагерь жылдам болып, 1945 жылы 28 сәуірде жолға шықты өлім шеруі. Ары қарай жүре алмағандарды атып тастады SS. Жаяу жүруге тым ауыр адамдар артта қалды. Бертл Лаушер, Ирма Трксак және Тони Бруха тірі қалудың ең жақсы мүмкіндігі лагерьден шығу үшін соңғы бағандардың біріне қосылып, содан кейін қашудың алғашқы мүмкіндігін пайдалану болатынына келісті. Осы кезде күзетшілер де жай жүгіре бастады, ал үшеуі Польша мен Чехословакия арқылы қашып құтыла алды Вена. Саяхат авантюрасыз болған жоқ: үйге жету үшін төрт аптадай уақыт қажет болды.[7] Қаланың көп бөлігі бомбалармен жойылды. Брухалардың үйі әлі тұрды, бірақ оның шатыры жоқ еді. Отбасылық өмірге де, ақша табуға қатысты да «қалыпты» тіршілікті қалпына келтіру концлагерьден аман қалғандар үшін үлкен қиындықтар тудырды.[5]

Равенсбрюктен кейін

Ол үйге келген кезде Тони Бруханың салмағы 20 кг (44 фунт) болды.[8] 1941 жылы оның артынан жұлып алған нәресте оның төртінші туғанына бірнеше апта қалғанда кішкентай болды. Кездесу фиаско болды, себебі бала өз қамқоршысына: «Апай, мына шіркін кемпір өзін менің анам дейді. Суреттегі менің анам - аққұба сары келіншек! Мұны қайтып жіберіңіз, ол менің Анам емес» деп шағымданды. Кәдімгі анаға жақындағанға дейін біраз уақыт өткен болар еді: қызымен қарым-қатынас орнатылуы мүмкін.[1] Үйінде болған бірінші жылы Тони Бруха емдеу және концлагерьдегі жағдайдың салдарынан тұрақты түрде ауырған. Сонда да, Соня мектеп табалдырығын аттағаннан кейін, 1946 жылы «Вена радиосы» қызметіндегі «Орыс сағаттары» бөліміне жұмысқа орналасты. ұлттық хабар тарату компаниясы (RAVAG), неміс мәтіндерін орыс және чех тілдеріне аудару. Ол радиостанцияда он жылдай болды.[5] (The Кеңес оккупациясы шығыс Австрия 1955 жылдың басында аяқталды, содан кейін орыс тілді радиобағдарламаларға аудиториялар көп жиналмады.) Ол сонымен қатар «Österreich April 1945» кітабына қазіргі заманғы үлестерін жазды (шығарған Франц Даниманн унд Уго Бұрышы ), атап айтқанда, баспасөзге жарналар беру «Vídeňské svobodné listy» (еркін: «Вена еркін баспасөзі» ), Венада жаңадан құрылған чех тіліндегі газет.[2]

Амнезияға қарсы

Көп ұзамай құлағаннан кейін Фашистік Германия, Бруха сол кездердегі сұмдықты ұмытпауды қамтамасыз етуге бел буды. 1947 жылы жәбірленушілер топтары саяси бағытта тарала бастаған кезде, камералар мен концлагерьлерден аман қалған әйелдер жиналып, «Австриялық Равенсбрюк лагері қоғамдастығын» құрды («Oesterreichische Lagergemeinschaft Ravensbrück»). Тони Бруха негізін қалаушылардың бірі болды. Елу жылдан кейін, ол тірі қалған және қолдаушыларымен бірге өзінің үлес қосқан кейбір жетістіктерін еске түсіре алды: Австрия мемориалды алаңы Равенсбрюк, 1960 жылдары Ravensbrück көрмесі ұйымдастырылды, ол дәйекті түрде қойылды Вена, Инсбрук, Клагенфурт, Зальцбург және басқа да халықтық орталықтар, негізінен жастарға арналған, Равенсбрюктегі ілеспе көрме буклеті, ол 40 000 дананы құрады, Австриядағы халықаралық Равенсбрюк кездесулерін ұйымдастыру және тағы басқалар. Антониа Бруха ұзақ жылдар бойы «Австриядағы Равенсбрюк лагері қауымдастығының» мұқият қазынашысы ретінде қызмет етті. Оның 1968 жылдан кейін Австрияның қарсылық көрсету құжаттар орталығында Равенсбрюк мұрағаты бөлімін құру және құру жөніндегі еріктілік жұмысы ерекше болды. 800-ден астам файлдар жинағы - құжаттар, жазбаша жадтар, сынақ құжаттары Равенсбрюк және Uckermark концентрациялық лагерьлер - ғалымдар мен академиктерге маңызды ғылыми зерттеу қоры ұсынылған және беріле береді.[5]

1978 жылдан көп уақыт бұрын, қазіргі заманғы куәгерлердің нацистік қасіреттерге баруы мектеп бағдарламасына енгізіліп, Білім министрлігі ұйымдастырғаннан кейін Антония Бруха өзінің қарсыласуы мен концлагерьдегі тәжірибесі туралы жас топтармен сөйлесу үшін өз шараларын жасады. Ол бұл презентациялар өте маңызды деп санады. Оның жанды және тікелей баяндау мәнері көптеген жас тыңдаушылардың жүректеріне сіңіп, жаңа ұрпақтарда сол нацистік жылдардың қайғылы қайталануын болдырмауға қажетті саяси және жеке міндеттемелерге шабыттандырды. Ол сондай-ақ өзінің хабарламасын журналдар мен газеттерге жазбаша жарналармен толықтырды. Соңында, 1984 жылы оның өмірбаяны «Ich war keine Heldin» («Мен герой емес едім») пайда болды. Оның назары төрт жылдан кейін оны тұтқындау мен қызымен кездесу арасындағы кезеңге арналды.[5]

Тоқсан жасар Антониа Бруха қатты азап шегіп жатқанда, ол жыл сайынғы «Австриялық Равенсбрюк лагері қоғамдастығы» жиналысында сөйлеген кезде. Қант диабеті және үнемі ауруханада болу, бірақ достары оның демократия мен бостандыққа деген жігерлі ниеттілігі сенімді болып қалады деп талап етеді. Ол 2006 жылы 27 желтоқсанда, оның тоқсан екінші туған күніне бірнеше апта қалғанда қайтыс болды. Оның денесі жерленген Вена адастырылған деп аталған Орталық зират.[5]

Әдебиеттер тізімі

  1. ^ а б «Антония Бруха (1915–2006)». STANDARD Verlagsgesellschaft mbb.H., A-1030 Wien. 17 қаңтар 2007 ж. Алынған 14 ақпан 2018.
  2. ^ а б c г. lanm092f1. «Антониа Бруха, * 1. März 1915 Wien; † 27. 2006 ж. Желтоқсан. Wien, Widerstandskämpferin, Autorin». Wien Geschichte Wiki. Wiener Stadt- und Landesarchiv. Алынған 14 ақпан 2018.[тұрақты өлі сілтеме ]
  3. ^ а б «Антония Бруха». ÖsterreicherInnen im KZ Ravensbrück. Konfliktforschung институты, Wien. Алынған 14 ақпан 2018.
  4. ^ а б c г. e Beate Hausbichler (27 мамыр 2015). «Ungebrochen durch Zeiten des Grauens». STANDARD Verlagsgesellschaft mbb.H., A-1030 Wien. Алынған 14 ақпан 2018.
  5. ^ а б c г. e f ж сағ мен j к л м n o б q р с т сен v Брижит Халбмайр (23 қаңтар 2007). «Nachruf auf Toni Bruha (1915–2006)». Инсбрук университеті. Алынған 14 ақпан 2018.
  6. ^ а б c г. e f ж Мартына Чарновская (11 маусым 2005). «Wir müssen daggen tun болды». NS-Rejim, Haft und Konzentrationslager кеңірек - Antonia Bruha im «WZ» -Gespräch. Wiener Zeitung GmbH. Алынған 14 ақпан 2018.
  7. ^ а б c г. e f ж сағ мен Регина Фриц (сұхбаттасушы); Адриана Лото (аударылған және бейімделген) (2004). «Io ho superato tutto, ma di notte sogno i bambini» (PDF). Антониа Бруханың анализі. Università Ca ’Foscari, Венеция. ISSN  1824-4483. Алынған 14 ақпан 2018.
  8. ^ а б c г. e f ж сағ мен Лиселотте Хансен-Шмидт (2013). Sie hat die Toten niemals vergessen. Da war doch die ... GESUCHT UND ENTDECK - Donaustädter Persönlichkeiten. BoD - сұранысқа ие кітаптар. 21-26 бет. ISBN  978-3-8482-6599-2.
  9. ^ «Антония Бруха 1915 жылғы 1 наурыз - 2006 жылғы 27 желтоқсан». Соғыстан кейінгі жылдарын Австрияның қарсылығын құжаттауға арнаған нацистік езгіден аман қалды. Таймс, Лондон. 13 қаңтар 2007 ж. Алынған 15 ақпан 2018.
  10. ^ Антония Бруханың 1942 жылдың қыркүйегінде немесе қазанында ауыстырылғанға дейін Вена түрмесінде болған уақытының әрқайсысында қанша уақыт болғандығы туралы дерек көздері сәйкес келмейді. Равенсбрюк.
  11. ^ Элизабет Вельциг: Leben und überleben - Frauen erzählen vom 20. Джархундерт, 27-32 б.