Португалияның Беатриси - Beatrice of Portugal

Осы атаумен басқалар үшін қараңыз Португалиядағы Беатрис (мағынасы жоқ).
Португалияның Беатриси
Detalle del Sepulcro de Beatriz de Portugal.jpg
Испанияның Замора, Торо қаласындағы Санкт-Спирит монастыры, Беатрис патшайымның тиімділігі.
Кастилияның королевасы
Қызмет мерзімі17 мамыр 1383 - 9 қазан 1390 жыл
Португалия ханшайымы
(даулы)
Патшалық22 қазан - 16 желтоқсан 1383 ж
АлдыңғыФердинанд I
ІзбасарДжон I
РеджентЛеонор Телес
Туған7–(1373-02-13)13 ақпан 1373[1][2]
Коимбра, Португалия
Өлдіc. 1420(1420-00-00) (46-47 жас)[3]
Кастилия
Жерлеу
Sancti Spiritus монастыры, Торо, Кастилия
ЖұбайыКастилиядағы Джон I
үйБургундия португал үйі
ӘкеПортугалиядағы Фердинанд I
АнаЛеонор Телес

Беатрис (португал тілі: Беатрис, айтылды[bi.ɐˈtɾiʃ]; 1373 жылғы 7–13 ақпан - c. 1420) Кингтің тірі қалған жалғыз заңды баласы болды Португалиядағы Фердинанд I және оның әйелі, Леонор Телес. Ол болды Кастилияның королевасы корольге үйлену арқылы Кастилиядағы Джон I. Әкесі қайтыс болғаннан кейін заңды ер мұрагері жоқ, ол Португалия тағына ие болды, бірақ патша болған нағашысына талаптан айрылды Джон I Португалия, негізін қалаушы Авиз үйі.

Алғашқы жылдары Беатрис өзгермелі шетелдік әкелік одақтастық саясатында қолбасшы болды, ол оған дәйекті неке құру туралы келіссөздер жүргізді. Ол ақыры Кингке тұрмысқа шығады Кастилиядағы Джон I ол арқылы Беатрис Кастилияның патшайымы болды. Әкесі қайтыс болған кезде, Беатрис Португалияның королевасы-регнат деп жарияланды және оның анасы регрессияны өз атына алды. Регрессияға қарсы тұру, Кастилияның үстемдігінен қорқу және Португалияның тәуелсіздігін жоғалту[4] танымал бүлікке алып келді және азаматтық соғыс[5] қайтыс болған король Фердинанд I-нің заңсыз ағасы арасында, Джон Авиз, регрессияны кім басқарды қаламгер патшайым және Португалия тағына үміткер Беатрис пен оның күйеуі Кастилиядағы Джон I жақтастары әйелінің құқығы бойынша. 1385 жылы Авиз Джон Португалия Королі болып жарияланды, ал Кастилия Королі біржола жеңілді Aljubarrota шайқасы, Беатрис пен оның күйеуінің Португалия тәжіне өз құқықтарын бекіту кез-келген перспективаларын тиімді аяқтайды.

Сол кезден бастап патшайым Беатрис өзінің португалдық таққа деген әулеттік талаптарына адал болған Кастилиядағы жер аударылған португалдардың әл-ауқатына ерекше қызығушылық танытты. Күйеуі қайтыс болғаннан кейін ол Кастилия сотында екінші деңгейге жіберілді. Алайда, әулеттік жанжал Кастилия мен Португалия арасындағы қатынастарды қалыпқа келтіру мәселесін білдіреді. XV ғасырдың екінші онкүндігінен бастап, оның деректі ізі 1420 ж.ж. толық жоғалып кеткенге дейін сирек болды.

Өмір

Ерте жылдар және құда түсу

Беатрис туған Коимбра, екінші уақытта Кастилия әскерлері қаланы қысқа қоршау кезінде Фернандин соғысы (1372-73). Қоршау алынып тасталды және патша Генрих II Кастилия жалғастырды Сантарем содан соң Лиссабон. Лиссабонды қоршау кезінде кардинал легионер Болонья Гидо Кастилия мен Португалия корольдері арасында Сантарем бейбітшілігі туралы келісімге қол жеткізді. Сол келісім бойынша, Португалия королі Фердинанд I патшаны өлтіргеннен кейін пайда болған әулеттік заңдылыққа деген талапты «Петристен» бас тартады. Кастилиядағы І Петр 1369 ж. Бейбітшілікті нығайту үшін екі корольдік отбасы арасында екі неке тойланды:[6] арасында Санчо Альфонсо, Альбуркёрктің 1-графы, Генридің ағасы және Беатрис, Фердинандтың әпкесі және Генридің табиғи ұлы Альфонсо Энрикес пен Фердинандтың заңсыз қызы арасында Изабель. Сонымен қатар, Португалияның жаңа туған қызы Фердинанд I Беатрис пен Фадрике арасында құда түсу рәсімі ұйымдастырылды, ол Кастилия королі Генрих II-нің тағы бір табиғи ұлы Бенавенте герцогын құрды.[7]

1376 жылғы Кортес-де-Лейрия тақ мұрагері ретінде Беатриске қолдау көрсетуге уәде берді,[8] оның Бенавент герцогымен құда түсуін қабылдау. Үйлену тойы Лейрияда 1376 жылы 24 қарашада салтанатты түрде өткізіліп, 1377 жылы 3 қаңтарда король Генрих II қабылдады.[9] Фернандо І-нің 1378 жылғы өсиеті Беатриске қатысты барлық келісімдерді ратификациялап, Беатрис немесе оның ұрпақтары болмаған кезде Португалия королінің туысқан ағалары, Inês de Castro (Джон, Диниз және Беатрис) мұрагерліктен бөлініп, Португалия тағының кез-келген гипотетикалық апалы-сіңлілі Беатриске, ал олардан кейін Бенавенте герцогы Фадрикке ауысуы керек еді. Патшайым Леонор Телес өзінің қызында тақ мұрагері болуын қамтамасыз ету үшін Португалиядағы Джонға қарсы жоспар құрды, онда патшайымның өз әпкесі, Джонның әйелі Мария Телес азғындық жасады деп айыпталып, күйеуі 1379 жылы маусымда өлтірілді.[10] Кейін Джон патшаның кешіріміне ие болғанымен, Телес отбасынан қорқып, Кастилияға қашуды жөн көрді.[11]

1379 жылы мамырда Кастилия королі Генрих II қайтыс болды және оның ұлы Джон I оның орнына келді. Осы оқиғалар Португалия сотында белгілі болғаннан кейін, жаңа патшаның тұңғыш ұлымен болашақ Беатриспен некелесу туралы келіссөздер басталды Генрих III Кастилия, Португалия Джонының таққа деген кез-келген ұмтылысына қарсы тұру үшін кастилиандықтардың саяси және әскери қолдауымен.[12] 1380 жылғы 21 мамырдағы келісім бойынша үйлену тойы 3 жасар князь 14 жасқа толғанда тойланады деп ұйғарылды. Егер Беатрис үйленбей тұрып қайтыс болса және оның әкесі бұдан былай заңды ұрпақ қалдырмаса, онда тақ Кастилиядағы Иоанн I-ге өтеді, бірақ егер ол үйленгеннен кейін және ұрпақсыз қалса, ол оның жесіріне тиеді. Егер Генри алдымен Беатрис шығармай қайтыс болса, ол патшайым Регнант болып қала бермек, бірақ егер ол кейіннен некеге тұрып, балаларсыз өлсе, Португалия тағы Кастилия королдеріне өтеді. Осылайша, Инес де Кастроның балаларына мұрагерліктен тағы бас тартылды. Неке келісімі Кортес де Сорияда 1380 жылы тамызда мақұлданды.[13]

1380 жылдың шілдесіне қарай Фердинанд I Эстремоз келісімімен жасырын одақтасу арқылы өзінің саясатын өзгертті Англиядан Ричард II және Ланкастер герцогы, «Петрист» ісін қорғаушылар. Португалия королі тастап кетті Антипоп Клемент VII және мойынсұнуға ант берді Рим Папасы Урбан VI, ал оның қызы Беатриспен құда түсу кезінде Норвич Эдвард, ұлы Кембридж графы және Кастилия патшасы І Петрдің немересі. Осы одақ туралы келіссөздер Португалияға кейінірек Португалия сотында көрнекті ықпал етуі мүмкін петрист қуғыншы Хуан Фернандес де Андейро, граф Оуремді әкелді. Кастилия королі Португалияның жер аударылған Джонының арқасында келісім туралы естігенде, Винсенн шарты арқылы Франциямен одақ құрды, оның патшалығының Антипопея Клемент VII-ге бағынуын қабылдап,[14][15] және ол үшінші Фернандин соғысын бастады.[16] Патша Фердинанд I мен оның кеңесшілері болған кезде Эльвас соғысты талқылау үшін 1382 жылы 19 шілдеде патшайым Леонор Телес ұл мен мұрагер Афонсоны дүниеге әкелді, ол төрт күн ғана өмір сүрді, ол 23 шілдеде не аурудан қайтыс болды, немесе кейінгі дереккөздер сияқты. Фернао Лопес, жаңа туған ханзада оның ұлы емес, әйелі мен граф граф Оуремнің туындысы деп санаған патша өлтірді. Фернао Лопес соттың тек протокол үшін аза кигенін айтады, өйткені сарай қызметкерлерінің көпшілігі Афонсо патшаның ұлы емес деп ойлаған.[17] Бір айдан кейін, 10 тамызда, соғыс Эльвас бейбітшілігімен аяқталды,[18] оның астында Беатрис пен Кастилиядағы Иоанн І-нің екінші ұлы арасындағы келіншек тойланды Фердинанд I Арагон. Сонымен қатар, Португалия Корольдігі, діни жағынан бөлінген Батыс шизм, Антипоп Клементтің мойынсұнуына оралды.[19]

Кастилиядан шыққан Джон I 1382 жесір қалды, ал патшайым Леонор Телестің сүйіктісі Оурем графы Беатриске жаңа құда түсу туралы келіссөздер жүргізді, бұл жолы Кастилия королінің өзімен.[20] Фердинанд ұсынылған неке үшін қатты қиналды. Бұл Беатристің сабақтастығын қамтамасыз ететін сияқты,[21] өйткені ол Португалия Джонының және оның бауырларының қолдауына емес, олардың ұмтылыстарына қарсы тұра алатын одақтас ретінде қуатты көршілес монархқа ие болар еді, ал екінші жағынан, Кастилияда тұруға мәжбүр болған Кастилия королі өз істерін тастап кетуі керек еді. Португалия патша Леонордың қолында регент ретінде.[22] Неке шарты 1383 жылы 2 сәуірде жасалды Salvaterra de Magos. Келісім-шартта Фердинанд I қайтыс болғанда ұлдарсыз тәж Беатриске өтеді, ал оның күйеуі Португалия королі деген атаққа ие болатын.[23][24][25][26][27] Алайда, екі жақ Кастилия мен Португалия корольдіктері біріктірілмейді және бұл патша патшайым Леонор Телес Регент ретінде және Португалия үкіметінің басқарушысы ретінде Беатрис 14 жасқа толған ұлы болғанға дейін қалады, ал ол сол кезде ата-анасының орнына үкімет пен Португалия королі атағын алады.[23][28][29] Егер Беатрис тірі баласыз қайтыс болса, онда тәж басқа гипотетикалық апаларға, ал егер жоқ болса, ол Кастилиядағы Иоанн I-ге және ол арқылы өзінің ұлы князь Генрихке өтіп, Инес де Кастроның балаларын қайтадан бөліп алады. Кастилияның мұрагері де қарастырылды: егер Джон мен оның екі ұлының мұрагері сәтсіздікке ұшыраған болса, онда тәж оның әпкесіне өтеді Элеонора және егер ол да ұрпақсыз қайтыс болса, Кастилия тағы Португалия Фердинанд I Корольге және оның ұрпақтарына өтеді.[30] Неке шартын дайындау кезінде Кастилия королі Беатриске тағайындалған қалыңдыққа қарсылық білдірді, сонымен бірге оның ұлдарының Португалияда тәрбиеленуі керек екендігіне, патшайым Леонор Телестің Португалияда регрессияны ұстай алатындығына және шекара бекіністеріне келіспеді. Португалияның қолында болуы керек еді, бірақ Португалия Корольдігін хм деп ұсынғандықтан, бұл қарсылықтар екінші деңгейлі болып саналды және ол келісімді қабылдады.[31]

Педро де Луна, Кастилия, Арагон, Португалия және Наварра патшалықтарының папалық легаты, Эльваста 1383 жылы 14 мамырда үйлену тойын салтанатты түрде өткізді,[32] және ресми неке қию рәсімі 17 мамырда өтті Бададжоз соборы. Шарттың сақталуын қамтамасыз ету үшін 21 мамырда кастилиялық рыцарьлар мен прелаттардың тобы патшалықтан табиғатсыздандыруға және егер Кастилия королі неке шартында жасалған келісімдерді бұзса, және сол сияқты португалдардың тобы патшаға қарсы күресуге ант берді. егер рыцарьлар мен прелаттар (олардың арасында Авиз шебері) егер Португалия королі Кастилиямен келісімді бұзса, дәл осындай ант берді. Кейінірек Беатрис Сальватерра-де-Магода келісілген нәрсені өз атынан мақұлдады. Үйлену тойы өткен соң, ол күйеуімен бірге Кастилияға тұруға кетті. Неке шарты тамыз бен қыркүйек айындағы Кортес-де-Сантаремге қабылданды, бұл актілер сақталмағанымен, Кастилиядағы Беатрис пен Джон I-ді Португалияның мұрагері ретінде қабылдауға ант берді.[27] Өз кезегінде патшайым Леонор Телес 27 қыркүйекте бірнеше күн ғана өмір сүрген қызын дүниеге әкелді,[33] сондықтан Беатрис I король Фердинандтың жалғыз заңды баласы болып қала берді.

1383–1385 жылдардағы дағдарыс

Португалия королі Фердинанд I 1383 жылы 22 қазанда қайтыс болды. Леонор Телес, оның жесірі, Сальватерра келісімі және қайтыс болған монархтың өсиеті, Патшалықтың регенттігі мен үкіметін қызының атынан қабылдады.[28][34][35][36] Регент өзінің кастилиялық Петристер кликасын сақтап қалды, бұл оппозициялық фракцияны күшейтіп, регент Кеңесіне тек португал тектес кеңесшілер кіруін талап етті.[37]

Португалия королінің қайтыс болғандығы туралы хабар Кастилия мен Беатристің Джон І-не келді Торрихос және олар Кортесті бірден жауып тастады Сеговия. Авиз шебері Кастилия монархына хат жазып, өзіне тиесілі португалдық тәжді әйелі арқылы алуға және қожайынның өзі солардың атынан регент болуға шақырды.[24][35][38][39][40] Португалия Джонымен (Инес де Кастроның тұңғыш ұлы) әулеттік қақтығыстарды болдырмау үшін Кастилия королі оны түрмеге қамады Толедоның Алькасары және Португалия королінің атағы мен қаруын қабылдады,[41] арқылы танылды Антипоп Клемент VII.[34] Кейінірек ол Король кеңесін шақырды Монталбан Альфонсо Лопес де Теджеданы Португалияға Португалияға және оның әйелі мен Португалияның патшасы және патшайымы деп жариялау туралы нұсқаулықпен бірге Португалияға жіберді.[42][43][44][45][46][47]

Хабарлама жасалды, бірақ Лиссабон және Эльвас пен Сантарем сияқты басқа жерлерде танымал бас тарту Португалия Джонының пайдасына айтылды.[35][39][40][48][49][50][51][52][53][54][55] Кастилиядан шыққан Джон I Португалияға Патшалықты иемдену үшін әскерлерді бастап баруға шешім қабылдады, өйткені оның кеңесінің кейбір мүшелері оның кеңесіне қарсы болды, өйткені бұл Сальватера шартында жасалған келісімдерге нақты қайшы келді.[23] Ол Беатристің канцлері, Афонсо Коррейаның, епископтың қолдауына ие болды Гуарда, кім оған жерді тапсыруға уәде берді. Джон I осылайша Португалияға мойынсұну және оның әйелінің құқықтарын қамтамасыз ету үшін Беатриспен бірге Португалияға кірді.[24][29][56][57]

Кастилиядағы Джон I үшін оның некесі оған Португалия корольдігі туралы протекторатты сақтауға және ағылшындардың орнықтырылуына жол бермеу мүмкіндігін берді. Пиреней түбегі.[18] Сонымен қатар, Кастилия мен Португалия одағы португалдық дворяндарға пайдалы болар еді, олар жер, атақтар мен лауазымдар алуды көбірек күткен болар еді. Осыған тап болған ауылдың құлдырауы нәтижесінде жағдайын жақсартқан шаруалар дворяндардың артықшылықтарын күшейтуден қорықты, ал саудагерлер, қолөнершілер, мемлекеттік шенеуніктер және кіші дворяндардың үлкен бөлігі олардың саяси, Португалияның жоғары дворяндарының күшінің артуы және ауылшаруашылықты саудаға емес, кастилиялықтардың үстемдік ету қаупіне қарсы әлеуметтік-экономикалық күшін жою.[58] Регент пен оған қарсы шығуды біріктіру Петрист клика,[59] коммерциялық монополияны күту,[18] және Кастилияның үстемдігінен және Португалияның тәуелсіздігінен айрылуынан қорқу,[28][60][61] қарашаның соңы мен желтоқсанның басында Лиссабонда көтерілістер басталды. Авиз шебері регенттің сүйіктісі Уорем графын өлтірді, содан кейін Альваро Паистің бастамасымен шаруаларға үкіметке қарсы көтеріліс болды,[44] онда Лиссабон епископы Мартинью Анес өлтірілді. Көтеріліс провинцияларға таралып, Бенедиктин аблацистикалық монастырьдің өмірін талап етті. Эвора, коллегия шіркеуінің алдында Гимараес және Португалия адмиралы, Ланчароте Пессанха Бежа, басқалардың арасында. Көтеріліс буржуазияның қолдауына ие болды, бірақ дворяндар емес,[60][62][63] олар регентті қолдады.

Королев Леонор Телес сотпен бірге Лиссабоннан қашып кетті[64] пана тапты Alenquer. Лиссабонда Альваро Паис Авиз қожайынын королева регентпен үйлену туралы ұсыныс жасады, сондықтан олар бірлесіп регрессияны қабылдауы мүмкін еді, бірақ ол бас тартты және Кастилия патшасының жақын арада келетіндігі туралы хабармен Авиз шебері Қорғаушы болып таңдалды және Патшалық Регенті 1383 жылы 16 желтоқсанда,[65] Португалия Джонының құқықтарын қолдана отырып,[66] Инес де Кастроның тұңғыш ұлы. Авиз шебері Джоу Дас Реграс канцлер болып көрінген өзінің кеңесін құрды және Англиядан көмек сұрады; ол Аленкерді қоршауға алмақ болды, бірақ Леонор қашып кетті Сантарем,[67] сондықтан ол дереу Лиссабон қорғанысын дайындауға оралды. Сантаремде Леонор Телес әскер жинауға кірісті және күйеу баласы Кастилия королінен көмек сұрады[68] оның регрессиясын қабылдамаған немесе қызы Беатристі патшайым деп мойындамаған көтерілісшілерді жеңу.[69]

Кастилиядан шыққан Джон I Португалиядағы жағдайды бақылау үшін әрекет етіп, Кастилиядағы Регенттік Кеңесін қалдырды Арагонның Альфонсо, Вильенаның Маркизасы, Педро Тенорио (Толедо архиепископы ) және Педро Гонсалес де Мендоза (Бірінші Майордомо Корольдің)[70][71] 1384 жылдың қаңтар айының басында Джон I Беатриспен бірге Португалияға Сантарем жолымен шабуыл жасады, королева Леонор Телестің шақыруынан кейін,[70] және бірнеше күннен кейін, 13 қаңтарда, ол қайын енесінен регрессия мен үкіметтің отставкасын алды. Осылайша, Кастилия королі үкіметті бақылауға алды,[63] және ол канцелярия, сот және негізінен кастилиандардан құралған армия ұйымдастырды.[72] Осыдан кейін көптеген рыцарьлар мен сарай әкімдері оған және оның әйелі Беатриске тағзым етуге келді,[56][73][74] мысалы, Сантаремдікі, Ourém, Лейрия, Монтемор-о-Вельхо, Фейра, Пенелла, Óбидос, Торрес Ведрас, Торрес Новас, Alenquer, Синтра, Arronches, Алегрете, Амиейра, Кампо Майор, Оливенза, Портель, Моура, Мертола, Брага, Ланхосо, Valença do Minho, Мельгачо, Вила Нова де Сервейра, Виана-ду-Кастело, Понте-де-Лима, Гимарес, Каминха, Браганча, Винхайс, Чавес, Монфорте, Миранда дуо, Монталегре, Мирандела, Кастело Родриго, Альмейда, Пенамакор, Гуарда, Ковильха және Celorico da Beira, басқалардың арасында.[75][76][77] Алайда, патшайым Леонор өзінің күйеу баласына қарсы қастандық жасай бастады және ол үшін оны жіберді Тордесилья монастыры. Бұл Авис шеберлеріне бүлікті одан әрі ақтауға негіз болды, өйткені Сальватера келісім шартының талаптары бұзылды,[78] Сонымен қатар, ол Леонорды негізінен қолдайтын дворяндарды, олардың бірнешеуімен бөлісті, мысалы, регенттің канцлері Луренчо Эанес Фогача, Авиз шеберлерімен одақтасты.[79]

Ол Португалия ақсүйектерінің көпшілігінің қолдауына сенгенімен,[5][63][80][81][82] Джон Король Мен Фернандиндік соғыстың Кастилиандық жеңістерін қайталай алмадым және Коимбра мен Лиссабонға дейін сәтсіздікке ұшырадым. 1384 жылы 3 қыркүйекте ол өз жақтастарының қалаларында гарнизондарды тастап, Кастилияға оралды және Франция короліне көмек сұрады. Сондай-ақ, Беатрис соңғы рет Португалияға кетті. Бұл уақытта Авиз шебері адал қалаларды қарсыластарынан тартып алуға тырысты және Ол Альмада мен Аленкерді алғанымен, Синтра, Торрес-Новас және Торрес Ведраста сәтсіздікке ұшырады.[83] Содан кейін ол Кортесті 1385 жылы наурызға шақырған Коимбраға барды. Ата-анасының некесі жарамсыз деп саналғандықтан, Беатрис заңсыз деп танылды және 6 сәуірде олар Авиз қожайынын патша деп жариялады. Джон I Португалия. Кортестен кейін жаңа егемендік Корольдіктің солтүстігін бақылау науқанын бастады және осылайша Виана-до-Кастело, Брага және Гимаранеске ие болды.[84] Кастилиядан шыққан Джон I қайтадан Португалияға кірді, бұл жолы Сьюдад Родриго мен Селорико арқылы өтті, бірақ оның әскері Транкозодағы жеңілістері мен Алжубаррота 1385 жылдың мамырында және тамызында өзін Португалия Королі етіп тағайындаудың кез-келген мүмкіндігінің аяқталғанын көрсетті.

Aljubarrota-да Кастилия апаты абсолютті болды: король Сантаремге қашып, сол жерден түсіп Тагус ол Лиссабон айналасында флотын кездестіргенше,[85] қыркүйекте Кастилия флоты Кастилияға оралды. Содан кейін Португалиядағы Джон I өзіне қарсы тұрған қалаларды бақылауға алды. Сантарем айналасында ол Дуеродан солтүстікке дейінгі аймақты алды, онда португалдық рыцарьлар Беатрис пен Кастилиядағы Джон I-ге адалдығын сақтады:[77] Вильяреал де Павохес, Чавес және Браганса 1386 жылдың наурыз айының соңында капитуляция жасады,[86] және Альмейда маусым айының басында.[87]

Португалиямен легитимизм және бітімгершілік

Алжубарротадағы Кастилия апаты португалдық дінбасылардың Кастилияға көшуіне себеп болды, олар өзіне адал болып қалды Антипоп Клемент VII (оларды ұстауды патшайым Беатрис өз мойнына алды, ол Авиньондағы Антипоптардан оларға жеңілдіктер сұрады) және дворяндар, олар бастапқыда Португалияға оралады деп күтілгендіктен айтарлықтай өтемақы алмады.

Альжубаррота сонымен қатар Король ұрпақтарының ұмтылыстарын жаңартты Кастилиядағы Петр: оның қызы Констанс және оның күйеуі Джон Гонт, Ланкастер герцогы. 1386 жылы 9 мамырда Португалия мен Англия қол қойды Виндзор келісімі Гонт Джон, оның әйелі және олардың қызы, Ланкастерлік Екатерина, келді Галисия шілдеде. Кастилиядан шыққан Джон І патшалықтың қорғанысын қамтамасыз ету үшін бірден Сеговиядағы Кортесті шақырды және сонымен бірге Португалиядағы Джонды, Инес де Кастроның тұңғыш ұлы, өзінің және оның әйелінің атына Португалияның регенттігін сеніп тапсырды,[88] өзінің інісі Португалия королі Джон I-нің жағдайын бұзу мақсатында. Ағылшын-португал кампаниясының аз нәтижелерін ескере отырып[89] және Галисиядағы қолдаудың жоғалуы, Джон Гаунт пен Кастилиядағы Джон I келісімшартқа қол қойды Байонна 1388 жылы 8 шілдеде Джон Гаунт пен оның әйелі Кастилия тағына қатысты барлық құқықтарынан бас тартып, қыздары Кэтриннің бірінші туылған ұлымен және Кастилиядағы Иоанн I мұрагерімен некеге тұруын жақтады. Генрих III. Үзілісі Жүз жылдық соғыс бірге Лейлингем бітімі бітімгершілікке шақырды Монча 1389 жылы 23 қарашада Кастилия мен Португалия арасында екі жақ та басып алған қалалар қалпына келтірілді, бірақ Беатристің әулеттік шағымдары шешілмей қалды.

Португалияны қалпына келтіру Кастилия монархының ойында болды; 1390 жылы Кортесті Гвадалахарада атап өтіп, ол өзінің Кеңесіне өзін Португалияға толықтай арнау үшін тақтан бас тартуды ұсынды. Оның 1390 жылы 9 қазанда қайтыс болуы регрессияны құру үшін билік үшін күресті тудырды, сондықтан 1393 жылы бітімгершілік келісімінің жаңаруымен Португалия мәселесі кейінге шегерілді. Осы күрестердің барысында олар патша Джон I өз өсиетінде жасаған мінез-құлықтарын сақтап қалды. Селорико да Бейра 1385 ж.,[90] бұл қазіргі кездегі Довагер патшайым Беатристің үйін экономикалық жағынан қамтамасыз етуді көздеді, оған Кастилияға ерген португалдық жер аударылушылар тәуелді болды. Өсиетте мұрагерлік құқығының доктриналық бөлігіне де сілтеме жасалған, бірақ олардың ниеттері туралы келіспеушіліктер бар. Оливера Серрано Джон I өзінің әйелі Беатристі Португалияның заңды патшайымы деп танығанын және ол заңды ұрпақтарсыз қайтыс болғанын, құқықтар Генрих III-ке 1383 жылы Сальватера-де-Магос шартының талаптарына сәйкес берілетіндігін көрсетеді. Папалық арбитраж тек Португалияға мұрагерлік құқығы Беатрис қайтыс болғаннан кейін Генрих III-ке тиесілі болатындығын айту және бекіту үшін ғана болды.[91] Оливейра Мартинс Рим Папасы Кастилия королі қайтыс болғаннан кейін Португалияның билеушісі кім болатынын, ол Беатриске немесе оның өгей баласы Генрих III-ке ауысуы керек екенін шешуі керек екенін көрсетеді.[92] Беатристің әулеттік құқығы ондаған жылдар бойы Кастилия мен Португалия корольдігі арасындағы қатынастарды қалыпқа келтіру жолында шешілмейтін кедергі болып отырды, бұл жағдай тек 1431 жылы тек қол қойылғаннан кейін толық шешілуі мүмкін еді. Медина-дель-Кампо шарты. Беатристің Кастилия Патшалығында болуы олардың тілектеріне пайдалы болды Трастамара үйі Португалия үстінен, өйткені патша ханшайым заңсыздыққа қарсы әулеттік заңдылықты білдірді Авиз үйі.

III Генрих кезінде Португалиядан Кастилияға көбірек қоныс аудару болды, оның жалпы факторы Авиз үйінен бас тарту болды, ал Кастилия королі жер аударылғандарға Португалиядағы шығындары үшін кейбір өтемақы берді. Бұл жер аударылғандар Кастилия Корольдігі мен Авиз үйінің арасындағы жақсы қарым-қатынасты жоққа шығарады,[93] және олардың адалдықтарына сәйкес туыстық желілерді қолдауға ұмтылды және осылайша Беатристің жер аударылған жақтаушылары Довагер патшайым ықпал еткен қалаларға қоныстанды. Торо немесе Валладолид.

Португалиядағы Джон I бейбітшілік келісімшартына қолайлы тармақтарды енгізу үшін 1396-1999 жылдар аралығында соғысты қайта бастады, бірақ оның нәтижелері ол күткендей болмады. 1402 ж. Бітімгершілігімен аяқталған келіссөздерде кастилиандықтар Беатрис құқығын сақтап, оны және Португалиядағы І Джонның тұңғыш ұлы Афонсо мен оның некесін құруды ұсынды, бірақ бұл одақ қабылданбады, өйткені ол бұл партияны екінші деңгейге шығарған еді. Авиз үйі. Генрих III сонымен бірге Португалияда өзінің мұрагерлік құқығын Португалия королдері Фердинанд I мен Кастилиядан шыққан Джон I алғашқы немере ағалары болғандығы негізінде көтерді.

1406 жылы Генрих III-нің қайтыс болуы Португалиямен қатынастардың жаңа бағытын айқындады. Патшаның өсиетінде Кастилиядағы Беатристің өмірі өзгермеген болса да, оған әкесінің берген ережелерін құрметтеу керек деп көрсеткен болатын, ал Кастилия патшалығының үкіметі енді осы атымен бірге регрессияның қолында болды сәби патшаның Иоанн II оның анасы, Ланкастерлік Екатерина арасында. және оның әкесі, Инфанте Фердинанд; дегенмен, олардың саяси айырмашылықтары Кастилия Патшалығын оның әкімшілігі үшін олардың арасында бөлуге мәжбүр етті. Португалиямен бейбітшілікке келсек, Кэтрин өзінің жездесі Португалия королін жақтаса, Фердинанд өзінің ең кіші өгей ұлы Беатрис пен Фердинанд арасындағы мейірімділікті сақтайтын заңдылық позициясын жақтады. Регенттер арасындағы келіспеушілік Португалиямен бейбітшілікке жол бермеді және бітімгершілік тек 1407 жылы жаңартылды.

Корольдің қайтыс болуы Арагондық Мартин 1410 жылы және Фердинандтың Арагон тағына деген ұмтылысы оны Португалиямен келісімді етті. Фердинанд өз отбасының әулеттік құқықтарының артықшылығы мен заңдылығын әлі де сақтады, бірақ 1411 жылғы уақытша шартқа айналған келіссөздерде,[94] әулеттік сұрақ және Батыс шизм үйкелістің басқа нүктелерінде қоныстанудан бөлек қалды: кастилиандықтар Португалиямен Беатрис немесе Батыс шизмінің құқықтары үшін соғыс жүргізбеуге уәде берді және Беатриске сенімді жер аударылғандардың олардың тәркіленіп алынған мүліктері немесе өтемақылары туралы кез-келген талаптарын тоқтатуға келісті. 1402.

Батыс шизмге қатысты мәселе шешілді Констанс кеңесі (1414–1418). Жаңа сайланған Папа, Мартин В., Португалия королін мойындады, осылайша бұқада Саналы Charissumus 1418 жылы сәуірде ол христиан егемендіктерінен Португалия монархына қарсы күресте көмектесуін сұрады Сараценс.[95] 1416 жылы Арагон королі Фердинанд I қайтыс болып, шөгінді Антипоп Бенедикт XIII 1417 жылы Беатрис сақтап қалған жалғыз қолдауды жойды.

Арасындағы Кастилиядағы билік үшін күрес Альваро-де-Луна және Арагонның нәрестелері, Патшаның ағалары Альфонсо V Арагон, Португалияны Арагон Нантанттарын қолдау факторына айналдырды, сондықтан Альваро де Луна мұны тұрақты бейбітшілікпен жоюға тырысты. The Медина-дель-Кампо шарты 1431 жылдың 30 қазанында Беатристің құқығы онымен бірге қайтыс болғанын анықтады, ал патша Иоанн II Португалия Фердинанд I мен Кастилиядағы Иоанн I арасындағы туыстық қатынастар арқылы өзіне тиесілі кез келген құқықтардан бас тартты. Сонымен қатар, Кастилия королі Кастилия королінің анасы Ланкастер Екатерина мен оның туған қарындасы арасындағы туыстық қатынастың арқасында Авиз үйін өз отбасының бөлігі ретінде қабылдады. Ланкастер Филиппасы, Португалия королінің әйелі. Кастилиядағы жер аударылған португалдықтарға Португалияда ешқандай құқықтар мен өтемақы беруден бас тартылды.

Кастилиядағы өмір

1376 жылы, Беатрис Кортес-де-Лейрияда Португалияға мұрагер болып ант бергенде, анасы бақылайтын болса да, өз үйін ұстау үшін патронат алды. Патшайымның сүйіктісі Хуан Фернандес де Андейро Беатристің Бірінші болған Майордомо. Некеге тұрғаннан кейін, аумақтық кірістерді қосқаннан гөрі, ханшайымның сыйы Кастилия королі Джон I Португалия Корольдігін алуға үмітпен қабылдауы керек ақшадан тұрды. Кәмелетке толмаған күйеуі оның қамқорлығын сақтап қалды, бірақ 1385 жылдан бастап, заңды көпшілікке жеткеннен кейін, Беатрис өзінің құжаттарына қол қойып, мөр бастыра алды.

Кастилияның патшайымы ретінде ол Хуан Родригес Портокарреро бірінші болып қызмет еткен үй шаруашылығын жүргізді Майордоможәне оның канцлері Гварда епископы Афонсо Коррейа болды, оның орнына адвокат Висенте Ариас де Бальбоа келеді. Беатристің Кастилиядағы ұрпағы әр жылдарда әр түрлі болды, өйткені Кастилия монархтары басқа туыстарына осы уақыттағы саяси мүдделерге сәйкес сыйақы беруі керек болды. 1385 жылы шыққан Кастилиядағы Иоанн І-нің өсиетіндегі Беатристің жекелеген ережелері 1392 жылы Генрих III-нің регенттігі өсиетті қайта қараған кезде орындалмады. Кастилия королінің әйелі ретінде ол юрисдикцияға ие болды Тордесильялар, Сан-Эстебан-де-Гормаз, Куэльяр, Пенафиел, Медина-дель-Кампо және Ольмедо, ол жесір болғанда, ол тек оны сақтап қалды Бежар және Валладолид.[96] 1396 жылы Генрих III Беджарды алмастырды Сиудад Реал және мериндад Валладолид.

Оның Кастилиядағы Иоанн I-мен үйленуі перзентсіз болды, дегенмен Мигель атты ұлы 17-18 ғасырлардың бірнеше шежірелерінде, тіпті кейбір қазіргі заманғы тарихи кітаптарда айтылған,[97][98] дегенмен шатасуды білдіретін шығар Мигель да Пас, немересі Католик монархтары.[97] 1390 жылдан бастап, қазір 18 жастағы жесір қалған Беатрис соттың интригаларынан аулақ болып, көлеңкеде қалды. Соған қарамастан, ол португалдық жер аударылғандар тобына қарағанда кең әлеуметтік шеңберде қарым-қатынасты сақтай отырып, Кастилия сотында көрініп тұрды. Кастилиядағы Джон II-нің регенттігі кезінде ол Сьюдад-Реалға қоныстанды және хаттарынан көрініп тұрғандай, ол зейнетке шыққанға ұқсайды Торо 1411 жылғы келісімнен кейін. 1409 жылы ол а Австрия герцогы, мүшесі Габсбург үйі. Ол оны қабылдамады, өйткені бұл оның кастилиялық патриотизмінің жоғалуына әкеліп соқтырады, бұл оның Португалиядағы жер аударылған партизандарына зиян тигізеді және Португалияға гипотетикалық оралу үшін қажет болатын саяси неке түрін жасау қабілетін сақтап қалуы керек еді. .[99] Беатрис өзінің өгей баласы Фердинандпен (кейінірек Арагон патшасы), оның отбасын қолдай отырып, тығыз қарым-қатынаста болды Инфанте Генри ретінде сайлауға қолдау көрсету үшін араласады Ұлы шебер туралы Сантьяго ордені 1410 жылы.

1419 жылы Беатрис профессор Хуан Гонзалес де Севильяны жіберді Саламанка университеті кейінірек епископ Кадиз, Әдетте өлуге дайындалып жатқан адамға берілетін рұқсаттар түрін сұрап, Рим Папасы Мартин V-ге жүгіну. Оның қайтыс болғаны туралы ешқандай құжаттық дәлелдер сақталған жоқ, бірақ оның қасиеттері 1420 жылдан бастап Альваро де Луна констабеліне берілді, ал 1420 жылы маусымда Торо таққа оралды.[100] Рим Папасы алдында Беатристі оның елшісі ретінде ұсынуға жауапты Хуан Гонсалес де Севилья 1420 жылдың сәуірінен бастап өзіне осылай сілтеме жасауды доғарды.[3] 1423 жылы сәуірде Португалиямен жаңа бітім жасалды, ол Беатристің мұрагері мен сабақтастығын талқылады, ол оның қайтыс болғанын болжайды.[101]

Монарх ретінде мәртебе

Португалияның Беатрис елтаңбасы.

Беатристі монарх ретінде санау керек пе, жоқ па деген нақты пікірталастар болды.[102] Соңғы онжылдықтарда испандық және португалдық авторлардың тарихнамалық ағымы оны 1383 жылдың 22 қазаны мен желтоқсанның ортасында Португалияның титулдық ханшайымы деп қорғады.[103] Алайда, Португалия тарихшыларының көпшілігі 1383–1385 жылдар аралығында Португалияда монарх болмаған, ал Португалияда Беатрис саналмайды ханшайым регнант.

Португалия бүлігі оның қосылуына жалғыз қиындық болған жоқ, сонымен қатар ол өзінің күйеуінің талаптарына қарсы болды. Кастиллианшыл фракцияның көптеген португалдық дворяндары оның күйеуі, Кастилия королі Джон I-ді де өздері деп таныды jure uxoris мысалы, Лопо Гомеш де Лира жасаған сияқты монарх, оған вассалаж пен мойынсұнушылық береді. Минхо.[104] Оның 1385 жылғы 21 шілдедегі өсиетінен оқуға болады Celorico da Beira, Джон өзін Португалия королі және корольдіктің тиімді иесі ретінде таныстырды, егер ол әйелінен бұрын кетсе, онда Папа Беатрис немесе оның ұлы (оның өгей баласы) туралы шешім қабылдауы керек Генри Португалияның егемендігі болуы керек.[105]

Ата-баба

Әдебиеттер тізімі

  1. ^ Cronicom Conimbricense, жылы Лопес де Аяланың шежіресі, II кітап, б. 592.
  2. ^ Сальвадор М. Диас Арнаут Ұлттық кросс-дағдар XIV сеуло жасайды (1960), оның туылған күні 7 мен 13 ақпан аралығында болатындығын көрсетеді, дегенмен Оливера Серраноның айтуынша, 1383 жылғы неке шарты 1 наурызды оның туған күні деп белгілеген. Оливера Серрано 2005, б. 57.
  3. ^ а б Оливера Серрано 2005, б. 392.
  4. ^ Аяланың шежіресі, Мадридтің 1780 жылғы басылымы, II кітап, 292 беттен бастап.
  5. ^ а б Newitt, M. D. D. (2004-10-14). Португалияның шетелде кеңею тарихы 1400–1668 жж. Маршрут. б. 16. ISBN  978-0-415-23979-0.CS1 maint: ref = harv (сілтеме)
  6. ^ Суарез Фернандес 1976, б. 406.
  7. ^ Суарес Фернандес, Луис (2003). Asturias Principado: аймақтық аймақтық процедуралар (Испанша). Нақты Academia de la Historia. б. 80. ISBN  9788495983329.
  8. ^ Стефендер 1891, б. 106.
  9. ^ Оливера Серрано, Сезар (2006). XIV жазбалар (PDF) (португал тілінде). 1. Хосе Маркстің профессоры. Портудағы Университет Университеті, Патрикимония және Техница Департаменты, Тарихи Департаменты. б. 475. ISBN  9728932073.
  10. ^ Фернандес, Фатима Регина (2005). «As potencialidades da funçao de Aia na Baixa Idade Média». Испания тарихы (Буэнос-Айрес) (португал тілінде). Аргентина, Санта-Мария, лос-Буэнос-Айрес. Испания тарихының институты. Испания тарихы. 7: 89. ISSN  0328-0284.
  11. ^ Ливермор 1947, б. 171.
  12. ^ Оливера Серрано 2005, б. 69.
  13. ^ Мартинес Марина, Франциско (1813). Teoria de las Cortes, ó, Grandes juntas nacionales de los reinos de Leon y Castilla (португал тілінде). 2. Имперента де Д. Фермин Виллпандо. б. 120. OCLC  239649907.
  14. ^ О'Каллаган 1983, б. 530.
  15. ^ Альварес Паленсуэла, Висенте Анхель (2007). España de la Edad Media тарихы (Испанша). Ариэль. б. 690. ISBN  9788434466685.
  16. ^ Суарес Фернандес 1981, б. 310.
  17. ^ Лопес, Фернано (1436). Chronica de el-rei D. Fernando (португал тілінде). III. Biblioteca Nacional de Portugal. б. 110, CL тарауы.
  18. ^ а б c Суарес Фернандес 1981, б. 312.
  19. ^ Коста Гомеш, Рита (2003). Сот қоғамының құрылуы: соңғы ортағасырлық Португалиядағы корольдер мен дворяндар. Кембридж университетінің баспасы. б. 157. ISBN  9780521800112.
  20. ^ Испания және Португалия, Грэм Мерсер Адам ред., Дж. Моррис, 1906 ж
  21. ^ Ливермор 1947, б. 173.
  22. ^ Кампос 2008, 154–156 бб.
  23. ^ а б c О'Каллаган 1983, б. 531.
  24. ^ а б c Гебхардт 1864, б. 140.
  25. ^ Ортиц и Санц, Хосе (1798). Испаниядағы тарихи тарихтың компендиоты (Испанша). Imprenta Real. б. 36. OCLC  300086922.
  26. ^ Диез Кансеко, Висенте (1844). Diccionario biográfico universal de mujeres célebres (Испанша). Imprenta de José Феликс Паласиос. б. 266. OCLC  32984785.
  27. ^ а б Cabral Coser, Miriam (2008). «Casamento, polutica e direitos das mulheres na idade média portuguesa» (PDF). Revista do Mestrado de História da Universidade Severino Sombra, Uss (португал тілінде). Универсидада Северино Сомбрасы. Revista do Mestrado de História. 10: 136. ISSN  1415-9201.[тұрақты өлі сілтеме ]
  28. ^ а б c Стефендер 1891, б. 107.
  29. ^ а б Линдо, Э.Х. (1848). Испания мен Португалия еврейлері. Longman, Brown, Green & Longmans. б. 164. OCLC  79558260.
  30. ^ Campos 2008, p. 132.
  31. ^ Campos 2008, p. 136.
  32. ^ Фернао Лопес, Д. Фердинанд шежіресі, CLXIV - CLXVII тараулары
  33. ^ Оливера Серрано 2005, б. 91.
  34. ^ а б Цунзунегуи, Иосеф (1943). Miscellanea Historiae Pontificae: La Legación en España del Cardenal Pedro de Luna 1979-1390 (Испанша). 7. Pontificia Universitat Gregoriana. б. 121. ISBN  9788876524332.
  35. ^ а б c Буск, М.М. (1833). Испания мен Португалияның тарихы б.з.д. 1000 жылдан 1814 ж. Болдуин мен Крадок. б. 59. OCLC  3291907.
  36. ^ Шаффер 1840, б. 309.
  37. ^ Campos 2008, pp. 221–222.
  38. ^ Ortiz y Sanz, José (1798). Испаниядағы тарихи тарихтың компендиоты (Испанша). Imprenta Real. б. 37. OCLC  300086922.
  39. ^ а б Lavallée, Joseph Adrien Félix (1845). Тарихи Испания: 1840 ж.-ны қоса алғанда, сіз оны қайта құрасыз (Испанша). Көрнекі. del Imparcial. б. 67. OCLC  1293155.
  40. ^ а б Busk, M. M. (1832). The history of Spain and Portugal from the earliest records to the peace of 1814. Baldwin and Cradock. б. 59. OCLC  3291907.
  41. ^ Lafuente, Modesto (1869). General de España (Испанша). 7. Көрнекі. a cargo de D.Chaulie. б. 363. OCLC  312819515.
  42. ^ Suárez Fernández, Luis (1977). Historia del reinado de Juan I de Castilla (Испанша). Universidad Autónoma. б. 169. ISBN  9788470090424.
  43. ^ González García, Manuel (1982). Salamanca en la baja Edad Media (Испанша). Ediciones Universidad Salamanca. б. 27. ISBN  9788474812053.
  44. ^ а б Livermore 1947, p. 174.
  45. ^ Schäffer 1840, p. 310.
  46. ^ López de Ayala, Pero (1780). Cronicas de los reyes de Castilla: Don Pedro, Don Enrique II, Don Juan I, Don Enrique III (Испанша). 2. Imprenta de Don Antonio de Sancha. б. 182. OCLC  164818985.
  47. ^ Ortiz y Sanz, José (1798). Испаниядағы тарихи тарихтың компендиоты (Испанша). Imprenta Real. б. 38. OCLC  300086922.
  48. ^ Фернао Лопес, Chronicle of D. Ferdinand, chapter CLXXVIII
  49. ^ Фернао Лопес, Chronicle of D. Ferdinand, т. III, 187 бет
  50. ^ Фернао Лопес, Chronicle of John I, first part, т. Мен, chapters LXI - LXII
  51. ^ Suárez Fernández, Luis (1977). Historia del reinado de Juan I de Castilla (Испанша). Universidad Autónoma. б. 169. ISBN  9788470090424.
  52. ^ Ayguals de Izco, Wenceslao (1853). El Panteón universal. Diccionario histórico (Испанша). 3. Көрнекі. de Ayguals de Izco Hermanos. б. 248. OCLC  552529895.
  53. ^ Anquetil, Louis Pierre (1848). El Nuevo Anquetil (Испанша). Көрнекі. de Luis Tasso. б. 1131. OCLC  433649515.
  54. ^ Historia universal antigua y moderna (Испанша). 13. Impr de D.R.Campuzano. 1845. б. 56. OCLC  431926564.
  55. ^ de Mariana, Juan (1819). General de España (Испанша). 8. Имп. de D. Leonardo Nuñez de Vargas. б. 38. OCLC  630388131.
  56. ^ а б Bailey Wallys, Diffie (1960). Prelude to empire: Portugal overseas before Henry the Navigator. Небраска баспасының U. б. 73. ISBN  9780803250499.
  57. ^ Lavallée, Joseph; Guéroult, Adolphe (1844). L'Univers: histoire et description de tous les peuples: Espagne (француз тілінде). Firmin Didot fréres. б. 405. OCLC  489808120.
  58. ^ Teixeira Silva, Francisco Carlos (2001). Encontros de civilizações: Brasil 500 anos de história (португал тілінде). Senac. 16-17 бет. ISBN  9788574580579.
  59. ^ Suárez Fernández 1981, p. 313.
  60. ^ а б Rogers, Clifford (2010). Ортағасырлық соғыс және әскери технологиялар туралы Оксфорд энциклопедиясы. 1. Оксфорд университетінің баспасы. б. 35. ISBN  9780195334036.
  61. ^ López de Ayala, Pero (1780). Cronicas de los reyes de Castilla: Don Pedro, Don Enrique II, Don Juan I, Don Enrique III (Испанша). 2. Imprenta de Don Antonio de Sancha. б. 183. OCLC  164818985.
  62. ^ Suárez Fernández 1976, p. 427.
  63. ^ а б c O'Callaghan 1983, p. 532.
  64. ^ Schäffer 1840, p. 322.
  65. ^ Schäffer 1840, pp. 324–325.
  66. ^ Suárez Fernández, Luis (1955). Juan I, rey de Castilla (1379-1390) (Испанша). Revista de Occidente. б. 66. OCLC  1138806.
  67. ^ Livermore 1947, p. 176.
  68. ^ Stephens 1891, p. 109.
  69. ^ Campos 2008, p. 198.
  70. ^ а б Suárez Fernández 1981, p. 315.
  71. ^ Montes Romero-Camacho, Isabel (1998). "La polémica del testamento de Juan I de Castilla y sus implicaciones castellanas". Historia, Instituciones, Documentos (Испанша). Universidad de Sevilla, Secretariado de Publicaciones: Historia. Институциялар. Documentos, n° 25: 437. ISSN  0210-7716.
  72. ^ Батиста Гонсалес, Хуан (2007). España estratégica: guerra y diplomacia en la historia de España (Испанша). Silex Ediciones. б. 208. ISBN  9788477371830.
  73. ^ Las glorias nacionales: grande historia universal de todos los reinos, provincias, islas y colonias de la monarquía española, desde los tiempos primitivos hasta el año de 1852 (Испанша). 3. Librerías de la Publicidad y Cuesta. 1853. б. 386. OCLC  434178927.
  74. ^ Gebhardt 1864, p. 141.
  75. ^ Schäffer 1840, pp. 334–336.
  76. ^ López de Ayala, Pero (1780). Cronicas de los reyes de Castilla: Don Pedro, Don Enrique II, Don Juan I, Don Enrique III (Испанша). 2. Imprenta de Don Antonio de Sancha. б. 188. OCLC  164818985.
  77. ^ а б Romero Portilla, Paz (2006). Un observatorio privilegiado de las relaciones entre Castilla y Portugal: Tuy en la Edad Media (Испанша). 3. Faculdade de Letras da Universidade do Porto, Departamento de Ciências e Técnicas do Património, Departamento de História: Estudos em homenagem ao professor doutor José Marques. 255–256 бет. ISBN  9728932073.
  78. ^ Olivera Serrano 2005, p. 94.
  79. ^ Campos 2008, pp. 199–200.
  80. ^ Lardner, Dionysius (1844). Outlines of universal history: embracing a concise history of the world from the earliest period to the present time. Hogan & Thompson. б. 285. OCLC  15321418.
  81. ^ Canning, Joseph; Леман, Хартмут; Winter, Jay (2004). Power, violence and mass death in pre-modern and modern times. Ashgate Publishing, Ltd. б. 71. ISBN  0754630420.
  82. ^ Керни, Мило; Медрано, Мануэль (2001). Ортағасырлық мәдениет және Американың Мексика шекаралары. Texas A&M University Press. б. 188. ISBN  9781585441327.
  83. ^ Gebhardt 1864, p. 142.
  84. ^ Suárez Fernández 1976, p. 429.
  85. ^ Gebhardt 1864, p. 143.
  86. ^ Livermore 1947, p. 179.
  87. ^ Suárez Fernández, Luis (1977). Historia del reinado de Juan I de Castilla (Испанша). Universidad Autónoma. б. 240. ISBN  9788470090424.
  88. ^ Olivera Serrano 2005, p. 100.
  89. ^ Suárez Fernández 1976, pp. 431–433.
  90. ^ Montes Romero-Camacho, Isabel (1998). "La polémica del testamento de Juan I de Castilla y sus implicaciones castellanas". Historia, Instituciones, Documentos (Испанша). Universidad de Sevilla, Secretariado de Publicaciones. Тарих. Институциялар. Documentos, n° 25: 458–459. ISSN  0210-7716.
  91. ^ Olivera Serrano 2005, pp. 115–117.
  92. ^ Oliveira Martins, Joaquim Pedro (1956). A vida de Nun' Álvares (португал тілінде). Guimarães Editores. б. 259. OCLC  15214271.
  93. ^ Olivera Serrano 2005, p. 234.
  94. ^ Pérez, Joseph (1997). Изабель и Фернандо: Лос-Рейес Католикос (Испанша). NEREA редакциялық. б. 17. ISBN  9788489569126.
  95. ^ Hart, Jonathan (2003). Comparing empires. Палграв Макмиллан. б. 18. ISBN  9781403961884.
  96. ^ Olivera Serrano, 2005, pp. 205–213.
  97. ^ а б Olivera Serrano, 2005, p. 42, 354 (footnote 2), 397 (footnote 111).
  98. ^ For genealogies including Miguel, see: Die Könige von Kastilien und León IV, 1369–1504 a.d.H. Trastamara des Stammes Burgund-Ivrea, In: Detlev Schwennicke (Hrsg.): Еуропалық Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band II, Die außerdeutschen Staaten, Die regierenden Häuser der übrigen Staaten Europas, Tafel 65, Verlag von J. A. Stargardt, Marburg/Berlin, 1984, page 65.
  99. ^ Olivera Serrano 2005, p. 138.
  100. ^ Olivera Serrano 2005, p. 173.
  101. ^ Olivera Serrano 2005, p. 176.
  102. ^ David Williamson, «Debrett's Kings and Queens of Europe»,1988,Webb & Bower, Exeter, ISBN  0-86350-194-X; César Olivera Serrano, «Beatriz de Portugal»
  103. ^ García de Cortázar, Fernando (1999), Breve historia de España, Alianza Editorial, page 712; Armindo de Sousa, in História de Portugal coordinated by José Mattoso, Editorial Estampa, vol. II, ISBN  972-33-0919-X, pages 494/95
  104. ^ Фернао Лопес, Chronicle of Jonh I, т. Мен, б. 193
  105. ^ Oliveira Martins, portuguese historian of the nineteenth century, «The life of Nun' Alvares», page 261, 2009, Guimarães Editores, SA, ISBN  978-972-665-570-1
  106. ^ António Henrique R. de Oliveira Marques, History of Portugal: From Lusitania to Empire, (Columbia University Press, 1972), p. 43.
  107. ^ Campos 2008, pp. 16–26.

Дереккөздер

Португалияның Беатриси
Кадет филиалы Капет үйі
Туған: 7–13 February 1373 Қайтыс болды: c. 1420
Испан роялтиі
Бос
Атауы соңғы рет өткізілген
Арагон Элеонора		 Кастилияның королевасы және Леон
17 May 1383 – 9 October 1390		Бос
Атауы келесіде өткізіледі
Ланкастерлік Екатерина
Аймақтық атақтар
Алдыңғы
Фердинанд I		- ДАУ -
Queen of Portugal
1383 жылғы 22 қазан - 1383 жылғы 16 желтоқсан		Бос
Атауы келесіде өткізіледі
Джон I